1969
Бяда
Несла я сваю Бяду
Па вясноваму ільду…
Абламаўся лёд — душа абарвалася!
Камнем я пад лёд пайшла,
А Бяда, хоць зараўла,
Ды за вострыя краі прытрымалася.
І Бяда ад тых вось дней
Рышча ў пошуках мяне.
Чуткі ходзяць разам зь ёй — з Крыватолкамі.
А што сьмерць я не знайшла —
Мабыць, ведала скала
Ды яшчэ — цецерукі зь перапёлкамі.
Хто ж данёс тады яму,
Уладальніку майму?
Толькі ж выдалі мяне, збалбатнуліся.
І ад жарсьці сам ня свой
Скіраваўся ён за мной.
А за ім — Бяда з Гавэндаю крануліся.
Ён дагнаў мяне, абняў,
Цалаваў, на рукі ўзьняў…
Побач шастала Бяда, ухмылялася.
Ды застацца ён ня мог,
Быў са мной адзін дзянёк…
А Бяда — на цэлы век затрымалася…
1970
Чаму быць — таму быць
Аплаўляюцца сьвечкі
На старэтны паркет
І сьцякае на плечы
Срэбразвон эпалет.
У агоніі бродзіць
Залатое віно…
Хай былое сыходзіць:
Што пасьля — ўсё адно!..
З прадсьмяротным змарэньнем
Паглядаючы ўзад,
Уцякаюць алені
І трапляюць пад залп.
Нехта рулю наводзіць
На бязьвіннасьць грудзей…
Хай былое сыходзіць:
Штосьці прыйдзе пазьней!..
Нехта злы, але ўмелы,
Весяліцца, ўразброд
Запускаючы стрэлы
Ў палымяны заход.
Чутны ў буры мелодый
Нот паўтор без журбы…
Хай усё адыходзіць:
Чаму быць — таму быць!..
1972
Разлука
Запальвае мне сьвечкі кожны вечар,
І вобраз твой абвалакае дым.
Ня веру я, што час нібыта лечыць,
Што ўсё мінае разам зь ім.
Я болей не пазбаўлюся спакою:
Бо, што было ў душы на цэлы год,
Узяла незнарок яна з сабою —
Спачатку ў порт, пасьля ж і ў самалёт.
Запальвае мне сьвечкі кожны вечар,
І вобраз твой абвалакае дым.
Ня веру я, што час нібыта лечыць,
Што ўсё мінае разам зь ім.
Душа мая — пустэльная пустыня!
Ну што пасталі над пустой маёй душой?!
Абрыўкі песень там і павуціньне, —
Усё ж астатняе яна вязе з сабой.
Цяпер запальвае мне вечар сьвечкі,
І вобраз твой абвалакае дым.
Ня веру я, што час нібыта лечыць,
Што ўсё мінае разам зь ім.
Ў маёй душы ўсё мэты без дарогі.
Пашнарце ў ёй — дастанеце са дна
Паўфразы дзьве і два паўдыялогі,
Далей жа — Францыя, Парыж, Яна…
Няхай запальвае мне вечар сьвечкі,
І вобраз твой абвалакае дым.
Ня хочу ведаць я, што час залечыць,
Што ўсё мінае разам зь ім.
1968
Нуль сем
Сёньня ноч для мяне за законам.
Я пішу — па начах болей тэм.
І накручваю дыск тэлефона,
Набіраю вечнае нуль сем.
Добры дзень, дзяўчыначка! Як завуць вас? — Тома!
Семдзесят другая! Найхутчэй, душа мая!..
Быць ня можа! Паўтарыце! Я ж кажу вам — дома!..
Вось ужо зьвязаліся!
Вітаю, гэта я!..
Сёньня ноч для мяне за законам.
Я ня сплю, я крычу «Пажывей!..»
Ну чаму мне ў крэдыт, па талёнах
Прапануюць каханых людзей?!
Мілая, слухайце! Семдзесят другая!
Не магу чакаць я, ды і стрэлкі ўсё стаяць!..
Лешаму ўсе лініі — я заўтра вылятаю!..
Вось ужо на сувязі…
Вітаю, гэта я!..
Тэлефон для мяне — як ікона!
Тэлефонная кніга — трыпціх!
Стала тэлефаністка мадоннай,
Скараціўшы адлегласьць на міг.
Зорачка, мілая! Ну не разлучайце ж!
Вы цяпер анёл мой! — Не сыходзьце ж з алтара!
Самае важнае шчэ будзе, — спагадайце ж!..
Вось ужо на сувязі!..
Вітаю, гэта я!..
Што, пашкоджаньне дзесьці на дроце?
Што, зь ячэйкай дыёд загуляў?
Мне пляваць! — пачакаю. Я згодзен
Пачынаць кожны вечар з нуля.
Дзеўчына, мілая! Зноў жа я, Тома!
Нешта за пісьмовым не сядзіцца мне сталом…
Так, мяне!.. Вядома ж, я!.. Ну зразумела ж, дома!..
Выклікаю… Гаварыце…
Гэта я! Чалом!..
1969
Балада аб Каханьні