Mumintrolo rigardis ilin pensante.
Poste li kviete diris: Vi povas prunti mian sunŝirmilon.
Posttagmeze Tu-tiki sentis en sia nazo ke la granda frosto alvenos. Ŝi verŝis riverakvon sur la ĉevalon kaj enportis brullignon en la bandometon.
Hodiaŭ restu endome, ĉar nun ŝi alvenos, diris Tu-tiki.
La nevideblaj sorikoj kapjesis, kaj en la ŝranko io konsente susuris. Poste Tu-tiki eliris por averti la ceterajn.
Estu trankvila, diris eta Mim. Mi certe venos endomen kiam mi sentos pinĉadon al la piedfingroj. Kaj oni ĉiam povas meti iom da pajlo super la mimlino. Kaj jen Mim direktis la arĝentan pleton pluen sur la glacion.
Tu-tiki pluiris kontraŭ la valon. Survoje ŝi renkontis la belvostan sciuron. Ĉi-vespere vi restu endome, ĉar nun venos la granda frosto, diris Tu-tiki.
Jes ja, diris la sciuro. Ĉu vi eble vidis arbokonuson kiun mi verŝajne mislokis ie proksime de ĉi tie?
Ne, diris Tu-tiki. Sed nun promesu ne forgesi kion mi diris. Restu endome kiam krepuskiĝos. Tio estas grava.
La sciuro distrite kapjesis.
Tu-tiki pluiris al la mumindomo kaj grimpis supren laŭ la ŝnura ŝtupetaro. Ŝi malfermis la tegmentan lukon kaj vokis Mumintrolon.
Li okupiĝis ripari la banŝortojn de la familio per ruĝa kotona fadeno.
Mi volis nur rakonti, ke nun venos la granda frosto, diris Tu-tiki.
Eĉ pli granda? demandis Mumintrolo. Kiel grandaj troviĝas?
Ĉi tiu estas la plej danĝera, respondis Tu-tiki. Ŝi venos en la krepusko, kiam la ĉielo verdiĝos, rekte el la maro.
Ĉu ĝi estas ino? demandis Mumintrolo.
Jes, kaj tre bela, diris Tu-tiki. Sed se vi rigardus rekte en ŝian vizaĝon, vi glaciiĝus. Vi iĝus precize kiel krakpano, tiel ke iu ajn povus rompi vin en pecetojn. Tial vi restu endome ĉi-vespere.
Poste Tu-tiki reelrampis sur la tegmenton.
Mumintrolo iris en la kelon kaj plenigis la hejtfornon. Li sternis tapiŝojn sur la dormantan familion.
Poste li streĉis ĉiujn horloĝojn kaj forlasis la domon. Ĉar li sentis ke li deziras akompanon kiam alvenos la glacia sinjorino.
Kiam Mumintrolo atingis la bandometon, la ĉielo estis pli pala kaj komencis verdiĝi. La vento endormiĝis, kaj la mortaj kanoj staris senmove ĉe la glacia rando.
Li aŭskultis kaj trovis ke la kvieto mem havas tonon tre malaltan, sonoran. Eble tio estis la glacio kiu frostiĝis eĉ pli profunden en la maron.
La bandomo estis varma, kaj surtable staris la blua tekruĉo de Muminpanjo.
Li sidiĝis sur la ĝardena seĝo kaj demandis: Kiam ŝi venos?
Baldaŭ, diris Tu-tiki. Sed ne necesas zorgi.
Mi ne zorgas pri la glacia sinjorino, diris Mumintrolo. Mi zorgas pri la aliaj. Tiuj pri kiuj mi scias nenion. Tiu kiu loĝas sub la lavtablo. Kaj en mia vestoŝranko tie. Aŭ la morho kiu nur rigardas min kaj ne diras eĉ unu vorton.
Tu-tiki frotis al si la nazon cerbumante. Vidu, troviĝas tiom da aferoj kiuj ne trovas spacon en la somero kaj aŭtuno kaj printempo, ŝi diris. Ĉio iomete timema kaj iomete mirinda. Kelkaj specoj de noktaj bestoj kiuj konvenas nenie kaj pri kiuj neniu kredas. Ili restas for dum la tuta jaro. Kaj poste, kiam ĉio estas kvieta kaj blanka kaj la noktoj longiĝas kaj ĉiuj vintrodormas — tiam ili aperas.
Ĉu vi konas ilin? demandis Mumintrolo.
Kelkajn, respondis Tu-tiki. Ekzemple tiun kiu loĝas sub la lavtablo mi konas bonege. Sed mi pensas ke li preferas vivi sekrete, do mi ne povas prezenti vin unu al la alia.
Mumintrolo piedbatis piedon de la tablo suspirante. Bone, bone, li diris. Sed mi ne volas vivi sekrete. Jen oni enfalas en ion tute novan, kaj neniu zorgas demandi en kia mondo oni vivis antaŭe. Eĉ eta Mim ne emas paroli pri la vera mondo.
Kaj kiel do eblas scii, kiu estas la vera, diris Tu-tiki kun la nazo kontraŭ la fenestrovitro. Jen ŝi venas.
Eta Mim ŝovmalfermis la pordon kaj ĵetis la arĝentan pleton surplanken kun klaktintado.
La velo estas en ordo, ŝi diris. Sed kion mi nun bezonas, tio estas mufo. La ovovarmigilo de via patrino neniam iĝos mufo, kiom ajn mi distondas ĝin. Kiel ĝi nun aspektas, oni eĉ ne emus donaci ĝin al evakuita sciuro[1].
Mi vidas tion, diris Mumintrolo kaj malgaje rigardis la ovovarmigilon.
Eta Mim ĵetis ĝin surplanken, kaj nevidebla soriko senprokraste forigis ĝin en la kamenon.
Nu, ĉu ŝi baldaŭ venos? demandis eta Mim.
Mi pensas ke jes, diris Tu-tiki seriozmiene. Elvenu por rigardi.
Ili eliris sur la banponteton kaj flaris al la maro. La vespera ĉielo estis tute verda, kaj la tuta mondo ŝajnis farita el maldika vitro. Regis absoluta silento, kaj delikate desegnitaj steloj ĉie trabrilis spegulante sin al la glacio. Estis terure malvarme.
Jes, ŝi venos, diris Tu-tiki. Nun ni iru endomen.
La sorikoj ĉesis ludi subtable.
Fore surglacie la glacia sinjorino alpaŝis. Ŝi estis blanka kiel stearino, sed se oni rigardis ŝin tra la dekstra fenestrovitro ŝi ruĝiĝis, kaj vidata tra la maldekstra ŝi estis helverda.
Subite Mumintrolo sentis la vitron tiel malvarmiĝi ke doloris al li, kaj li timante retiris la nazon.
Ili sidiĝis atendante apud la kameno.
Ne rigardu tien, diris Tu-tiki.
Hej, jen iu rampas en miajn brakojn, ekkriis eta Mim surprizite kaj gapis suben al sia malplena jupo.
Miaj sorikoj timas, diris Tu-tiki. Sidu senmova, ili baldaŭ foriros.
Nun la glacia sinjorino preteriris la bandometon. Eble ŝi ĵetis rigardon tra la fenestro, ĉar frosta aerfluo trairis la ĉambron kaj paligis la ruĝan feran kamenon. Poste tio jam pasis. La nevideblaj sorikoj embarasite saltis el la brakoj de eta Mim, kaj ĉiuj kuris ĝis la fenestro por rigardi.
La glacia sinjorino staris ĉe la rando de la kanoj kun la dorso al ili. Ŝi klinis sin suben al la neĝo.
Estas la sciuro, diris Tu-tiki. Li forgesis resti endome.
La glacia sinjorino klinis sian belan vizaĝon super la sciuro kaj distrite gratis lin malantaŭ la orelo. Li gapis ravite al ŝi, rekte en ŝiajn malvarmajn bluajn okulojn. La glacia sinjorino ridetis kaj plupaŝis.
Sed sur ŝiaj piedsignoj kuŝis la malsaĝa sciuro rigida kaj senmova kun ĉiuj siaj piedetoj supren.
Nun okazis malbone, diris Tu-tiki severe tirante la ĉapon suben sur la oreloj. Ŝi malfermis la pordon, kaj blanka neĝo kiel fumo bloviĝis en la bandomon. Post momento ŝi revene enŝteliĝis tra la porda fendo kaj metis la sciuron surtablen.
La nevideblaj sorikoj alkuris kun varmega akvo kaj volvis la sciuron en varman viŝtukon. Sed liaj piedetoj same malĝoje kaj rigide elstaris, kaj eĉ ne unu sola el liaj lipharoj moviĝis.
Li estas tute morta, diris eta Mim aferece.
Tamen li ekvidis ion belan antaŭ ol morti, diris Mumintrolo kun tremanta voĉo.
Nu bone, diris eta Mim. Ĉiuokaze li nun jam forgesis ĉion. Kaj mi intencas fari beletan mufon el lia vosto.
Vi ne povas! ekkriis Mumintrolo afliktite. Li devas kunporti la voston en la tombon. Ĉar ni ja entombigos lin, ĉu ne, Tu-tiki?
Hm, diris Tu-tiki. Oni ne vere scias, ĉu la vosto iel utilas al iu kiu jam mortis.
Mi petas, diris Mumintrolo. Ne ripetu senĉese ke li mortis. Estas tiel terure.
Kiam oni jam mortis, oni mortis, diris Tu-tiki amike. Tiu sciuro iam iĝos tero. Kaj ankoraŭ poste kreskos arboj el li kie novaj sciuroj saltados. Ĉu vi do trovas tion malĝojiga[2]?
Eble ne, diris Mumintrolo kaj blovis la nazon. Sed ĉiuokaze ni entombigos lin morgaŭ, kaj tio estos kun plena vosto kaj tre bela kaj zorga entombigo.
En la sekva tago la bandometo estis tre malvarma. La fajro ankoraŭ brulis enkamene, sed oni vidis ke la nevideblaj sorikoj estas lacaj. La kafokruĉo kiun Mumintrolo alportis de hejme havis maldikan glacitavolon sub la kovrilo.
1
Evakuita sciuro estas sciuro kiun oni kontraŭvole translokis de ĝia hejmo kaj kiu eĉ ne havis tempon kunporti dentobroson. (