туды — спынілася. Яна больш не была назіральнікам і стала часткай гэтага свету.
Ууу — загуло наперадзе, нібы нейкі страшны звер высоўваўся з цемры. Ганна кінулася ўбок, стукнулася ў плот. Роў ці стогн нарастаў, і Ганна, не могучы больш таіцца, павярнула назад да церама — там быў стражнік.
З завулка паказаўся страшны абадраны чалавек, адну руку ён прыціскаў да вачэй, і паміж пальцамі лілася кроў, У Другой была сукаватая палка, якой ён размахваў, знясілена выючы — аднастайна, нібыта спяваў. Ганна пабегла да церама, коўзаючыся па гразі і баючыся крыкнуць, баючыся прыцягнуць да сябе ўвагу. П'яныя, няўпэўненыя, пагрозлівыя крыкі чалавека з дубінаю набліжаліся, да іх прымешваўся мерны грукат, тупат, крык, але не было дзе схавацца, і дзесьці знік, як у кашмары, стражнік каля ганка — ганак быў чорны і пусты, як і сам церам.
Роў даганятага раптам перайшоў у крык — віск — лямант — і абарваўся. Ветрам падхапіла, ледзь не збіла Ганну з ног — побач пранесліся ценямі з вогненнымі блікамі на тварах коннікі Апакаліпсіса — яцвягі, што акружалі князя Вячку, пярэднія былі з факеламі, ад якіх пырскамі ляцелі іскры.
Ганна аглянулася — невыразнаю плямаю, амаль не адрозніш, ляжаў забіты. Церам раптам ажыў, асвяціўся факеламі, выбеглі стражнікі. Князь саскочыў з каня. Яцвягі не спяшаліся, круціліся каля ганка,
— Хто там быў? — спытаўся князь.
— П'яны, — адказаў яцвяг.
— Добра. Не хапала яшчэ, каб па горадзе бегалі забойцы. Ты і ты, паклічце баярына Рамана. Калі не пойдзе, вядзіце сілай.
— Паклічам. — Ганне з ценю каля плота відаць была ўсмешка яцвяга.
Коннікі адначасова сцебанулі коней, прамільгнулі зусім блізка каля Ганны і зніклі. Значыць, там і ёсць патрэбны ёй завулак. Яна чула, як тупат капытоў абарваўся, прагучаў рэзкі гартанны голас, які, адбіўшыся ад платоў, пакаціўся назад на вуліцу, і Ганна ўявіла сабе, як замкнёныя ў хатах жыхары прыслухоўваюцца да гукаў з вуліцы, усёй скурай адчуваючы, што настала апошняя ноч…
Князь Вячка ўвайшоў у церам. Яцвягі пасаскоквалі з сёдлаў, вялі паіць коней.
Ганна сумнявалася — ісці ці не ісці. А раптам прымчацца назад яцвягі з Раманам? Але Раман мог не вярнуцца з падземнага хода. А калі ён вырашыць забіць Кіна? Час цёк, як пясок між пальцаў, беглі хвіліны. Не, чакаць больш нельга. Яна зрабіла крок за вугал, заглянула ў кароткі завулак. Вароты былі расчыненыя. Адзін з яцвягаў стаяў знадворку, ля варотаў, трымаў коней.
І тут жа ў варотах узнік водбліск пажару. Ішоў Раманаў стражнік з факелам. Раман ішоў следам. Ён спяшаўся. Яцвягі селі на коней і ехалі крыху ззаду, нібы сцераглі палонных. Раман быў такі бледны, што Ганне здалося — твар яго фасфарысцыруе. Ганна адхінулася — чалавек з факелам прабег побач. І тут жа — Раманавы вочы, блізка…
— Магда! Ты да мяне?
— Ага, — адказала Ганна, прыціскаючыся да сцяны.
— Дачакаўся, — сказаў Раман, — прыйшла, галубка.
— Спяшайся, баярын, — сказаў яцвяг. — Князь гневаецца.
— Явайла, правядзі князёўну да майго дома. Яна будзе чакаць мяне там. І калі хоць адзін волас упадзе з яе галавы, табе не жыць… Дачакайся мяне, Магдалена.
Яцвяг дакрануўся дзяржаннем нагайкі да спіны чарадзея.
— Мы стаміліся чакаць, — сказаў ён.
— Святло факела ўпала на труп вар'ята.
— Магда, я вярнуся, — сказаў Раман. — Ты пачакаеш?
— Ага, — адказала Ганна. — Пачакаю.
— Слава богу, — дадаў Раман. Адыходзячы, ён аглянуўся, каб упэўніцца, што стражнік падпарадкаваўся загаду. Стражнік, без аглядкі ідучы па вуліцы, крыкнуў:
— Вароты не зачыняйце, мяне назад паслалі. — І дадаў нешта па-літоўску. У варотах паказаўся твар другога стражніка.
«Няма ліха без дабра», — падумала Ганна. Не трэба думаць, як увайсці ў дом. Ён чакаў, ён быў гатовы ўбачыць князёўну. І ўбачыў.
24
Стражнік правёў Ганну да дзвярэй. Літоўцы глядзелі на яе раўнадушна. Яна ішла, апусціўшы вочы.
Зарыпелі дошкі насцілу, стражнік узышоў на ганак, штурхнуў дзверы і штосьці крыкнуў усярэдзіну.
Ганна чакала. Зарыва як быццам стала меншае, затое з супрацьлеглага боку пачало святлець, хоць у горадзе было яшчэ зусім цёмна.
З сярэдзіны данесліся шпаркія крокі, і на парог выбег, кульгаючы, блазан. Ён спыніўся, углядаючыся.
— Пані Магда?! — Здаецца, ён не верыў сваім вачам.
— Пан Раман, — сказала Магда, — загадаў мне чакаць яго.
— Не можа быць, — сказаў блазан. — Ты павінна спаць. Ты не павінна была сюды прыходзіць. Ні ў якім разе! Пакуль ты ў цераме, ён не ўцячэ, няўжо не разумееш? Чаму ты не спіш? Ты ж выпіла зелле? Ах, цяпер ты ў яго ў руках.