Ціха пазвоньваюць куфлі над кніжкаю Рудзіша —
у гэтай падземцы ты сам абвяшчаеш станцыі.
Выхад да цягнікоў, што ідуць у мінуўшчыну,
неба пад Менскам пяшчотна крануўшы пальцамі.
Сумна мігцяць у вітрынах самотныя ёлачкі,
пахне ва ўніверсамах перцам і спецыямі,
суграмадзяне п’юць за ўік-энд надыходзячы,
поруч патруль спецназу каваю грэецца.
Плошча свабоды роўная суме выпітага,
дрэмлюць уверсе на дрэвах анёлы і д’яблы.
Дванаццаць удараў ратушнага гадзінніка —
і гэтае места ператвараецца ў яблык.
2012
Альберт Эйнштэйн
Альберт Эйнштэйн, прафесар Белдзяржуніверсітэта,
выходзячы з лабараторыі на падворак каля фантана,
запальвае цыгарэту і заляцаецца да студэнтак.
Дзяўчаты з яго смяюцца: вось чорт кудлаты,
як апантаны.
Альберт ужо размаўляе амаль без акцэнту,
хоць піша канспекты лацінкай.
Нядаўна, між іншым, прасіў прэзідэнта пра пенсію.
Здавалася, што дамовіліся. Аказалася — не зусім:
праз некалькі дзён па тым прэзідэнт застрэліўся.
Вось непрыемнасць.
А ў Менску тым часам канец неспакойных трыццатых,
у кінатэатрах аншлаг:
Альберт са студэнтамі збег замест лекцый
на новую стужку Чапліна,
і кожны смяецца, як быццам не ведае, што адбываецца па начах,
як быццам гэта сакрэт за сямю пячаткамі.
І толькі Эйнштэйну насамрэч усё абыякава, ён усвядоміў даўно:
ці тут, ці ў Берліне загінуць — хоць шанец адзіны на сто —
а ніколі не позна.
А хтосьці абавязкова ўспомніць, а як і не ўспомніць — усё адно.
Сур’ёзна, якая розніца. Усё адно.
Бо ўсё адносна.
2012
Станцыя Беларусь
Лібава-роменская чыгунка мінае тут лінію Сталіна,
якая спрадвеку наш родны край на паловы няроўна дзеліць
пад белым крылом старога бусла, якога вельмі аддалена
нагадвае больш рэальны і актуальны жалезны фенікс.
Станцыя «Беларусь», калі на яе глядзець з электрычкі —
найпрыгажэйшая з бачаных мною сотняў чыгуначных станцый:
так лічыць бадай што кожны з тых, хто ніколі на ёй не выйшаў
і не вырашыў на свой страх тут хаця б на пару гадзін застацца.
І можна нават не ведаць легенды пра Рагвалода з Рагнедай
і словаў «бацька, ты тут не адзін», і іх гістарычнае ролі —
наўрад ці хтосьці ў дарэчны момант патрапіў прамовіць лепей:
той хлопчык пасля яшчэ шмат чытаў, але болей нічога не здолеў.
Таму сітуацыя і не змянілася. Ад часоў Свідрыгайлы
тут непапулярная талерантнасць і часам што-небудзь паляць —
праўда, цяпер ужо не іерархаў царквы, але заракацца рана:
раптам заўтра ў кагосьці прачнецца яшчэ генетычная памяць.
Аб гэтым сведчыць і рыцарскі фэст, які збірае ў Заслаўі
рэканструктараў сярэднявечнае зброі з былога саўка і Польшчы,
дзе гледачы-каталікі крычаць «мачы праваслаўных!»
а тыя ў адказ далікатна маўчаць, бо насамрэч іх тупа большасць.
Вось жа, нас не цікавіць ні чорная, ні белая археалогія —
у нас усё роўна нічога няма, акрамя безыменных магілаў:
мы не раскопваем курганоў і не рабуем могільнікаў —
нам з галавою хапае шкілетаў між пылу фамільных архіваў.
Улетку, калі трава на замкавым вале пахне смалою,
калі ў мястэчку гуляюць вяселлі ад ранку да позняга вечара
і ўсе кавярні Заслаўя ў суботу закрытыя на спецабслугоўванне —
мы збіраемся і сядаем у электрычку на Маладэчна.
Выходзім на станцыі «Беларусь» і рушым старымі маршрутамі,
якія шторазу прыхоўваюць штосьці раней
безуважна ўпушчанае —
такія адрозныя і аднолькава па-добраму ебанутыя,
стомленыя вандроўнікі, аматары беларушчыны.
2012
goal loser
нас паліваюць і ўгнойваюць так што мы плачам але расцём
знікае істотная розніца паміж творчасцю і жыццём
ашпараны дуеш на хвалі даўно знаёмай малочнай ракі
паволі губляеш старыя арыенціры ды маякі
чарговы ўзроставы крызіс б’е па мазгах як маланка ў шпрыц
калі мне будзе пад трыццаць я кіну дакладна піць і паліць
кіну зусім брыдкасловіць паеду ў ашрам перайду на траву