Алекс Портал пасунуўся наперад, і твар яго пакутліва таргануўся.
— Маеце рацыю, містэр Кін! — усклікнуў ён. — Час не здымае пытанняў, а толькі дазваляе ўбачыць іх у іншым святле.
Іўшэм паблажліва ўсміхнуўся.
— Містэр Кін, вы хочаце сказаць, што калі б мы, напрыклад, цяпер заняліся расследаваннем абставінаў смерці Дэрэка Кейпла, то маглі б знайсці разгадку з не меншай імавернасцю, чым тады?
— І нават з большай, містэр Іўшэм. Людзі часта забываюць пра эмоцыі і помняць толькі самі факты, не спрабуючы іх неяк трактаваць.
Іўшэм недаверліва нахмурыўся.
— Але, безумоўна, патрэбны якісьці пункт адліку, — роўным і прыемным голасам сказаў містэр Кін. — Звычайна гэта нейкая версія, і я ўпэўнены, што ў кагосьці з прысутных яна ёсць. Як наконт вас, сэр Рычард?
Цяпер задуменна нахмурыўся Конвэй.
— Увогуле ёсць, — нібы просячы прабачэння, сказаў ён. — Мы думалі… канечне ж, усе мы думалі, што тут замяшаная жанчына. Звычайна ж рэч альбо ў ёй, альбо ў грашах, праўда? Але з грашыма ўсё было ў парадку. Ніякіх такіх праблемаў. Таму што яшчэ застаецца?
Містэр Сатэртуэйт скалануўся. Ён падаўся трошкі ўперад, каб дадаць сваю заўвагу, але раптам заўважыў зверху, на галерэі, жанчыну, што прыхілілася да балюстрады. Прыціснуўшыся да парэнчаў, яна была схаваная ад усіх, апроч містэра Сатэртуэйта, і, відавочна, напружана прыслухоўвалася да таго, што дзеецца ўнізе. Яна стаяла так нерухома, што містэр Сатэртуэйт ледзь верыў вачам. Але сукенка са старадаўнімі парчовымі ўзорамі не пакідала сумневаў: гэта была Элеанор Портал.
Раптам усе падзеі гэтай ночы пачалі складвацца ў адну карціну — прыезд містэра Кіна быў не выпадковасцю, а з’яўленнем на сцэне новага актора пасля таго, як прагучала патрэбная рэпліка. Сёння вечарам у вялікай гасцёўні Ройстана гралася драма — не менш рэальная ад таго, што адзін з яе актораў даўно памёр. Так, у Дэрэка Кейпла таксама была свая роля. Містэр Сатэртуэйт быў у гэтым упэўнены.
І тут на яго зноў нечакана сышло азарэнне. Усё гэта зладзіў містэр Кін! Гэтую п’есу ставіў менавіта ён — і ён жа раздаваў акторам ролі. Ён быў у самым сэрцы таямніцы і торгаў за вяровачкі, прымушаючы лялек рухацца. Ён ведае пра ўсё, нават пра жанчыну ля парэнчаў зверху. Так, ён ведаў.
Зручна ўладкаваўшыся ў крэсле ў бяспечнай ролі назіральніка, містэр Сатэртуэйт сузіраў драму, што дзеялася перад яго вачыма. Містэр Кін спакойна і нязмушана торгаў за вяровачкі, і лялькі слухаліся яго рукі.
— Жанчына… Можа быць, — задуменна прамармытаў ён. — Ці не згадвалі падчас вячэры якую-небудзь жанчыну?
— Безумоўна, згадвалі! — ускрыкнуў Іўшэм. — Ён акурат паведаміў пра свае заручыны. Вось што робіць гэтую гісторыю такой вар’яцкай! Ён быў сам не свой ад шчасця. Сказаў, што афіцыйна абвяшчаць пакуль рана, але намякнуў на нечаканае для старога халасцяка жаданне звязаць сябе путамі Гіменэя.
— І мы, безумоўна, здагадаліся, хто яго абранніца, — сказаў Конвэй. — Марджары Дзілк. Мілая дзяўчына.
Здавалася, што містэру Кіну закарцела нешта дадаць, але ён стрымаўся, і ў маўчанні гэтым адчуўся нейкі дзіўны выклік. Госць нібыта ставіў пад сумнеў апошнюю рэпліку, і гэта прымусіла Конвэя абараняцца.
— Хто б гэта мог быць яшчэ? Ну, Іўшэм!
— Не ведаю, — ціха прамовіў Том Іўшэм. — Як жа ён тады сказаў?.. Штосьці пра жаданне звязаць сябе путамі Гіменэя і пра тое, што не можа назваць імя жанчыны, не атрымаўшы яе згоды, — а згоды пакуль не было. Яшчэ ён, помніцца, сказаў, што яму страшэнна пашанцавала. Што ён хоча, каб двое яго старых сяброў ведалі, што праз год у гэты самы час ён ужо будзе шчаслівым жанатым чалавекам. Безумоўна, мы вырашылі, што гэта Марджары. Яны добра сябравалі і бавілі разам шмат часу.
— Вось толькі… — пачаў Конвэй і запнуўся.
— Што ты хочаш сказаць, Дзік?
— Ну, я проста не разумею: калі вялося пра Марджары, чаму пра заручыны нельга было адразу ж абвясціць? Ну навошта такая загадкавасць? Выглядала так, нібыта рэч у замужняй жанчыне, ну вы разумееце, такой, што нядаўна страціла мужа ці акурат разводзілася.
— І праўда, — пагадзіўся Іўшэм, — у такім выпадку нельга адразу ж абвяшчаць пра заручыны. І ведаеце, згадваючы тую гісторыю, я разумею, што яны з Марджары не так ужо і шмат часу бавілі разам. За год да таго — магчыма. Прыгадваю, як тады яшчэ падумаў, што яны адно да аднаго неяк астылі.
— Цікава, — прамовіў містэр Кін.
— Але. Выдавала на тое, што паміж імі ўстаў хтосьці яшчэ.
— Іншая жанчына, — задуменна сказаў Конвэй.
— Але ў той вечар, — працягнуў Іўшэм, — Дэрэк, дальбог, развесяліўся ледзь не да непрыстойнасці. Ён быў проста п’яны ад шчасця. Але пры гэтым ён — не ведаю, як гэта лепей патлумачыць, — трымаўся з нейкім дзіўным выклікам.