Выбранае

Да сталіцы БАМа
Скоры
Шчэ не ходзіць.
Ехаць нам
З ветрам, тварам да прасторы,
На платформе ў два маторы,
З новай песняю пра БАМ.

Вечар.
Месяц зоркі лушчыць.
Кедрача густы настой.
Поўнач дыхае насустрач
Спакон вечнай мерзлатой.

Поўнач, Поўнач!.. Стынь ды сопкі.
Прорвы нетраў. Немасць зор.
Можа, рана век таропкі
Выскачыў з-за павароткі
На бязмежны твой прастор?

Можа быць, нашчадкаў слава
Ў трубы сцюж тваіх пяе...
Што ж,
падзелім з імі
справу —
Людзі ўсё-такі
Свае.

Ім кладзём масты настрэчу
Ў гэты край, дзе мёрз і мок
Век дзявочы, век хлапечы,
Браў любы цяжар на плечы —
Не развязваўся пупок.

I як помнік нам
Паўстане
Гул снарадны цягніка
Тут, дзе шпалы штабялямі,
Тут, дзе сёння штаб на БАМе
Камсамольскага ЦК.

...Я шыбую ў штаб пры Насці.
— Госць? — пытае Насця.
— Госць.
— За рублём?
— Ды не.
— Па шча-а-сце?
— А чаму з усмешкай, Насця,
Ці няма на свеце шчасця?
— Свет вялікі, — кажа Насця, —
Шчасце ёсць, ды рознай масці.
— Але ж ёсць наогул?
— Ёсць.

Насця ў штаб —
Дык дзверы насцеж.
Насця — сіла. Бог. Прараб.
— Добры дзень, таварыш Насця.
— Добры дзень, таварыш Штаб!

Насця грозна бровы хмурыць,
Рэжа —
Вокам не міргне:
— БАМ —
не абрзвіятура,
А дарога...
Так ці не?
— Так.
— З чаго ж рабіць дарогу? —
Павышае Насця тон.—
Слоў хапае, дзякуй богу.
Горш з бетонам.
Дзе бетон?
Тры гадзіны «загараем».
Загарэлі. План курыць.
Працаваць нам, Штаб, параіш
Ці купальнікі купіць?

...Працаваць, не ткаць размову,
Як узор на дыванах.
Хоць у Насці тон суровы
I начштаба хмурыць бровы —
Скачуць чорцікі ў вачах!

У начштаба
дух не слабы,
Не запудзіш пальчыкам.
Перажыў ужо начштаба
Чатырох начальнікаў.
На яго
і ніз,
I верх —
Не палічыш —
капалі.
Ды, як капяжы са стрэх,
Тыя «капы» плакалі.
Ён жа ўсё не спіць начэй,
Круціць кіламетры,
А пагляд яго вачэй
Да прадоння светлы.
Вольным вечарам гітару
Возьме ён за плечыкі,
I паўночныя Стажары
Узыходзяць, слепячы.
I збіраюцца сябры
У пакой начштаба...
Ты, гітара, гавары
З Насцечкай-прарабам.
Гавары-перабівай
Вецер шматгалосы,
Гавары-перабірай
Ільняныя косы.
Каб рука да рукі,
Як рака да ракі,
Каб шчака да шчакі,
Як сланечнікі...

Рупіць,
працы акрамя,
Годнасць,
сэрцы шчэмячы...

Будзе плошча імя
Валіка Сушчэвіча.

I ад плошчы пацячэ
Насціна дарога...

Будзе ўсё там, дзе яшчэ
Не відаць нічога.

Дзе ляціць на саначках
(Кажушок — як вытканы!)
Бамачка,
што шкляначка
З этыкеткай імпартнай.