Паэт па сваёй натуры — рамантык, аб чым сведчыць яшчэ назва кнігі, але рамантычнасць яго твораў нетрадыцыйная, апрадмечаная: зусім непрыкметна ствараецца таямнічасць i загадкавасць вобразаў, з'яўляецца другі, дадатковы, сэнс; верш робіцца так, што мы справядліва не верым яго знешняй прастаце i нязначнасці сітуацыі, тым самым падыходзім да іншага адчування, што стварае пачатак філасафічнасці.
Тэхніка верша не з'яўляецца галоўнай характарыстыкай паэтычнай манеры паэта, але валодае ён ёй дастаткова добра. Толькі некалькі слоў трэба паэту, каб стварыць у вершы адпаведны фон, гукавы ці зрокавы («У вершалінах дрэў густых...», «Малюнак хвалі уздымі...»), у вершы «Вандруе святло па сцяне...» холад пустога перона адчуваецца амаль фізічна, уважлівыя адносіны аўтара да сінтаксісу (двайная разарванасць сказа) у вершы «Там, за акном, у сподзе двор...» дазваляюць суняць непатрэбны тут вершаваны рытм, такая разарванасць даносіць да нас хісткасць, няўпэўненасць крокаў жанчыны:
У кніжцы ёсць вершы, якія вызначаюць яе твар, з'яўляюцца асновай арганізацыйнай структуры зборніка. Гэта — першы i апошні вершы кнігі, найбольш набліжаныя да аўтара, а таксама вершы «Дом», «Паэзія», дзе другасная рэчаіснасць тлумачыцца праз першасную. Разам са скразнымі вобразамі i матывамі яны надаюць зборніку адчуванне ўзмоцненай скампанаванасці i закончанасці.
I, безумоўна, — добрая беларуская мова, насычаная свежымі словамі, здольнымі вытрымаць вялікую сэнсавую i эмацыянальную нагрузку. Шмат чаго аўтар дасягае менавіта дзякуючы мове, якая пры сваёй заглыбленасці ўсё ж не губляецца сама ў сабе, словы не заштурхоўваюць адно другое, кожнае аднолькава набліжана да чытача.
...Вандроўнік заўсёды ў дарозе, заўсёды ў пошуках, i таму межы зведанага пашыраюцца. Магчымасці слова пашыраюцца таксама.
ШЛЯХАМ УЯЎЛЕННЯ
Кніга Алега Мінкіна «Сурма» па арыгінальнасці, глыбіні, патэнцыялу ўздзеяння i нават з прычыны вонкавай супярэчлівасці заслугоўвае больш шырокай i працяглай гаворкі, як у рамках агляду, вузкіх i функцыянальна, i па памерах. У невялікім ша аглядзе ёсць магчымасць спыніцца толькі на асобных адметных момантах, не заўсёды галоўных i заўсёды досыць суб'ектыўна выбраных.
Было б, аднак, недаравальна такой магчымасці не выкарыстаць, таму пачнём радкамі, з якіх пачынаецца сама кніга (не фармальна, а тэматычна, структурна):
Запрашэнне ў элегічны асенні лес (восень — пара года, калі найбольш выразна адчуваецца гармонія чалавека з прыродай) успрымаецца i як запрашэнне чытача у свет паэзіі. Аднак «Сурма» — «княства не толькі фарбаў i журбы, але яшчэ i гукаў (i гукапісу), i «радасці ціхай», i чалавечай веры, i раптоўнага адчаю.
Вельмі адчувальная i заўважная ў кнізе традыцыя Максіма Багдановіча. Гэта мае свае прычыны: калі да сярэдзіны 70-х беларуская паэзія развівалася пераважна ў рэчышчы купалаўскай i коласаўскай традыцый, то зараз, асабліва ў творчасці маладзейшых аўтараў, заўважаецца арыентацыя найперш на традыцыю Багдановіча. Невыпадкова i тое, што ў кнізе Алега Мінкіна багдановічаўская традыцыя знайшла сваё найбольш поўнае ўвасабленне і, што галоўнае, творчае развіццё, імкненне да працягу: выявілася блізкасць у спектры ўспрымання, прынцыпах выяўлення, схільнасць сумяшчаць класічнасць i эксперымент, высокая культура творчасці (разуменне народнага, нацыянальнага, спрадвечнага ў A. Мінкіна ўжо склалася пад уздзеяннем эстэтыкі Багдановіча). Зразумела, што натуральнае падабенства прынцыпаў i наследаванне не азначае раўназначнасці узроўняў майстэрства, а сцвярджэнне пэўнай агульнасці творчых кірункаў не азначае прыпадабненне маладога паэта класіку (чамусьці ў нас лічыцца, што нават просты ўпамін класіка ў нейкай суадноснасці з сучасным пісьменнікам — гэта ўжо аўтаматычнае прыроўніванне ix, блюзнерства).
Найбольш істотнае наследаванне Максіму Багдановічу адчуваецца, аднак, не ў вершах пра Айчыну, нацыянальныя карані («Максіму Багдановічу», «Сурма», «Вечарніца» i інш.) i нават не ў цыкле «З народнага» («Вадзянік», «Вецер», «Пугач», «Хохлік» i інш.), a ў тым, што ў аснове светапогляду, філасофскага разумення сусвету Алега Мінкіна закладзена багдановічаўская квінтэсенцыя «мы ўсе разам ляцім да зор». Для разумення твораў Алега Мінкіна гэта вельмі важна, гэта своеасаблівыя квадры ўнутранага зместу многіх вершаў. Напрыклад, верша «Сафійскі сабор»: