Pół godziny później cicho zamknął drzwi kościoła i wyruszył w ostatni etap drogi do Monksmere. Napisał do ciotki, że zapewne przyjedzie około wpół do trzeciej i miał nadzieję dotrzymać obietnicy. Jeśli, jak miała to w zwyczaju, ciotka wyjdzie z domku na jego spotkanie, ujrzy coopera wspinającego się na grzbiet cypla. Ciepło pomyślał o jej wysokiej, kanciastej sylwetce. Jej życie nie obfitowało w niezwykłe zdarzenia; większości domyślił się z urywków nieostrożnych rozmów matki albo też poznał je jeszcze w dzieciństwie. Jej narzeczony został zabity pół roku przed kapitulacją w 1918, gdy ona sama była jeszcze młodą dziewczyną. Jej matka, delikatna, rozkapryszona piękność, stanowiła najgorszą z możliwych żonę dla uczonego wiejskiego duchownego, co zresztą sama wielokrotnie przyznawała, sądząc najwyraźniej, że szczerość rozgrzeszy kolejny egoistyczny, ekstrawagancki wybryk. Nie lubiła patrzeć na smutek innych, gdyż przez to jej osoba stawała się chwilowo mniej zajmująca, postanowiła zatem głęboko przeżyć śmierć narzeczonego córki, młodego kapitana Maskella. Bez względu na to, jak cierpiała wrażliwa, zamknięta w sobie i dość trudna Jane, musiało być jasne, że jej matka cierpi bardziej; do tego stopnia, że trzy tygodnie po fatalnym telegramie zmarła na hiszpankę. Należy wątpić, czy zamierzała, posunąć się aż tak daleko, ale zapewne skutek by ją zadowolił. Jej zrozpaczony mąż w jedną noc zapomniał o wszystkich kłopotach i zmartwieniach swego małżeństwa, pamiętając jedynie urodę i wesołość żony. Oczywiście, było nie do pomyślenia, aby miał się ponownie ożenić – i, oczywiście, nigdy tego nie uczynił. Jane Dalgliesh, której własnej żałoby nikt już prawie nie pamiętał, zajęła na plebanii miejsce zmarłej matki, pozostając z ojcem do jego śmierci w 1955 roku. Jeśli nawet, jako niezwykle inteligentna kobieta, nie znajdowała zadowolenia w monotonii prac domowych i parafialnych zajęć, tak przewidywalnych jak rok liturgiczny, nigdy nie dała po sobie niczego poznać. Jej ojcu, niewzruszenie przekonanemu o niezwykłej wadze swego powołania, nie przyszło nawet do głowy, że czyjeś zdolności mogą się marnować w jego służbie, Jane Dalgliesh zaś, szanowana, lecz nie kochana przez parafian, robiła co należało, znajdując pociechę w obserwacji ptaków. Po śmierci ojca opublikowała kilka artykułów, owoców skrupulatnej obserwacji, dzięki którym zyskała pewne uznanie i nawet jej parafianie musieli w końcu przyznać, że to, co nazywali „małym hobby panny Dalgliesh” stawia ją w rzędzie najbardziej uznawanych w kraju ornitologów. Nieco ponad pięć lat temu sprzedała dom rodzinny w Lincolnshire, po czym kupiła Pentlands, kamienny domek na końcu cypla Monksmere i tutaj Dalgliesh odwiedzał ją przynajmniej dwa razy do roku.
Nie były to jedynie wizyty obowiązkowe; jeśli nawet czuł się za nią odpowiedzialny, była tak samowystarczalna, że czasem nawet okazanie serdeczności zakrawało na obelgę. Niemniej istniała między nimi serdeczność i oboje byli tego świadomi. Już teraz z zadowoleniem myślał o tym, że ją zobaczy i cieszył się z góry na przyjemności pobytu w Monksmere. Zobaczy ogień na szerokim palenisku, płonące polana wyrzuconego przez morze drewna, napełniające cały domek wonnym dymem, a przed kominkiem pachnący dzieciństwem fotel o wysokim oparciu, jedyną pamiątkę z plebanii dziadka. Jak zwykle zajmie swój skąpo umeblowany pokój z widokiem na niebo i morze, z wąskim, lecz wygodnym łóżkiem o pachnącej lawendą pościeli, oraz łazienką, gdzie jest w bród gorącej wody, wanna zaś dość długa, by duży mężczyzna mógł się wyciągnąć; jego ciotka, sama mierząca prawie metr osiemdziesiąt, po męsku doceniała wszystkie istotne wygody. Jeszcze przedtem czeka go herbata przy ogniu i gorące grzanki z domową konfiturą. A co najważniejsze, nie będzie trupów ani żadnej o nich wzmianki. Podejrzewał, że Jane Dalgliesh uważa za niepoważne, aby inteligentny człowiek zarabiał na życie uganiając się za mordercami, a nie była to osoba, która uprzejmie udaje zainteresowanie, kiedy go nie odczuwa. Nie miała żadnych roszczeń, nawet do jego uczuć, i z tego powodu była jedyną kobietą na świecie, z którą czuł się spokojny. Czekały go długie, z rzadka tylko przerywane rozmową spacery we dwójkę po pasie twardego piasku między spienionym morzem i kamieniami plaży; zwykle nosił wówczas jej szkicownik, ona zaś szła przodem, z rękami wbitymi w kieszenie kurtki i oczami utkwionymi w siedzące na plaży białorzytki, ledwie odcinające się od kamieni, czy kołującą nad głową mewę rybołówkę. Będzie spokojnie, kojąco, bez żadnych wymagań, ale po dziesięciu dniach wróci do Londynu z uczuciem ulgi.
Jechał teraz przez las Dunwich, wśród ciągnących się po obu stronach drogi plantacji ciemnych świerków, posadzonych przez Urząd Lasów. Wydawało mu się, że już czuje morze; niesiony wiatrem cierpki, słony zapach był mocniejszy od gorzkiej woni drzew. Poczuł lekkość w sercu, jak wracające do domu dziecko. Wkrótce ciemnozielone drzewa skończyły się jak nożem uciął, odgrodzone drutem od pastelowych pól i żywopłotów, po czym te również ustąpiły miejsca trawie i janowcom nadmorskich wrzosowisk przed Dunwich.
Gdy jadąc wzdłuż muru okalającego ruiny klasztoru franciszkanów skręcił do wioski, usłyszał głośny jazgot klaksonu. Z tyłu wypadł rozpędzony jaguar; Dalgliesh zdołał ujrzeć ciemnowłosą głowę i podniesioną w pozdrowieniu rękę, po czym samochód zniknął mu z oczu. A więc Oliver Latham, krytyk teatralny, przyjechał do domu na weekend. Dalgliesh nie sądził, aby miało to zakłócić mu pobyt, gdyż Latham nie przyjeżdżał do Suffolk dla towarzystwa. Podobnie jak jego sąsiad, Justin Bryce, uważał swój domek za schronienie od londyńskiego gwaru – i zapewne ludzi – chociaż bywał na Monksmere rzadziej niż Bryce. Dalgliesh spotkał go raz czy dwa i rozpoznał w nim niepokój oraz napięcie, których echo słyszał w samym sobie. Latham znany był z upodobania do dobrych samochodów i szybkiej jazdy, Dalgliesh wręcz podejrzewał, że sama jazda na Monksmere jest dlań źródłem wyzwolenia. Inaczej trudno było zrozumieć, po co w ogóle utrzymywał swój domek; nie zajmował się jego urządzaniem, rzadko doń przyjeżdżał, nigdy nie przywoził tu kobiet i używał go wyłącznie jako bazy dla szaleńczych samochodowych wypadów w okolicę, tak gwałtownych i nieobliczalnych, jakby coś odreagowywał.
Gdy Rosemary Cottage wyłonił się zza zakrętu, Dalgliesh przyspieszył. Nie miał wielkich nadziei na to, że minie ten domek nie zauważony, ale przynajmniej mógł rozwinąć szybkość, przy której niezatrzymanie się było usprawiedliwione. Kątem oka dostrzegł twarz w oknie na piętrze; no cóż, należało się tego spodziewać. Celia Calthrop samozwańczo uznała się za dziekana małej społeczności na Monksmere, a tym samym przyznała sobie pewne prawa i obowiązki, jeśli więc nierozważni sąsiedzi nie chcieli informować jej o przyjazdach i wyjazdach swoich gości, była zmuszona dowiadywać się sama. Pomagało jej w tym wydatnie dobre ucho oraz położenie jej domku przy skrzyżowaniu polnej drogi prowadzącej w poprzek cypla z szosą z Dunwich.
Panna Calthrop nabyła stodołę Brodiego dwanaście lat temu i nadała jej nazwę Rosemary Cottage. Kupiła ją tanio, a następnie tak długo stosowała wobec miejscowej siły roboczej łagodny, lecz nieustający terror, aż przekształciła ją, równie tanio, z miłego, acz zaniedbanego kamiennego budynku w romantyczny ideał swych czytelniczek. W pismach kobiecych pisano o nim często jako o „rozkosznej rezydencji Celii Calthrop, gdzie w wiejskim zaciszu tworzy swe rozkoszne romanse, które tak uwielbiają nasze czytelniczki”. Aczkolwiek pretensjonalny i zupełnie pozbawiony smaku, Rosemary Cottage był wewnątrz bardzo wygodny, na zewnątrz zaś posiadał wszystko, co zdaniem jego właścicielki domek na wsi winien był posiadać: dach kryty strzechą (której utrzymanie i ubezpieczenie pochłaniało gorszące sumy), ogród ziół (dość posępny; panna Calthrop „nie miała ręki” do roślin); mały sztuczny staw (latem wydzielający odrażające wonie) oraz gołębnik (w którym jednakże gołębie za nic nie chciały siadywać). Przed domkiem rozciągał się gładki trawnik, na którym społeczność pisarska – własne sformułowanie Celii – pijała latem herbatę. Z początku Jane Dalgliesh wykluczana była z tych spotkań; nie dlatego, że nie twierdziła, iż jest pisarką, lecz dlatego, że jako samotna, starzejąca się panna, czyli osoba towarzysko i seksualnie bezwartościowa, na skali wartości Celii Calthrop zajmowała ostatnie miejsce, zasługując jedynie na zdawkową, podszytą litością uprzejmość. Ale później panna Calthrop odkryła, że jej sąsiadka uważana jest za osobę wybitną przez osoby, których zdanie się liczyło, co więcej, że ludzie, których spotykało się beztrosko maszerujących z nią wzdłuż brzegu, sami są wybitni. Dalsze odkrycia były jeszcze bardziej zdumiewające. Okazało się, że Jane Dalgliesh jada kolacje z R.B. Sinclairem w Priory House. Nie wszyscy wielbiciele jego trzech powieści, z których ostatnią napisał przeszło trzydzieści lat temu, zdawali sobie sprawę z tego, że pisarz jeszcze żyje, z tych zaś tylko niewielka garstka bywała zapraszana przezeń na kolacje. Panna Calthrop, która nie należała do osób długo trwających w błędzie, zaczęła zatem mówić do panny Dalgliesh „droga Jane”, pozostając wszakże „panną Calthrop” dla swej rozmówczyni, równie nieświadomej obecnych łask jak wcześniejszej pogardy. Dalgliesh nie wiedział, co jego ciotka naprawdę myśli o Celii; niechętnie mówiła o swoich sąsiadach, a razem widywał je zbyt rzadko, aby wyrobić sobie na ten temat własne zdanie.