Ачулася ад таго, што Сарвар моцна ўзяў мяне за плечы і трасянуў:
— Шахноза! Джамшыду лепей! Шахноза, ён плача, чуеш?!
Толькі тады я зноў стала ўспрымаць свет вакол. І нават паспрабавала ўсміхнуцца медсястры, якая з'явілася з-за дзвярэй:
— Мне ўжо можна да яго?
Медсястра ўхілілася ад адказу:
— Доктар вам усё растлумачыць...
Доўга Зухра Рустамаўна распытвала мяне пра хваробы Джамшыда, пра тое, як ён рос, якія лекі яму давалі. Пасля роздумнай паўзы асцярожна прагаварыла:
— Выпадак моцна ўскладнены павышанай адчувальнасцю да ін'екцый і алергічнай рэакцыяй на некаторыя лекавыя прэпараты. Гэта і тое, што арганізм аслабеў, а значыцца, амаль не супраціўляецца інфекцыям...
Я падалася да яе, глытаючы слёзы, спыталася:
— Жыць... Ён будзе жыць?!
— Мы зробім усё магчымае, каб дапамагчы хлопчыку. Думаю, абыдзецца... Але многае залежыць і ад вас — матчына любоў творыць цуды. Раніцай вас пусцяць да сына.
Калі ўранні, з марлевай павязкай на твары, я ўвайшла да Джамшыда, ён ляжаў вялы і бяссільны. Я павярнула да сябе яго тварык, пагладзіла лоб, з якога сышоў жар, прашаптала: «Жарэбчык мой...»
У турботах прайшоў дзень. За ім і ноч. Потым зноў дзень. Зноў ноч... Яны былі падобныя адзін на аднаго, гэтыя бясконцыя дні. Абыход. Працэдуры. Мыццё падлог. Гаршкі. Працэдуры. Кампрэсы. Плач дзяцей. Сварка раздражнёных санітарак. Лекі. Працэдуры... І ўвесь час, кожную хвіліну, кожную секунду — Джамшыд. Як ён?! Колькі разоў схілялася я над ягоным цельцам, спрабуючы здагадацца, ці не спыніўся жар. Колькі разоў...
Стаяла самая спякотная пара лета. Увечары ў палаце было вельмі душна. Тады я выносіла на балкон крэсла, брала малога на рукі і сядзела на паветры, закалыхвала яго, напяваючы калыханкі, чутныя яшчэ ад бабулі. Надыходзіла цемра. Потым яна давала месца зорнаму купалу. А яшчэ пазней і зоркі раствараліся ў перадранішнім і перадсвітанкавым часе.
Часам мне раптам пачынала здавацца, што Джамшыд не дыхае. І сэрца маё падала ў бяздонную прорву. Менавіта ў такія хвіліны стала я заўважаць за сабой дзіўныя рэчы. Яны не палохалі мяне, але бянтэжылі. Мроілася, быццам не адны мы з Джамшыдам на балконе, што разам са мной схіляецца над ім нейкая нябачная істота, схіляецца і таксама ловіць яго дыханне... Аднойчы... Аднойчы мне здалося, што хтосьці ўтрымаў малога на імгненне раней, як зрабіла гэта я, калі ён ледзь не ўпаў з ложачка.
Але ўсе мае думкі былі паглынутыя сынавай хваробай. Тое, што, магчыма, я вар'яцею, я адкінула, як дробязь, — што заўгодна, толькі б Джамшыд быў здаровы!
Машыну трасянула, але Джамшыд нават не адчуў гэтага. Ён моцна спаў у мяне на руках. Па звычцы я адразу прыслухалася да яго дыхання.
— Што? — з трывогай спытаўся Сарвар.
— Спіць... Слабенькі... — адгукнулася я.
Фатых, падбадзёрваючы, крануўся пляча Сарвара:
— Ад горнага паветра твой спадчыннік паздаравее мігам. Лепшае за любыя лекі гэтае паветра гор.
— Спачатку я не паверыў дактарам, — больш для сябе, як для нас з Фатыхам, вымавіў Сарвар, не адрываючы позірку ад дарогі. — Малы цяжка перахварэў, а яны раяць везці яго ў горы, дзе сцюдзёна па начах, ды і наогул халаднавата...
Фатых пачаў быў тлумачыць, у чым менавіта карыснасць для здароўя горнага паветра, але раптам радасна перарваў свой расказ, усклікнуў:
— Пад'язджаем!
— Не абцяжарым мы твайго дзядзьку? — спыталася я, адчуваючы няёмкасць.
— Не турбуйся, Шахноза, ён жа сам запрасіў вас, як толькі я расказаў яму пра хваробу Джамшыда.
Неўзабаве мы пад'ехалі да кішлака. Дарога як бы ўлілася ў яго, ператвараючыся ў галоўную вуліцу, уздоўж якой цягнуліся глінабітныя дувалы, былі бачны стрэхі дамоў і ўвітыя вінаградам двары. Кішлак размясціўся на самым беразе горнай ракі Угам, ад якой струменіла прахалода, я яе адчула, ледзь выйшла з машыны каля дома, дзе жыў дзядзька Максуд. А шум ракі, вясёлы, срабрысты, даў мне адчуванне ўпэўненасці, што ўсё будзе добра.
Насустрач нам ішоў высокі плячысты мужчына. Ішоў лёгкім спружыністым крокам, і калі б Фатых не казаў мне, я ніколі б не паверыла, што яго дзядзьку ўжо за шэсцьдзесят, нагэтулькі молада ён выглядаў. Прыціснуўшы далоні да грудзей, дзядзька Максуд ветліва прывітаў нас:
— Салам алейкум! Ласкава запрашаем, госці дарагія. Не стаміліся ў дарозе?
Мы адказалі, што не надта. Тады гаспадар спыніў позірк на Джамшыдзе, усміхнуўся:
— Гэта і ёсць той малы, пра якога мне казаў Фатых?
— Але, — сказала я, адчуваючы, як кроў адлівае ад твару.
Дзядзька Максуд заўважыў мой стан, вымавіў нягучна:
— Не перажывай, дачка. Вочкі ў малога жывыя, наша паветра яму на карысць пойдзе. Паздаравее твой волат... Праходзьце ў дом, чаго ж мы тут стаім.