Палемон Дзёмуха моўчкі чакаў працягу. Праз некалькі хвілін Канстанцін Басалыгін узяў сябе ў рукі.
— Я надзеў скафандр — па некалькі штук захоўваецца ў кожным адсеку — і прабраўся ў суседні. Ён быў чорны ад сажы... Усе былі мёртвыя... Дзякую! — інжынер-геолаг адпіў са шклянкі. Зубы стукалі па пластыку. — Далей я не пайшоў. Занадта высокім быў узровень радыяцыі...
— Ды й не прайшлі б — дзверы ў наступны адсек заклінавала, а цяжкія вонкавыя створкі ўручную адкрыць немагчыма. Вы ўключылі аварыйны сігналізатар, як толькі вярнуліся ў адсек?
— Так! Пры інструктажы нам сказалі, што ад хуткасці падачы сігналу залежыць наша жыццё.
— Вы ўсё зрабілі правільна, спадар Басалыгін!
— Я спадзяваўся на тое, што камусьці яшчэ пашчасціла выжыць, але гадзіны ішлі, а ніхто не прыходзіў... Выбачайце!
— Вазьміце сурвэткі! Калі хочаце, можам працягнуць у іншы раз.
— Я не змагу доўга насіць гэта ў сабе! — інжынер-геолаг выцер слёзы і вярнуўся да аповеду. — З ежы ў мяне была толькі плітка шакаладу, якая выпадкова апынулася ў кішэні камбінезона. Я стараўся эканоміць ваду, але некалькі літраў з пляшак скафандра скончыліся да зыходу трэціх сутак. Прыйшлося піць тэхнічную, папярэдне працадзіўшы яе праз фільтр, зроблены з бінтоў і таблетак актываванага вугалю. Мярзотны, скажу я вам, смак, аднак выбіраць не даводзілася... Пяцідзесяці літраў павінна было хапіць надоўга, а вось бінтоў і вугалю... Калі б вы прыляцелі на два-тры дні пазней, я мог памерці ад смагі ці атручэння...
— Вы мужны чалавек, спадар Басалыгін!
— Звычайны, проста прыперты да сценкі абставінамі...
— Вамі ж і створанымі!
— Прашу прабачэння? — Канстанцін Басалыгін здзіўлена ўскінуў бровы.
— Вы не ахвяра, а злачынец! — у голасе Палемона Дзёмухі з’явіўся метал.
— Вашы словы абразлівыя! — інжынер-геолаг прыўзняўся на ложку, поўны абурэння. — Вам павінна быць сорамна за цынічныя інсінуацыі! Я патрабую выбачэнняў! І зараз жа!
— Ваша гульня вышэй за ўсялякія хвалы! Упэўнены, у турме яе па вартасці ацэняць!
— Я буду скардзіцца вашаму кіраўніцтву!
— Корпус не разглядае скаргі злачынцаў, вінаватых у наўмысным забойстве дваццаці шасці чалавек. Столькі, здаецца, працавала на станцыі?.. Я збіраюся арыштаваць вас, спадар Басалыгін.
— Што за трызненне? Вы, напэўна, забыліся, што шок у мяне, а не ў вас!
— Ляжце, спадар Басалыгін! У адваротным выпадку я буду вымушаны аддаць загад прывязаць вас да ложка!
— Гэта абуральна!
— Не крычыце! Абуральныя не мае словы, а вашыя дзеянні. На Зямлі вас чакае суд і суровы прысуд! — голас афіцэра гучаў спакойна і нават абыякава.
— Вы — вар’ят! — Канстанцін Басалыгін адмаўляўся верыць сваім вушам. — Я нікога не забіваў!
— Гэта быў выдатны план, спадар Басалыгін. Вы прадумалі ўсё да дробязяў! Атручэнне электрыка і яго памочніка дазволіла ліквідаваць канкурэнтаў, якія маглі выявіць, што трансфарматар спецыяльна сапсавалі. Паломка дазволіла вам пакінуць астатніх і тым самым ацалець падчас выбуху. Як інжынер-геолаг вы мелі доступ да выбухоўкі — мы знайшлі мікрачасціны сярод абломкаў энергаўстаноўкі. Вялікай магутнасці зарада не патрабавалася — дастаткова было запаліць адпрацаванае паліва...
— Лухта!
— За гадзіну да выбуху вы ўзялі ўсюдыход і пакінулі станцыю. Далёка ад’язджаць было не трэба — рэльеф планетоіда дазваляе схаваць на яго паверхні нават касмічны карабель. Ваш ад’езд ні ў кога не выклікаў пытанняў — што можа быць больш натуральным, чым планавая паездка інжынера-геолага?
— Вам бы дэтэктывы пісаць!
— Абавязкова падумаю над вашымі словамі пасля таго, як выйду на пенсію, спадар Басалыгін... Заклаўшы схованку, вы вярнуліся на станцыю.
— Бачу, што людзі вашай прафесіі маюць багатае ўяўленне. Нават залішне багатае!
— Вы замкнуліся ў восьмым адсеку, як найбольш аддаленым ад эпіцэнтра, вычакалі некаторы час пасля выбуху, затым уключылі сігналізатар. Пасля гэтага вам заставалася толькі дачакацца ратавальнікаў... Вы паклапаціліся аб уласнай шкуры — пратэставалі сігналізатар за суткі да выбуху, пад завязку напоўнілі бак вычышчанай тэхнічнай вадой, пракантралявалі, каб у аптэчцы былі бінты і актываваны вугаль... Вы хацелі назапасіцца ежай на некалькі сутак, аднак гэта магло выклікаць падазрэнні. Таму вам прыйшлося здавольвацца адной шакаладнай пліткай, якая нібыта выпадкова апынулася ў кішэні...
— Вы разумееце, што я магу падаць на вас у суд за паклёп? Вашы выдумкі не пацверджаны ні адзіным доказам! Любы адвакат разнясе вашы інсінуацыі ў пух і прах за лічаныя хвіліны!