Li frostotremis kaj diris: Ĝi neniam venis.
Kiu? demandis Tu-tiki.
La suno! kriis Mumintrolo.
Suno, ripetis la eĥo. Suno, suno, suno… pli kaj pli fore sub la glacio kun pli kaj pli mallaŭta voĉo.
Tu-tiki haŭlis la fadenon.
Ne tiel rapidu, ŝi diris. Ĝi alvenis ĉi-tage en ĉiu jaro, do supozeble ĝi faros same ankaŭ nun. Retiru la nazon por ke mi povu supreniri.
Tu-tiki krablis supren el la glacitruo kaj sidiĝis sur la bandoman ŝtuparon. Ŝi iomete flaris kaj aŭskultis. Poste ŝi diris: Post momento. Jen sidiĝu atendi.
Eta Mim alvenis glitante de la glacio kaj sidiĝis apud ilin. Ŝi ligis ladskatolajn kovrilojn sub la ŝuoj por plirapidiĝi.
Do nun denove oni atendu ion mirindan, ŝi diris. Ne pro tio ke mi kontraŭas, se la lumigado estos pli bona.
El la tera flanko du maljunaj kornikoj alflugaĉis kaj sidiĝis sur la tegmenton de la bandometo. Minutoj pasis.
Subite la lanugo sur la dorso de Mumintrolo stariĝis, kaj en grandega ekscito li vidis ruĝan brilon kolektiĝi sur la krepuska ĉielo sube ĉe la horizonto. Ĝi densiĝis en mallarĝan ruĝan spliton kiu ĵetis longajn lumradiojn laŭ la glacio.
Jen ĝi! kriis Mumintrolo.
Li levis etan Mim kaj kisis ŝin rekte sur la buŝon.
Ej, ne stultumu, diris eta Mim. Ĉu ĉi tio do estas kaŭzo por brui?
Jes ja! vokis Mumintrolo. Estos printempo! Varmiĝos! Ĉiuj vekiĝos!
Li kaptis la kvar fiŝojn kaj ĵetis ilin alten ĉielen. Li stariĝis surkape sur la glacio. Neniam antaŭe li sentis tian feliĉon.
Tiumomente la glacio denove malheliĝis.
La kornikoj ekflugis kaj malrapide flirtegis al la tero. Tu-tiki kolektis siajn fiŝojn, kaj la ruĝa strieto jam rampis sub la horizonton.
Ĉu ĝi ŝanĝis sian intencon? Mumintrolo terurite ekkriis.
Ne strange, kiam vi tiel kondutas, diris eta Mim kaj forglitis sur siaj skatolkovriloj.
Ĝi revenos morgaŭ, diris Tu-tiki. Tiam ĝi estos iomete pli granda, proksimume kiel rando de fromaĝo. Trankviliĝu.
Kaj Tu-tiki subiris subglacien por plenigi la supkaserolon per marakvo.
Kompreneble ŝi pravis. Ne povas esti tiel facilege por suno suriri la ĉielon. Sed oni ne malpli elreviĝas pro tio ke la aliaj pravas.
Mumintrolo sidis gapante suben al la glacio, kaj subite li sentis, ke li ekkoleras. Ĝi komenciĝis en la stomako kiel ĉiuj fortaj emocioj. Li sentis sin trompita.
Kaj li hontis ke li bruis kaj ke li portis orajn rubandojn orele. Tio eĉ pli kolerigis lin. Fine li sentis, ke li devas fari ion ege teruran kaj malpermesitan por retrankviliĝi. Kaj tuj.
Li salte stariĝis, kuris trans la ponton kaj en la bandomon. Tie li iris rekte ĝis la vestoŝranko kaj vaste malfermegis la pordon. Jen pendis la banmanteloj. Jen kuŝis la kaŭĉuka hemulo kiun neniam eblis plenblovi. Precize kiel somere. Sed surplanke sidis io eta gapante al li, tre vila kaj griza kaj kun granda nazo.
Poste ĝi ekvivis, preterkuris lin kiel laŭplanka aerfluo kaj malaperis. Li vidis la voston gliti kiel nigra ŝnuro tra la bandoma pordo. La vostpeniko dum momento fiksiĝis en la pordofendo sed estis distirita, kaj la estaĵo malaperis komplete.
Sed Tu-tiki envenis kun la supkaserolo enmane dirante: Do, vi tamen ne povis rezisti malfermi.
Troviĝis nur iaspeca aĉa rato tie, diris Mumintrolo malgajmiene.
Ne estis rato, diris Tu-tiki. Estis trolo. Tia trolo kia vi estis antaŭ ol iĝi mumintrolo. Tiel vi aspektis antaŭ mil jaroj.
Mumintrolo trovis nenion por diri. Li iris hejmen kaj sidiĝis en la salono por cerbumi.
Iom poste Mim venis por prunti kandelojn kaj sukeron. Mi aŭdas terurajn aferojn pri vi, ŝi diris admire. Laŭdire vi ellasis vian propran prapatron el la vestoŝranko. Oni diras ke vi similas unu la alian.
Ej, silentu, diris Mumintrolo.
Li iris en la subtegmentejon por elserĉi la familian fotoalbumon.
Paĝo post paĝo kun dignaj mumintroloj, plej ofte pozante antaŭ kahelfornoj aŭ en verandoj. Neniu sola similis la trolon de la vestoŝranko.
Devas esti eraro, pensis Mumintrolo. Li ne povas esti parenco.
Li rigardis sian dormantan patron. Nur la nazo similis tiun de la trolo. Sed eble antaŭ mil jaroj…?
Subite la lustro ektintis. Ĝi malrapide balanciĝis tien-reen, kaj ene de la tulo io moviĝis. Ĝi estis vila kaj eta, kaj longa nigra vosto pendis rekte suben inter la vitrogloboj.
Jen li estas, murmuris Mumintrolo. Mia prapatro ekloĝis sur la salona lampo.
Sed tio ne ŝajnis tro danĝera. Mumintrolo jam komencis alkutimiĝi al la sorĉita vintro.
Kiel vi fartas, li demandis mallaŭte. La trolo rigardis lin el la tulo svingante la orelojn.
Zorgu la lustron, daŭrigis Mumintrolo. Ĝi estas familia heredaĵo.
La trolo klinis la kapon flanken kaj rigardis lin kun streĉe atenda mieno.
Nun li parolos, pensis Mumintrolo. Kaj en tiu momento li terure ektimis ke la prapatro ion diros. Imagu se li parolus fremdan lingvon, precize kiel faris la eta besto kun brovoj. Imagu se li ekkolerus kaj dirus radamsa aŭ ion similan. Kaj poste ili neniam plu povus interkonatiĝi.
Ŝŝŝ! flustris Mumintrolo. Nenion diru.
Eble tamen ili estis parencoj. Kaj parencoj kiuj venas vizite povas resti longe. Se temas pri prapatro li povus resti por ĉiam. Kiu scias. Se oni ne estas singarda, li povus miskompreni kaj ekkoleri. Kaj poste ili devus vivi kun kolera prapatro dumvive.
Ŝŝŝ! ripetis Mumintrolo. Ŝŝŝ!
La prapatro skuis la lustron sed nenion diris.
Mi montros al li la domon, pensis Mumintrolo. Tion farus Panjo se iu parenco venus por viziti nin.
Li prenis la lampon kaj lumigis belan mane pentritan bildon titolitan Filifjonkino ĉe fenestro. La trolo gapis al la bildo kaj skuis sin.
Mumintrolo pluiris al la pluŝa sofo kaj lumigis ĝin. Li montris al la trolo laŭvice ĉiujn seĝojn, la salonan spegulon kaj la tramon el marŝaŭmo, entute ĉion valoran kaj belan kiun la muminfamilio posedis.
La trolo rigardis ĉion atente sed evidente sen kompreni pri kio temas. Fine Mumintrolo suspiris kaj metis la lampon sur la kornicon de la kahelforno. Sed tiam la trolo ekinteresiĝis.
Ĝi faligis sin el la lustro kaj kuris kiel griza ĉifonamaseto ĉirkaŭ la kahelforno. Ĝi ŝovis la kapon tra la lukoj kaj longe flaris en la fendo inter la kahelforno kaj la muro.
Devas esti vero, pensis Mumintrolo ekscitite. Mi estas lia parenco. Ĉar Panjo ĉiam diradas, ke niaj prapatroj vivis malantaŭ kahelfornoj…
Tiumomente sonoris la vekhorloĝo, kiun Mumintrolo kutimis alĝustigi je krepuska horo, ĉar ĝuste tiam li ĉiam plej sopiris je kompanio.
La trolo rigidiĝis, poste ĝi kuris en la kahelfornon tiel ke la cindro fumis. Kaj post momento ĝi komencis incite klaktintigi la kamenklapon.
Mumintrolo malsonorigis la vekhorloĝon kaj aŭskultis kun batanta koro. Sed nenio plua aŭdiĝis.
Iom da fulgo malrapide falis el la kamentubo, kaj la kamenklapa ŝnuro pendolis.
Mumintrolo iris sur la tegmenton por trankviliĝi.
Nu, kiel vi fartas kun la avo! kriis eta Mim en la sledo-deklivo.
Bonege, diris Mumintrolo digne. En malnova familio kiel la nia oni scias kiel konduti.
Li subite estis tre fiera havi prapatron. Kaj krome vigligis lin tio, ke eta Mim havis entute neniun familian arbon, sed pli ĝuste estiĝis pro nura hazardo.
Tiunokte la prapatro de Mumintrolo rearanĝis la tutan domon, tute kviete sed kun surpriza forto.
Li turnis la sofon kontraŭ la kahelfornon kaj rependigis ĉiujn bildojn. Tiujn, kiuj malplej plaĉis al li, li pendigis renversite. (Aŭ eble ĝuste tiujn li preferis, kiu scias?)