Пад яварам у халадочку,
Пакуль што будзе.
Пад вечар, нібы зорка тая,
З вянком Марыя выйшла з гаю.
А перад ёй Фавор[228]-гара,
Як бы з золата-серабра,
У небе высіцца і ззяе,
Аж вочы слепіць. Падняла
На той Фавор свае святыя
Вочкі лагодныя Марыя
З усмешкай ціхай. Заняла
Казу з казлятачкам з-пад гаю
I заспявала:
— Раю! раю!
Цёмны гаю!
Ці я маладая,
Мілы божа,
У тваім раю
Ці я пагуляю,
Нагуляюся?
Дый змоўкла
I азірнулася наўкола,
На рукі кэзлянё ўзяла
I весяленькая пайшла
На хутар бондараў убогі.
Ідучы, казлянё-нябогу,
Нібы малое на руках,
Яна пагушквала, гайдала,
Да ўлоння ціха прытуляла
I цалавала. Казлянё,
Як быццам тое кацянё,
Ляжала ціха, не крычала,
На ўлонні песцілася ўдала.
I мілі дзве з тым казлянём
Яна амаль не танцавала.
I не ўтамілася. Стары
Глядзеў, сумуючы пад тынам,
I ўжо даўно сваю дзяціну
Здалёку згледзіў, прывітаў
I запытаўся: — Дзе ты, ў бога
Забавілася так, нябога?
Хадзем у кушчу[229], адпачынь
Ды за вячэру сядзем разам
З вясёлым госцем маладым.
Хадзем жа, дочухна. Які?
Які то госць? А з Назарэта[230]
Зайшоў да нас падначаваць.
Ён кажа: — Божжа благадаць
На старую Елізавету[231]
Учора раненька зышла,
Учора, кажа, прывяла
Дзіцёнка-сына. А Захары
Стары назваў яго Іанам.
Дык бачыш што! — А госць разуты,
Умыты з кушчы выступаў
У белым чысценькім хітоне,
Як намалёваны ён ззяў
I велічна стаў на парозе
I, пакланіўшыся, вітаў
Марыю ціха. Ёй, нябозе,
Аж дзіўна стала. Госць стаяў
I сапраўды нібы заззяў.
Марыя на яго зірнула,
I боязь нейкую адчула,
I прыгарнулася ад страху
Да Ёсіфа свайго старога.
А потым госця маладога
Прасіла, нібы павяла
Вачамі ў кушчу. Прынясла
Вады чысцюсенькай з крыніцы
Ды малако і сыр казліцы
Ім на вячэру падала.
Сама ж не ела, не піла,
Ў куточку ціхенька стаяла
Ды ўсё маўкліва пазірала
I слухала, як малады,
Дзівосны госць той гаварыў.
I словы гутаркі жывыя
У душу падалі Марыі,
I ў сэрцы стыла і пякло!
— У Іудзеі не было,—
Прамовіў госць,— таго ніколі,
Што зараз станецца. Рабі!
Звястун вялікае глаголы
Засее праўду на зямлі!
I вырастуць, і пажнямо
I ў жытніцы мы зберамо
Святыя зерні. Я месію
Іду людзям апавясціць,—
I памалілася Марыя
Перад апосталам.
Гарыць
Агеньчык ціха у жарніцы.
А Ёсіф праведны сядзіць
Ды думае. Ужо зарніцы
На небе ясным узышлі.
Марыя ўстала і пайшла
З гляком па воду да крыніцы.
I госць за ёю і ў ярочку
Дагнаў Марыю...
Халадочкам
Да ўсходу сонца правяла
Аж да самае Тыверыяды
Святога весніка. I рада,
Радзюсенька сабе прыйшла
Дадому.
Жджэ яго Марыя.
А вусны, шчокі маладыя
Тым часам блекнуць. Вочы ёй
Туманам засціць. «Ты не той,
Не той цяпер, Марыя, стала,
Наш цвет, аздоблены красой! —
Прамовіў Ёсіф.— Дзіва стала
З табою, дочухна мая!
Марыя, трэба нам звянчацца,
А то...— Не вымавіў — заб’юць,
На вуліцы.— Затым схавацца
Ў сваім аазісе. I ў пуць...»
Марыя ўбогі скарб збірала
Ды цяжка плакала, рыдала.
I вось яны сабе ідуць,
Забраўшы скарб увесь на плечы.
Між скарбу конаўка. Сказаць,
Можна было б яе прадаць
Ды хустку ёй купіць дарэчы,
Дый за павенчанне аддаць.
О старча праведны, багаты!
Не ад Сіёна благадаць:
Яна з твае убогай хаты
Нам узвясцілася. Калі б
Прачыстай ёй не даў ты руку,
Рабамі беднымі былі б,
Дагэтуль мерлі бы. О мука!
О цяжкая душы нуда!
Не вас, гаротных, мне шкада,
Сляпыя, бедныя душою,