Уваходзіў Зоркі Кондар, наглядчык рэсурсаў, маляваў шырокую карціну стану матэрыяльна-харчовага становішча; як заўсёды, ён не мог устрымацца ад крытыкі ў адрас Вялікай Княгіні.
— Склады не праветрываюцца, Ваша Недаступнасць, дзіркі ў падлогах не забіваюцца, што робіцца, як я думаю, з мэтай развядзення мышэй для асабістых патрэб яе блізарукасці...
Разам з'яўляліся Верны Сапсан і Адданы Крэчат, адпаведна старшыні Першай і Другой канцылярый, якія загадвалі метэаралогіяй і турызмам.
Уваходзілі і заляталі яшчэ доўга. Але вось аб'яўляўся перапынак, і цяпер наведвальнікам дазвалялася гучна размаўляць, шчабятаць, клекатаць, шыпець і свістаць, а таксама звяртацца да Яго Недаступнасці з важнымі пытаннямі і прапановамі. І потым пачыналася другая, неафіцыйная частка прыёму.
Залятаў Элегантны Сокал-Каршачок, ахоўнік мастацтва, прыводзіў сябе ў парадак, прыгожа падыходзіў да трона і гаварыў што-небудзь прыемнае.
З паветра прыплыў Важны Бусел, першы захавальнік навін, станавіўся адразу ўбаку і, калі яго пра нешта пыталіся, адказваў жэстамі, так што немагчыма было адрозніць «так» ад «не». Другі ж захоўнік навін, Спрытная Сарока, ужо з парога пачынала такую траскатню, што яе адразу даводзілася хапаць пад крылы, адцягваць у самы дальні кут і там паіць сокам, каб канчаткова не зарапартавалася.
З'яўляўся Бадзёры Страўс, галоўны фізкультурнік; Нясмелы Пелікан, заканадаўца мод; Задуменны Журавель, міністр уяўлення. І, нарэшце, выступаў Жвавы Певень, старэйшы весялун, празваны, як і Гэ-Гэ, жартам, Пэ-Пэ. І ў зале рабілася цесна і шумна, сур'ёзныя справы адыходзілі на другі план — пачыналася гулянка. Пэ-Пэ гойсаў усюды, прыдумваючы на хаду гульні і анекдоты, складаў жарты, заводзіў арагоды; гэта значыць, стараўся на ўсю моц, каб ніхто не сумаваў. Грымеў смех, гучалі ўрачыстыя «ўра» і «брава». А магутны Арол між тым слухаў Ціхага Дзятла, які сядзеў у ценю яго крыла на падлакотніку трона і прывычна выстукваў сваёй доўгай дзюбай нешта ўмоўнае, зразумелае толькі яму і яго пану.
Але вось адчыняліся бакавыя дзверы, і ў суправаджэнні стройных дзяўчат-соек уваходзіла жонка Магутнага Арла — Прыгожая Галубка. Яна прыветліва ўсміхалася свайму ўладару, стрымана адказвала на паклоны царадворцаў і гасцей; каля залатога трона ўстанаўлівалі маленькі срэбны тронік, дзяўчаты-сойкі падсаджвалі на яго сваю пані і станавіліся за яе спіной паўколам. Гэта быў апагей свята.
Грымела музыка, кружыліся пары, гулянка бурліла ракой. Паэты Шпак і Драч чыталі новыя вершы, прысвечаныя царскім асобам і прыгажосці прыроды; спевакі Салавей і Кенар выконвалі гімны і ўрачыстыя арыі; жартаўнік Цецярук выдумляў каламбуры, часам засланяючы самога Пэ-Пэ, так што царыца смяялася да слёз. Паміж гасцямі мітусіліся спрытныя афіцыянты, разносячы марожанае і напіткі. І ніхто ў гэтай радаснай гамане не заўважыў, што ў нішы над самым тронам сядзіць Галоўная Аракулька-Зязюля і спакойна прарочыць нешта абыякавым аднастайным голасам.
Здаралася, праўда, што Аракульку ўсё ж заўважалі, і тады па знаку Магутнага Арла ў нішу пасылаўся адзін з шулёнкаў.
— Яго Недаступнасць, — гаварыў Зязюлі пасланец, — загадзаюць вашай асобе пакінуць залу і больш не паказвацца без асобнага распараджэння Яго Недаступнасці.
— Ку-ку! — адказвала Аракулька. — Прадбачу ў мурашніку дзён кармінавыя аблокі...
— Дык вы пакінеце залу ці не?!
— Кармінавыя аблокі з чатырох бакоў. Вецер сухі, сярэдні, паўднёва-ўсходні; тэмпература ўночы плюс два, днём мінус адзін...
Стражнік ляцеў да Старэйшага Сокала і дакладваў, што «Зязюля не хоча пакідаць залу і мармыча пра нейкія аблокі, мурашак і пахаладанне».
— Яна звар'яцела, ваша сцярвятніцтва!
Старэйшы Сокал нахіляўся да ўладара і шаптаў:
— Зязюля балбоча пра мурашак, Ваша Недаступнасць. Не інакш з глузду з'ехала.
— Гнаць вон, — моршчыўся Магутны Арол і адварочваўся.
А свята ўсё грымела.
Нарэшце, калі госці стамляліся, музыкі знясільваліся, паэты хрыпелі, Пэ-Пэ выдыхаўся, Цецярук напіваўся, а Прыгожая Галубка пачынала пазяхаць, прыступалі да чытання новых Улажэнняў. Строгі Сарыч разгортваў жоўты скрутак, і пад скляпенні залы ўзлятаў яго звонкі, чысты голас.
— «Імем Яго Недаступнасці Адзінага Вялікага Магутнага Арла, Аквілы Рэгіі Інвіктуса Максімуса Юстуса з гэтага дня і назаўсёды загадаць...»
У гэту хвіліну станавілася ціха на зямлі і на небе — нават вецер супакойваўся, нават рэкі запавольвалі свой бег, нават пракляты дзікі кот, які нічога на свеце не разумее, заміраў дзе-небудзь у шчыліне, і страх скоўваў яго члены. Госці і прыдворныя стаялі з выцягнутымі шыямі, не маючы права паварухнуцца ні адзіным пёркам, не міргаючы і не дыхаючы.