Дачка. Я нічога табе не павінна! Нічога, нічога, нічога!
Мама. Дачушка, ён не вінаваты. Гэта ўсё ён! (Паказвае на тату.) Яго выхаванне! Яго навука! Гэта ж разбой! Хуліганства!
Тата адпускае сына і паварочваецца да мамы.
Тата. Гэта ўжо чорт ведае што! Яна мяне віна–ваціць. У чым? (Скрозь зубы, са злосцю.) У чым я вінаваты?
Мама. А хто? Хто вінаваты, што ён расце бандытам? Ты яго вучыш.
Тата. Чаму я яго вучыў? Хіба я во цяпер чаму–небудзь вучыў яго? Гэта ж ён вучыў мяне… падвучыў танцаваць з табой.
Мама. Во–во! Ты і танцуеш пад яго дудку. Ён яшчэ падвучыць цябе задушыць каго–небудзь.
Тата. Я зраблю гэта зараз без яго навукі!
Тата і мама ідуць на збліжэнне, на таран. Але пільныя дзеткі не дапускаюць вялікага канфлікту. Яны — у плач. Равучы, яны расцягваюць бацькоў у процілеглыя куткі так, як толькі што бацькі рабілі з дзецьмі.
Дачка. Та–а–а–та–а!
Сын. Ма–а–а–ма–а!
Дзеці расцягваюць бацькоў.
Дачка. Ма–а–а–ма–а!
Сын. Та–а–а–та–а!
Дачка (гэтак жа, як брат). Ма–а–а–ма–а!
Тата (крычыць). Ці–і–х–а!
I наступае мёртвая цішыня.
Паўза. Ніяк не адсапуцца.
Сын. Ну, што? Уціхамірыліся? (Сястры.) А ты прарочыла прымірэнне! (Бацькам.) Вы ўжо забылі пра тэлеграму ад дзядулі. Ці вам гэта ўжо не цікава?
Мама. Ну, што там? Чытай!
Сын (чытае тэлеграму). «Сустракайце сёння сем трыццаць вечара». (Глянуў на гадзіннік.) Праваронілі! Усе глядзяць на свае гадзіннікі.
Дачка. А цяпер дзядуля выйшаў з самалёта і глядзіць наўкруга, шукае каго–небудзь з нас… А нас няма…
Сын. Ад нас патрабуюць павагі да бацькоў…
Мама. Чаго ж мы стаім! Трэба ж нешта рабіць.
Сын. Сустракаць трэба, мама.
Мама. Я ж і кажу. Ён, як заўсёды, будзе цягнуць якія–небудзь кошыкі з ласункамі, прысмакамі. Бабуля напакуе ўсяго. Сынок! Дачушка! Можа, вы пайшлі б яму насустрач? А я на кухні прыгатавала б…
Сын. Тата! Ты чуеш? Мама просіць цябе сустрэць дзеда.
Тата. Яна гэтага не сказала.
Сын. Яна не сказала, але падумала.
Тата. Ты чытаеш чужыя думкі?
Сын. Толькі ў мамы і таты. Тата, ты — джэнтльмен. У дзеда чамаданы…
Мама. I як заўсёды, ён прынясе што–небудзь…
Сын. Тата! Мама сказала, што дзед будзе частаваць цябе, як заўсёды, арыгінальнай закускай.
Тата (пачынае злавацъ). Не лічы мяне за дурня, сын! Я ўсё чую.
Сын. Тата, ты чуеш, але не разумееш. Між вамі няма ўзаемаразумення. I я перакладаю вам. Вы — іншаземцы.
Дачка. Хопіць, брацік! Давай мы пойдзем і сустрэнем.
Мама. Дачушка! Ты лепей збегай і купі хлеба.
Дачка. Збегаю.
Дачка бярэ ў мамы грошы і выходзіць.
Сын. I толькі? Не! Сустракаць дзеда толькі хлебам? Нельга! Не адзіным хлебам жыве дзядуля. Яму абавязкова падавай каньяк ці віскі.
Мама. Праўда, сынок. Але ў мяне ні сантыма сёння.
Сын. Тата! Мама сказала, што каньяк ты купіш.
Тата. Ізноў сказала? У мяне таксама… (паказвае на парожні партманет) зусім пуста.
Сын. Тата, у гэтага ліванца ты можаш узяць у крэдыт.
Тата. Яшчэ што прыдумай. Каб я ды ў крэдыт?
Сын. Для дзядулі!!! Не забывай — ён друг… чый?
Тата. Нават для дзеда. Зразумей, я не магу сваю рэпутацыю…
Сын (пагадліва). Банкруты!.. Дажыліся. Што ж? Я павінен папаўняць вашы фінансы? А? Так і быць… Сёння я вас выручу, але… з умовай. Працэнты самыя высокія. Палітычныя патрабаванні таксама будуць. (Адчыняе сваю капілку–шкатулку і выдае маме грошы). «Пиры устраивают для удовольствия, и вино веселит жизнь; а за все отвечает серебро». Вернеш гэта і яшчэ два луідоры ў дадатак. Працэнты.
Мама. А чаму ты мне іх даеш?
Сын. Не хочаш плаціць працэнты? Мама, не хвалюйся, тата зараз пойдзе ў магазін па каньяк. Ідзі на кухню, гатуй закуску.
Тата. Табе, сын, не здаецца, што ты незаконна захапіў усю ўладу… у доме?
Сын. Гэта для спробы. (Мякка.) Тата, я, вядома, мог бы і сам купіць каньяк. Але што падумаюць суседзі? I наогул — ці прыстойна мне ў маім узросце купляць спіртное? Мая рэпутацыя павінна быць бездакорнай, калі я выбраў сабе… гэта… туды… шлях. А калі ты купляеш каньяк — твая рэпутацыя ніколькі не пагаршаецца. Наадварот, ты гэтым дэманструеш свае ўдачы… ускосна. Хіба не праўда?