— Элеанор!
Да яе выйшаў Алекс Портал.
— Элеанор, прабач мне… прабач… Ты казала праўду, але хай мне даруе Бог… я верыў не да канца…
Містэр Сатэртуэйт надзвычай цікавіўся чужымі справамі, але перадусім ён быў сапраўдным джэнтльменам, а таму палічыў сябе абавязаным зачыніць акно. Так ён і зрабіў.
Але зачыняў ён яго вельмі марудна. І таму чуў яе голас, прыўкрасны і непаўторны:
— Я ведала, ведала! Ты жыў у пекле. Я таксама калісьці жыла. Кахала — і пры гэтым то верыла, то падазравала, адкідвала ўсе сумневы, а яны здзекліва паўставалі зноў… Я ведала, Алекс, ведала… Але пекла бывае і жахлівейшае, і ў гэтым пекле жыла побач з табой я. Я бачыла твае сумневы, твае страхі, якія атручвалі нашае каханне. Той чалавек, наш выпадковы госць, уратаваў мяне. Бо я не магла больш гэтага трываць… Ведаеш… сёння ноччу… сёння ноччу я збіралася скончыць жыццё самагубствам… Алекс… Алекс…