Але вось яны пад'ехалі бліжэй да мяжы яснай бачнасці пыльнай атмасферы Тартара, і стаўся прыкметны нейкі рух вакол трансгала, як быццам празрыстае полымя мігцела і струменілася вакол яго... Грэхаву дужа захацелася спыніцца, асабліва пасля таго, як над «алоўкам» карабля ён убачыў некалькі вялікіх «павуцін», што выгнуліся купалам над ім. А яшчэ каля дзесятка «павуцін» утварылі штосьці накшталт крацістай сцяны паміж блізкім Горадам і караблём. Зноў «павуціны»...
Сташэўскі, відаць, таксама нешта адчуў, ён паглядзеў на вадзіцеля неяк дзіўна, скоса, і Грэхаў спачатку запаволіў ход, а потым зусім спыніў машыну. Мясцовасць перад імі паніжалася, і пакат гэты цягнуўся да самага трансгала, што вісеў над дном конусападобнай нізіны на вышыні шасцідзесяці метраў. Трохі злева адтуль, дзе спыніўся танк, Грэхаў заўважыў грыбападобны выступ чорнай пароды: памерамі той не саступаў «Мастыфу», затрымаў на ім позірк, падазроны ён ямў здаўся, потым убачыў яшчэ некалькі такіх жа «грыбоў», што ланцужком адступалі ў каламуць атмасферы.
— Ты чаго? — спытаўся Дыега Вірт, паварочваючыся да яго. Малчанаў ні пра што не пытаўся але і ён захваляваўся, калі мінула некалькі хвілін чакання, а нічога не змянілася. «Чакаю яшчэ хвілін пяць», — вырашыў Грэхаў, і ў гэты момант з чорнага «грыба» з такім гукам, з якім вылятае з пляшкі шампанскага корак, шугануў да зямнога зоркалёта, што лунаў паблізу яго, гіганцкі язык найяскравага смарагдавага агню: пок!
Толькі дзякуючы фільтрам колерабачання яны не аслеплі. Факел агню за секунду выцягнуўся да корпуса карабля, як бы абцёк яго, не кранаючыся самога корпуса, утварыўшы вогненны кокан, і тут жа ўцягнуўся назад пад «грыб». Затое ўспыхнуў яго сусед, такі ж «грыб», што і першы, выкінуў язык агню, потым наступны, і пайшло: пок! пок! пок! — па перыметры вакол карабля. Агонь быў халодны, вонкавы тэрмавымяральнік нават не спрацаваў, затое пад час кожнай успышкі скрыўляўся гарызонт, скрыўляліся ўсе мясцовыя прадметы, скрыўлялася кабіна танка, і па нервах біла хваравіта і моцна, быццам электраразрадамі. Уласна кажучы, і прыборы адзначылі іанізацыю паветра звонку, такую, што не бывае нават у эпіцэнтры магутнай навальніцы.
Языкі зялёнага агню абеглі па коле вакол карабля і зніклі, але ў вачах яшчэ доўга скакалі цёмныя плямы.
Усё адбылося так хутка, што Грэхаў не паспеў зрагаваць і вывесці машыну з небяспечнай зоны, ды і наўрад ці гэта дапамагло б. Скрыўляць прастору ўмеюць і людзі, дастаткова ўключыць генератары форм або дэфарматар, але тады спрацавала б сілавое поле, спрацавала вельмі лёгка, можна сказаць, нават элегантна, без адчувальнага змянення мас і палёў...
— Падобна на тое, што ўначы мы бачылі менавіта гэткія ўспышкі, — меланхалічна заўважыў Малчанаў. — Я не ведаю, што гэта такое. Інфармблок танка ўключаны?
— Вядома.
— Прабіла абарону? — пацікавіўся Дыега Вірт.
— Нельга сказаць, каб прабіла... — туманна адказаў Грэхаў.
— Так, — вымавіў Сташэўскі. — Нерашучасць — сімптом няўдачы, а ісці да карабля мы абавязаны. Ці, можа, хтосьці думае інакш?
Мяжу, уздоўж якой размясціліся «грыбы», што шугалі агнём, яны праехалі без усялякіх эксцэсаў. Іанізацыя пайшла на спад, чырвоныя агні індыкатараў пацямнелі. Карабель вырастаў у памерах. Без адтулін, шчылін і дробных дэталей шэры маналіт, ён быў суровы і маўклівы, ён быў падобны на манумент, на гіганцкі помнік самому сабе, на гару мёртвага металу, застылага невысока над глебай... Вось такія параўнанні лезлі ў галаву Грэхава.
Але карабель не мог быць мёртвы, ён быў абавязаны быць жывы, стогн яго паўтараўся кожныя паўхвіліны: «...Увага! Выкідваю...», маўчанне, шолах, скрыгат, і зноў той жа стогн або ўскрык, паўтораны аўтаматам, цяпер Грэхаў у гэтым не сумняваўся.
Да карабля заставалася менш за паўкіламетра, яны ўсё спрабавалі зразумець, чаму ён відаць як праз слой тоўстага шкла, як раптам шкло гэтае ўспенілася і разляцелася ў бакі белымі ніткамі рознай таўшчыні. Ніткі былі скручанымі ў рулоны «павуцінамі», яны круцілі карусель вакол карабля з хуткасцю, у выніку якой «размазваліся» да нябачнасці. Яны зрабілі аднолькавы піруэт у паветры, разгарнуліся і завіслі над караблём лесвічкай, адна над другой, а самая першая з іх, быццам адчуўшы набліжэнне чужынцаў, раптам павольна паплыла да іх і накрыла слабым ажурным ценем. І зноў паўтарыўся той дзіўны эфект, што суправаджае з'яўленне «павуцін»: «унутры» Грэхава забіліся, зашапталіся невыразныя чалавечыя галасы, ён адчуў ціск звонку на скроні, які змяніўся паколваннем у патыліцы, а потым па ўсёй галаве. Здалося, што бачыць ён зыбкія празрыстыя контуры нейкіх прадметаў, потым на іх накладваюцца каляровыя ўспышкі і нешта яшчэ вялізнае, нераспазнавальнае, як яма, у якую ўваліўся танк. Ён зрабіў высілак, прывід растаў, толькі шэпт не знікаў і казытліва паколвала скуру на патыліцы, і гэта было нават прыемна.