Mumintrolo metis la lampon sur la kahelfornan kornicon kaj rigardis ĉirkaŭ si en la salono. Efektive aspektis terure tie. La plej multaj aĵoj estis fordonacitaj, pruntedonitaj aŭ tutsimple ŝtelitaj de iu malzorgema gasto.
Kio restis troviĝis en nepriskribebla malordo. La kuirejo estis plena de uzita manĝilaro. La fajro en la hejtforno baldaŭ estingiĝos, ĉar la brulligno elĉerpiĝis. La konfitaĵa kelo estis malplena. Kaj la fenestrovitro rompita.
Mumintrolo cerbumis. Surtegmente la malseka neĝo komencis defali. Ekkrakis kiam ĝi falis teren ekster la domo. La supra parto de la suda fenestro subite montris pecon da nuba nokta ĉielo.
Mumintrolo iris ĝis la dompordo kaj palpesploris ĝin. Ŝajnis al li ke ĝi iomete cedas. Tiam li serĉis piedapogon surplanke kaj almetis sian plenan forton.
Tre, tre malrapide la elira pordo malfermiĝis ŝovante antaŭ si la neĝamason.
Mumintrolo ne rezignis antaŭ ol la pordo plene malfermiĝis al la nokto.
Nun la vento alkuris rekte al la salono. Ĝi forblovis la polvon el la tulo de la lustro kaj rondiris unu turnon en la kahelforna cindro. Poste ĝi iomete levis la kolorbildojn gluitajn surmure. Unu el ili malfiksiĝis kaj flugis eldomen.
Odoro de nokto kaj pingloarbaro troviĝis en la ĉambro, kaj Mumintrolo pensis: Ĉi tio estas bona. Necesas de temp’ al tempo aerumi sian familion. Li eliris sur la ŝtuparon kaj rigardis en la humidan mallumon.
Nun mi havas ĉion, diris Mumintrolo al si. Mi havas la tutan jaron. Ankaŭ la vintron. Mi estas la unua mumintrolo kiu vivis dum tuta jaro.
Efektive ĉi tiu vintra rakonto devus finiĝi ĝuste nun. Tiu unua printempa nokto kaj la ŝtormo kiu blovas en la salonon siamaniere estas pompa fino, kaj poste oni havus liberan eblon mem elpensi kiel ĉio pluis. Sed efektive tio signifus trompon.
Ĉar ĉiuokaze ne eblas esti absolute certa pri tio, kion diris la patrino vekiĝinte. Nek ĉu la prapatro rajtis plu loĝi en la kahelforno. Nek ĉu Snufmumriko atingis reveni antaŭ ol la libro finiĝis. Nek ĉu la mimlino elturniĝis sen la kartona skatolo. Nek kie Tu-tiki loĝis kiam la bandometo vere refariĝis bandomo. Nek pri amaso da aliaj aferoj.
Sendube estas pli bone daŭrigi.
Antaŭ ĉio la glacirompiĝo gravas, ĝi estas ege tro drama por esti ekskludita.
Nun venis la sekreta monato kun belaj sunaj tagoj, gutado de tegmentoj, ventoj kaj flugantaj nuboj — kaj dumnokte akra malvarmo kun neĝokrusto kaj blindiga lunbrilo. Mumintrolo rondiris en sia valo kun kapturno pro atendo kaj fiero.
Nun alvenis la printempo, tamen ne kiel li antaŭe pensis. Ĝi ne plu estis tiu, kiu liberigis lin de fremda kaj malamika mondo, sed ĝi estis la natura daŭrigo de nova sperto, kiun li venkis kaj proprigis.
Li esperis ke la printempo estos tiel longa ke li konservos sian atendon kiel eble plej longe. Ĉiumatene li preskaŭ timis la plej mirindan: ke iu en la familio vekiĝos. Li moviĝis singarde kaj zorge evitis alpuŝi ion en la salono. Kaj poste li kuris en la valon por flari la novajn odorojn kaj vidi kio okazis de hieraŭ.
Peco da tero sude de la ŝtipejo komencis iĝi senneĝa. La betuloj ekhavis ombreton da ruĝa tono — sed oni vidis ĝin nur defore. La suno radiis rekte en la neĝdunojn, kiuj iĝis fragilaj kaj rompiĝemaj kiel vitro. Kaj la glacio malheliĝis, kvazaŭ la maro tralumus ĝin.
Eta Mim ankoraŭ glitadis tie ekstere. Ŝi interŝanĝis la skatolkovrilojn al kuirejaj tranĉiloj metitaj eĝe sub la ŝuoj.
Jen kaj jen Mumintrolo vidis ŝiajn spurojn en formo de okoj sur la glacio, sed malofte ŝin mem.
Ŝi ĉiam posedis la kapablon amuziĝi kun si mem, kaj kion ajn ŝi pensis kaj opiniis pri la printempo, ŝi sentis neniun bezonon informi iun pri la afero.
Tu-tiki purigis la bandometon.
Ŝi viŝis ĉiujn ruĝajn kaj verdajn fenestrajn vitrojn puraj, por ke la unua somera muŝo bonfartu, ŝi pendigis la banmantelojn en la sunbrilon kaj provis ripari la kaŭĉukan hemulon.
Nun la bandomo refariĝos bandomo, ŝi diris. Poste kiam ĉie estos varmege kaj verde kaj vi kuŝos kun la ventro kontraŭ la varmaj tabuloj sur la banponteto aŭdante akvoklukadon kontraŭ la strando…
Kial vi ne diris tion vintre, demandis Mumintrolo. Tio konsolus min. Mi diris: jen kreskis pomoj. Kaj vi nur respondis: sed nun kreskas neĝo. Ĉu vi ne komprenis ke mi estis melankolia?
Tu-tiki levis la ŝultrojn. Necesas ĉion mem eltrovi, ŝi diris. Kaj grimpi trans ĉion tute sola.
La suno brulis, brulegis.
Ĝi boris truetojn kaj kanalojn en la glacio, kaj tie sube la maro malkvietiĝis kaj sopiris supren.
Trans la horizonto grandaj ŝtormoj vagis tien-reen.
Dumnokte Mumintrolo kuŝis aŭdante krakadon kaj klakadon en la dormanta domo.
La prapatro silentis. Li jam fermis malantaŭ si la kahelfornajn lukojn kaj eble denove reiris mil jarojn. La kamenklapa ŝnuro malaperis en la fendo inter la kahelforno kaj la muro, kun franĝoj kaj perloj kaj la tuta kompleto.
Li ŝatis ĝin, pensis Mumintrolo. Nun li ne plu dormis en la korbo kun lignolano sed translokiĝis en sian propran liton. Matene la suno penetris pli kaj pli profunde en la salonon kaj surprizite lumigis araneaĵojn kaj polvotufojn. La plej grandajn polvotufojn kiuj volviĝis rondaj kaj personecaj, Mumintrolo kutimis porti en la verandon. Sed la malgrandaj rajtis kuradi laŭplaĉe.
Posttagmeze la tero sub la suda fenestro varmiĝis. Sube en ĝi ekis moviĝado de brunaj bulboj kiuj rompiĝis kaj etaj radikfadenoj kiuj fervore ensuĉis la degelantan neĝon.
Kaj en iu blova tago tuj antaŭ la krepusko aŭdiĝis forta kaj majesta knalo fore de la maro.
Nu bone, diris Tu-tiki kaj demetis sian tetason. Jen la printempa kanonado.
La glacio malrapide ondis kaj nova knalo tondre alproksimiĝis.
Mumintrolo elkuris el la bandometo por aŭskulti en la varma vento.
Rigardu, jen venas la maro, diris Tu-tiki malantaŭ li.
Malproksime mare siblis blanka rando el ondoj, koleraj kaj malsataj ondoj kiuj ronĝis pecon post peco de la vintra glacio.
Nun nigra fendo kuris tra la glacio, ĝi iris tien-reen ĝis ĝia forto elĉerpiĝis kaj ĝi malaperis. La maro refoje leviĝis. Kaj la fendoj pluiris. Ili plivastiĝis.
Nun mi konas iun kiu devos rapidi, diris Tu-tiki.
Eta Mim sendube jam vidis ke io okazos. Sed ŝi tutsimple ne povis rezigni. Ŝi devis iri tien por rigardi, eksteren tute ĝis la loko kie la maro liberiĝis. Ŝi glitis ĝis la lasta glacirando kaj faris fieran okon tuj antaŭ la vizaĝo de la maro.
Poste ŝi turnis sin kaj rapide glitis reen sur la rompiĝantajn glacipecojn.
Unue estis nur delikataj fendoj. «Danĝere» skribis la fendoj, kien ajn oni rigardis.
La glacio ondis, altiĝis kaj malaltiĝis, kaj de temp’ al tempo kanonpafo de festo kaj detruo pelis frostotremojn de feliĉo laŭ la dorso de eta Mim.
Espereble tiuj idiotoj ne venos ĉi tien por savi min, ŝi pensis. Tio detruus ĉion. Ŝi glitis for tiel ke la kuirejaj tranĉiloj kliniĝis flanken, sed la bordo ne alproksimiĝis.
Nun la fendoj malfermis sin kaj iĝis riveroj. Kolera ondeto ŝprucis supren.
Kaj subite la maro estis plena de balanciĝantaj glaciinsuloj kiuj konfuzite kunpuŝiĝis unu kontraŭ la alia. Sur unu el ili staris eta Mim vidante la akvon vastiĝi ĉirkaŭe, kaj ŝi pensis sen tre granda timo: Jen bela afero.
Mumintrolo ekiris por savi ŝin. Tu-tiki dum kelka tempo rigardis, poste ŝi eniris en la bandometon por varmigi akvon sur la kameno. Nu ja, ŝi diris suspire. Savi kaj saviĝi. Tiel ĉiam estas en iliaj aventuraj rakontoj. Mi dezirus ke iu iam verku pri tiu kiu klopodas poste varmigi la heroojn.
Kurante Mumintrolo rigardis fendeton kiu kuris apud li tra la glacio. Ĝi havis la saman rapidecon kiel li. Li sentis la glacion leviĝi pro la mara hulado, poste ĝi disrompiĝis kaj komencis ondi.