Дыега скасавурыўся на Грэхава і сказаў:
— Прывітанне сувязістам. Што новага, Паліначка? Палініны губы заварушыліся, але гуку не было. Відэом пакрыўся рабізной перашкод, ачысціўся, і замест жаночага твару ў яго ўплыў твар Кротаса, з няправільнымі дробнымі рысамі, не надта ветлівы, з вострым позіркам трохі касых вачэй.
— Новаўтварэнне, — сказаў Сташэўскі ў нос і бязгучна чхнуў. — Праз эпіцэнтр нам не прайсці, дайце найкарацейшы шлях.
— Гэтак блага? — прахрыпеў дынамік скрозь выццё суправаджальнай перашкоды.
— Не прайсці нават з гефамі, я глядзеў. Паведаміце як найдакладней, дзе мы завязлі.
— Хвілінку... — Кротас скасавурыўся і стаўся падобны на камбалу з носам. — Вы зараз... на паўночным схіле хрыбта, побач з перавалам Шэрага Прывіду. Да карабля ад вас усяго восемдзесят дзевяць кіламетраў па прамой... Але калі па гэтым перавале не прайсці, дык найкарацейшы шлях праз другі.
— Другі — гэта Звілісты?
— Так.
— Дзякуй... — задумаўся Сташэўскі. — Да Звілістага недзе каля ста кіламетраў? Трохі зашмат... Ну а калі праз Тора-Ора?
— Ты ж ведаеш... там стаіць...
— Горад, ведаю. Затое мы сэканомім гадзін шэсць-сем. Гэта не так ужо блага, як ты думаеш?
За экранамі загаварылі адразу некалькі галасоў. Кротас, адказваючы, адмоўна паківаў галавой і зморшчыўся. Гаварыць і пераконваць яму было цяжка, ён выдатна разумеў Сташэўскага, рызыка была вялікая, але і Святаславу прымаць рашэнне было нялёгка, Грэхаў цудоўна гэта бачыў. — А новага нічога? — упаўголаса спытаўся Малчанаў.
Кротас паглядзеў на яго адным вокам з экрана, крутнуў галавой. Начальнік аддзела быў у горшым становішчы, як яны, ён мог толькі чакаць.
— Прыйдзецца ісці праз Горад, — сказаў Сташэўскі, падводзячы вынік невясёлых сваіх разважанняў, і дадаў, як бы просячы прабачэння: — Хутка раніца, і, магчыма, прабіцца праз перашкоды мы не зможам, то вы ўжо не надта непакойцеся... З гары танк вам бачны, вось і назірайце.
Кротас ківаў пры кожным слове, і твар у яго быў нейкі няшчасны, добра было відаць, што ён кепска адпачываў і наўрад ці еў, і Грэхаў падумаў, што дарма Сташэўскі згадаў пра неспакой. Неспакой — падмурак чакання, а для людзей на Станцыі яно сталася асновай існавання. Да той пары, пакуль яны не дойдуць да карабля і не даведаюцца, чаму ён маўчыць.
У відэом уціснуўся славуты нос Лявады і яго рыжая шавялюра.
— Мы тут падрыхтавалі яшчэ два «панцыры» з танкамі. Экіпажы гатовыя стартаваць у любы час.
— Не трэба, — сказаў Сташэўскі грубавата, а Малчанаў красамоўна павярнуўся. Ні ў кога не было гарантый, што і гэтыя дэсантныя караблі не змоўкнуць пад час пасадкі, як зоркалёт. Да таго ж у выпадку непрадбачаных цяжкасцей яны маглі і не паспець.
Па відэому заструменіліся белыя зігзагі і раскалолі выяву.
— Што там яшчэ? — незадаволена павярнуўся Сташэўскі.
— «Цікаўнікі», — лаканічна адгукнуўся Дыега Вірт, тыцкаючы пальцам у неба.
Грэхаў таксама ўбачыў іх. Адзін нагадваў сваім свячэннем медузу, двое іншых — мудрагелістыя камбінацыі зіхоткіх жыл.
Сташэўскі выключыў апаратуру сувязі і скасавурыўся на пульт тыямата. Сувязі ўсё роўна не будзе, пакуль побач баражыруюць гэтыя фасфарысцыруючыя камяні. Іх выпраменьванне стварае перашкоды ў любым дыяпазоне хваляў, у чым выратавальнікі ўпэўніліся яшчэ пад час пасадкі.
«Цікаўнікі» не «нападалі», пакружлялі на значнай вышыні, з нязменным эскортам «павуцін», і неўзабаве пайшлі, растварыўшыся ў зелянявым мігценні неба без зор.
— А я ні разу не быў у Горадзе, — сказаў раптам з пэўным здзіўленнем Малчанаў. Хацеў яшчэ нешта сказаць, але паглядзеў на Сташэўскага і перадумаў. Няўжо ён і праўда не быў у Горадзе? — падумаў Грэхаў з недаверам. — Або гаворыць наўмысна для нас, каб супакоіць, падбадзёрыць?» Грэхаву, натуральна, таксама не даводзілася знаёміцца з Горадам, але наслухаўся ён такіх гісторый больш як дастаткова.
Сташэўскі махнуў рукой, Грэхаў павялічыў абароты матораў, і танк палез на стромкі чырвона-карычневы бок каменнага кража.
3
Ён выключыў акустычныя прыёмнікі, і прыглушанае мармытанне рухавіка змоўкла, стала зусім ціха. Толькі ў кабіне зрэдку хто-небудзь шамацеў вопраткай ды рыпелі рамяні крэслаў.