Выбранае

А мой шафёр
Да рызыкі прывык
I пра мае прывычкі не пытае,
Таму найлепей
прыкусіць язык...
Імчыць машына — толькі свіст ды рык,
Ды надпіс на бартах:
«Эх, пакатаю!»

Віжуе ўсё шафёр мой, чортаў сын:
— Рамантыкі хацеў ты — еш ад пуза,
А няньчыцца з табой
Няма прычын.
Няхай ты чын —
Ды я таксама чын,
Мой чын:
шафёр Савецкага Саюза.
Падсек?
— Падсек.
— Талковы чалавек.
Люблю талковых.
Я, брат, сам талковы.
Спытайся тут:
«Хто Лёшка Жарнасек?..»
У-у, скажуць, зух!..
Фігура, адным словам.

Мне тэлеграмы адбіваюць як?
БАМ. Жарнасеку. Едзь да нас.
I кропка.
Ды не люблю я
Тых дарог, аднак,
Дзе кожны слуп — асцерагальны знак...

Японскі бог!
Глядзі...
Ды ўверх, на сопку!

Пра гэта і не ўспомніш два разы:
Насустрач нам, сарваўшы тармазы,
Ляцеў і выў нагружаны «Магірус»[2].

— Ну ўсё. Вынось, як кажуць, абразы.
Кагосць «Магірус» завязе ў магілу.

За намі — бачыў? — Чортаў паварот.
Не выкруціць па хуткасці.
Сарвецца.
Эх, два разы канаць не давядзецца!
Паспеем развярнуцца?..
Поўны ход!
Слабое сэрца — дык давай за дзверцы.
Ну што, даеш?!.
I даўшы поўны газ,
Да самых плешак топячы педалі,
Ён год, здалося, разварочваў МАЗ —
I вось ужо «Магірус» ззаду ў нас,
А мы ў яго паперадзе імчалі.

Сірэны — як у рог! Альбо ў дуду!
Для дэтэктываў
гэткія пагоні!..
Дагнаў «Магірус», буферам баднуў,
Счапіліся машыны, як вагоны,
I Лёшка плаўна тармазы крануў.

— Не пойдзем юзам —
Пажывём яшчэ,
Да павароткі неяк затармозім,
Калі ніхто не стане на дарозе...

Па спіне мурашы, як на марозе,
I ліпкі пот па сківіцах цячэ.

Затармазілі...
Коламі амаль
Над прорваю павіслі...
— Чорт не злапіў!
Не падвялі баранка і педаль,
Зноў Лёшка выйграў на сваім этапе...
У Залацінцы будзем — справім баль.

...«Магірус» стукнуў дзверцамі.
Салдат
Ускочыў цяжка МАЗу на падножку,
Пацёр павекі: «Вецер вось, а мошкі...»
Руку паціснуў Лёшку:
— Дзякуй, брат...
— Няма за што,—
яму ўсміхнуўся Лёшка.