Ĉion interrompis la hemulo. Li ĉiam komencis dirante ke la aero estas enfermita kaj priskribante kiel malvarme kaj agrable estas eksterdome.
Poste li socieme parolis pri kiel oni uzu la novan tagon. Li vere faris ĉion eblan por ke ili bonfartu kaj neniam estis vundita kiam ili rifuzis amuziĝi. Li iom frapis al ili la dorson dirante: Nu bone. Baldaŭ vi sendube rimarkos kiom mi pravas.
La sola kiu ĉie sekvis la hemulon estis eta Mim. Li malavare instruis al ŝi ĉion kion li sciis pri skiado radiante bonvolon pro ŝia rapida prosperado.
Fraŭlineto, diris la hemulo. Vi naskiĝis sur skioj. Baldaŭ vi superos min!
Jen ĝuste la intenco, diris eta Mim sincere.
Sed kiam ŝi ĉion ellernis, ŝi malaperis al propraj deklivoj, kiujn neniu konis, kaj ne plu zorgis pri la hemulo.
Ial pli kaj pli da bestoj ŝteliris subglacien por fiŝhoki, kaj fine en la skideklivo lumis nur la nigra-flava pulovero de la hemulo mem.
La gastoj ne emis esti truditaj en ion novan kaj malfacilan.
Ili ŝatis sidi parolante pri kiel estis antaŭe, antaŭ ol venis la glacia sinjorino kaj elĉerpiĝis la manĝo. Ili rakontis unu al la alia kiel ili meblis siajn hejmojn kaj kiuj estis iliaj parencoj kaj konatoj kaj kiel terure estis, kiam la granda frosto alvenis kaj ĉio iĝis malsama.
Ili ankoraŭ proksimiĝis al la kameno aŭskultante unu la alian ĝis fine estis ilia vico rakonti.
Mumintrolo vidis, ke la hemulo iĝas pli kaj pli sola. Mi devas forlogi lin antaŭ ol li mem rimarkos tion, pensis Mumintrolo. Kaj antaŭ ol elĉerpiĝos la konfitaĵo.
Sed ne estis tre facile trovi pretekston kiu estis kaj kredinda kaj delikata.
De temp’ al tempo la hemulo skiis ĝis la maro kaj klopodis ellogi la hundon Jelp el la bandometo. Sed Jelp neniam interesiĝis, nek pri hundsledo nek pri deklivskiado. Dum la tutaj noktoj li estis eksterdome tirbojante al la luno, kaj dumtage li estis laca kaj volis dormi.
Fine la hemulo demetis la skibastonojn kaj diris petege: Komprenu, mi tiel ege amas hundojn. Mi ĉiam pensadis ke iam mi havos propran hundon kiu ankaŭ ŝatas min. Kial vi ne volas ludi kun mi?
Mi ne scias precize, murmuris Jelp ruĝiĝante. Kiel eble plej rapide li reŝteliris en la bandometon por plu revi pri la lupoj.
Kun ili li volis ludi. Estus senlima feliĉo ĉasadi kun la lupoj, akompani ilin ĉie, fari kiel ili kaj plenumi ĉiujn iliajn dezirojn. Kaj iom post iom li ŝanĝiĝus kaj iĝus same sovaĝa kaj libera kiel ili.
Ĉiunokte kiam la lunbrilo glimis en la prujnofloroj sur la fenestrovitro, Jelp vekiĝis bandome kaj sidiĝis por aŭskulti. Kaj ĉiunokte li tiris la lanan ĉapon sur la orelojn kaj plandis eksteren.
Li ĉiam iris la saman vojon, oblikve trans la strandon kaj deklivon kaj en la sudajn arbarojn. Li iris tiel foren ke la arbaro maldensiĝis kaj li povis vidi en Solecan Montaron. Tie Jelp sidiĝis sur la neĝo por atendi ĝis li aŭdis la lupojn ululi. Foje ili estis tre malproksime, foje pli proksime. Sed ili kantis preskaŭ ĉiunokte.
Kaj ĉiufoje kiam Jelp aŭdis ilin, li suprenigis la nazon kaj respondis.
Je mateniĝo li reiris hejmen kaj eniris la bandoman vestoŝrankon por dormi.
Unufoje Tu-tiki rigardis lin kaj diris: Tiel vi neniam forgesos ilin.
Mi ne volas forgesi ilin, respondis Jelp. Jen kial mi iras tien.
Stange estis, ke la plej timema el ĉiuj, la eta knito Salome, vere ŝatis la hemulon. Ŝi ĉiam esperis aŭdi pli da korna muziko. Bedaŭrinde la hemulo estis tiel granda kaj ĉiam tiel urĝata ke li neniam rimarkis ŝin.
Kiom ajn ŝi rapidis, li ĉiam forskiis de ŝi, kaj kiam ŝi iufoje atingis la muzikon ĝi jam silentiĝis kaj la hemulo okupiĝis pri io alia.
Kelkfoje la knito Salome provis klarigi kiom ŝi admiras lin. Sed ŝi estis ege tro timida kaj malkonciza, kaj la hemulo neniam estis tre bona aŭskultanto.
Do nenio grava iĝis dirita.
Iunokte la knito Salome vekiĝis en la tramo el marŝaŭmo, kie ŝi aranĝis por si sur la malantaŭa platformo. Estis iom malkomforte dormi tie pro ĉiuj butonoj kaj sekurpingloj kiujn la muminfamilio dum la paso de jaroj metis en sian salonan ornamaĵon. Kaj la knito Salome kompreneble estis tro respektoplena por forigi ilin.
Nun ŝi aŭdis ke Tu-tiki kaj Mumintrolo interparolas sub la balancoseĝo — kaj tuj komprenis ke la afero koncernas ŝian amatan hemulon.
Ĉi tio ne plu eblas, diris la voĉo de Tu-tiki en la mallumo. Ni devas reakiri trankvilon. Post kiam li komencis sian kornomuzikon, mia muzikema soriko rifuzas ludi fluton. La plej multaj el miaj nevideblaj amikoj fuĝis norden. La gastoj estas nervozaj kaj malvarmumas ĉar ili sidas subglacie dum la tutaj tagoj. Kaj Jelp kaŝiĝas en la ŝranko ĝis mallumiĝas. Iu devas diri al li ke li foriru.
Mi ne povas, diris Mumintrolo. Li tiel certas ke ni ŝatas lin.
Do ni devas trompe forpeli lin, diris Tu-tiki. Rakontu al li ke la deklivoj en Soleca Montaro estas multe pli altaj kaj bonaj ol ĉi tie.
Sed tie ja ne troviĝas skideklivoj, diris Mumintrolo riproĉe. Nur abismoj kaj dentaj rokoj kiuj eĉ ne surhavas neĝon.
La eta knito Salome frostotremis, kaj ŝiaj okuloj eklarmis.
Tu-tiki diris: Hemulo ĉiam elturniĝas. Kaj ĉu vi trovas pli bone lasi lin kompreni ke ni ne ŝatas lin? Pensu pri la afero.
Ĉu ne vi povas fari tion, petis Mumintrolo mizervoĉe.
Li loĝas en via ĝardeno, diris Tu-tiki. Estu pli brava! Ĉiuj pli bonfartos poste. Ankaŭ li.
Poste silentiĝis. Tu-tiki elrampis tra la fenestro.
La eta knito Salome kuŝis sendorma gapante en la mallumon. Ili intencis forsendi la hemulon kaj la latunan kornon.
Ili intencis lasi lin fali en abismon. Troviĝis nur unu afero por fari. Necesas averti lin pri Soleca Montaro. Sed delikate. Tiel ke li ne komprenas, ke ili volas liberiĝi de li, ĉar tio malĝojigus lin.
La knito Salome dum la tuta nokto restis sendorma cerbumante. Ŝia eta kapo ne kutimis je tiel gravaj pensadoj, kaj je la mateniĝo ŝi senpove endormiĝis. Ŝi preterdormis la matenan kafon kaj la tagmanĝon, kaj neniu eĉ memoris ŝin.
Post la kafo Mumintrolo iris sur la skideklivon.
Saluton! diris la hemulo. Vi ne estas tre parolemaj, mi rimarkis. Tuj kiam mi venas vi iĝas silentaj kaj foriras.
Mumintrolo rapide rigardis lin, sed la hemulo ŝajnis nur interesita kaj gaja. Tiam Mumintrolo longe enspiris kaj diris: La afero estas ke hazarde troviĝas tre mirindaj deklivoj en Soleca Montaro.
Ĉu vere? diris la hemulo.
Jes ja! Enormaj! daŭrigis Mumintrolo nerve. Ili deklivas supren kaj suben kaj estas vere enormaj!
Oni devus esplori ilin, diris la hemulo. Sed estas sufiĉe malproksime. Se mi ekirus tien povus okazi, ke ni ne plu renkontiĝus ĝis printempe. Kaj tio ja estus bedaŭrinda, ĉu ne?
Jes, diris Mumintrolo mensoge kaj ege ruĝiĝis.
Sed tamen imagu, pripensis la hemulo. Tio estus vivo en sovaĝejo! La vespera lignofajro kaj ĉiumatene nova montopinto por venki! Longaj glitadoj en la ravinoj kun mola netuŝita neĝo kiu susuras kiam la skioj tratranĉas…
La hemulo profundiĝis en revado. Vi estas vere afabla kiam vi interesiĝas pri mia skiado, li diris danke.
Mumintrolo gapis al li. Kaj poste ne plu eblis. Li kriis: Sed tiuj deklivoj estas danĝeraj!
Ne por mi, diris la hemulo. Vi tre afable zorgas, sed mi amas deklivojn.
Sed tiuj deklivoj estas vere neeblaj! kriis Mumintrolo. Ili kondukas rekte en abismon kaj ili eĉ ne surhavas neĝon! Mi diris tute erare! Nun mi subite ekmemoras, ke ili tute ne konvenas por skiado!
Ĉu vi certas pri tio? demandis la hemulo surprizite.
Kredu min, petis Mumintrolo. Mi petas, restu ĉe ni. Mi pripensis lerni skii…
Nu, en tiu okazo, diris la hemulo. Se vi tiel ege volas ke mi restu.