прыдумалі пра натхненне і іншую ерась?
натхнення няма — турма як правобраз паэзіі:
сядзіш сабе й крэмзаеш, крэмзаеш, крэмзаеш.
тэхнічны прагрэс, з’яўленне мабільнай сувязі
ані не ўратуюць цябе ад уласнае дурасці.
жадаеш пабачыць сябе ў люстэрку мінулага?
націсні лічбы: адзін, дзевяць, тры.
задумайся.
2012
поўня
сюды не ходзіць метро не прыходзіць на розум
напэўна ніхто не можа ўявіць папросту
як лезці скрозь гэтую глебу спрадвеку мёрзлую
якая дасюль пад наркозам яшчэ з дзевяностых
і ты не шукаеш выйсця з уласнае прыстані
са станам існым ужо назаўжды змірыўшыся
не маючы сродкаў вынайсці маласэнсоўныя
ўмовы і бескарысныя акалічнасці
памяць брыдзе між двароў і абапал дарогі
збірае здымкі сяброў і проста знаёмых
робячы чорна-белыя фотаробаты
вешае іх на раённую дошку росшуку
2012
Дзень Перамогі
Настальгія па неперажытым вяртаецца снамі,
пагонямі за шпіёнамі, уцёкамі з гета,
спаленымі мастамі і цягнікамі,
якія ідуць на захад апошнім летам,
апошняй нядзеляй, апошняй надзеяй марнай
на лепшае развіццё падзеяў і лёсаў —
свет звар’яцее, і ўсё-ткі, аднойчы траўнем
вернецца ўсё, што ў верасні засталося.
Згорбленымі ветэранамі на парадах,
коркамі з іншамарак краінаў Восі,
сцёртымі контурамі старых фотакартак
вернецца ўвесну аднойчы трывожная восень —
тады мы з табою абавязкова запалім
і ўсіх прыгадаем, з кім разам спявалі на фронце
песні пра перамогу, любоў і вяртанне,
чыя вайна аказалася ўрэшце бясконцай.
Настальгія па незаспетым — тое, што робіць паэтам.
2012
1989
Мне пашчасціла нарадзіцца ў гэтым заказніку,
узоры сацыялістычных культуры і побыту,
дзе раз-пораз сям-там на платах малявалі свастыку,
што назаўтра змянялася зоркай, сярпом і молатам.
Леваруч ляжалі палі — футбольнае й лётнае,
праваруч імчала чыгунка й знікала на захадзе.
Маё прыбыццё сюды абвясцілі двухкротна —
з дыспетчарскай вышкі і на сартавальнай станцыі.
І атлас пакуль стракацеў бялюткімі плямамі,
і ямы ў паветры няўцямна зеўралі з бездані,
і цэлы свет быў падзелены толькі шлагбаўмамі,
апушчанымі над чыгуначнымі пераездамі,
і зоркі, сарваныя з неба аэрапланамі,
якія ішлі на ўзлёт у згусцелай цемрадзі,
ляцелі згары і падалі, нібы яблыкі,
і верылася, што ўсё ў нас яшчэ наперадзе.
2012
серабранка
Дым вісеў над ракой, ён нагадваў туман і манку,
жабы плёхалі па чаратах паплавоў забалочаных.
Надыходзіла ноч. Мы вярталіся ў Серабранку,
ціха крочылі беражком веладарожнае ўзбочыны.
І наперадзе бегла чорная сабачэнцыя —
мы яе прыручылі, пакуль бухалі на Чэрвенцы,
напаілі джынджэрсам з рэдсам, назвалі Элвісам,
і цяпер ён імчыць у невараць, не адчэпіцца.
Ён маячыць у цемры і штосьці раз-пораз рохкае,
ён адзіны, хто ведае мэту гэтай вандроўкі,
ён вядзе нас па зорках, яшчэ ад самой Маякоўкі,
у святле ліхтароў, іхных промняў крывых і крохкіх.
І калі ён зусім раптоўна знікае ў бездані,
мы стаім агаломшаныя і галёкаем голасна,
клічам Элвіса. Урэшце ачомваемся ля пад’езда —
бач ты, суччын сын, давёў без усякага компаса.
І пакуль сябры ў двары гарэлкаю грэліся,
і музло раўло з іхных соняў, самсунгаў, нокіяў,
мы з табою былі сам-насам, мой любы Элвісе,
анікому не роўныя, згубленыя, адзінокія.
І калі мы тырчэлі разам ад нашае музыкі,
што плыла дваром, біла ў шэры бетон панэльнікаў,
то сябры разумелі, што мы прысталі да берагу,
мы ступілі на сушу, адкрылі сваю амерыку.
Яны ганарыліся гэтым, яны ў нас верылі,
яны былі пэўныя, што іхны выбар правільны.
Гайдаліся на арэлях, нібы ачмурэлыя,
крычалі «гудбай», пачыналі спяваць развітальную.
Яны не дапальвалі і, абмяняўшыся жартамі,
пакорліва рушылі сярод муроў па-над прорваю