W miejscu, gdzie kiedyś była ulica, ciągnął się wygodny deptak ocieniony palmami daktylowymi. Ruszyli w stronę serca metropolii. Od czasu do czasu mijali ich ludzie. Najwięcej było Chińczyków, ale trafiali się też biali, czarni i Indianie. Panowała ogromna swoboda ubiorów: jedni mieli na sobie rzymskie togi, inni przepaski na biodrach lub kosmiczne skafandry… Na trzech staruszków w zabytkowym odzieniu nikt nie zwracał uwagi.
– Centrum handlowe – Józef odczytał neon na najbliższym budynku. – Bardak Trade Center.
– To ten kutas tak się dorobił na tych szmuglowanych petach? – zdumiony Jakub zadarł głowę do góry. – Toż to ma z piętnaście pięter wysokości.
– Włazimy – popędził go Semen. – Napaskudzimy w środku.
Weszli. Zaraz przy wejściu było stoisko z artykułami sanitarnymi. Miła chińska ekspedientka topless uśmiechnęła się czarująco.
– Może zechcą panowie skorzystać z naszej promocji – zaszczebiotała po rosyjsku. – Mamy rewelacyjny wynalazek – pokazała im probówkę. – Miniaturowe czarne dziury.
– Do czego to służy? – zaciekawił się Jakub.
– To bardzo proste, jeśli chcecie coś posprzątać, na przykład starą chałupę albo wrak samochodu, wytrząsacie z probówki jedną i odsuwacie się na odległość dwu metrów. Dziura to połyka i znika.
– Jest jednorazowa – zasępił się Semen.
– Tak, ale w zestawie jest sto sztuk. Ale jeśli nie są panowie pewni wszechstronności zastosowań, to proszę przyjąć zestaw testowy – podała im probówkę. – W środku są dwie sztuki.
Nie pochodzili po centrum, przy wejściu do supermarketu trzeba było okazać kod kreskowy na przedramieniu a żaden nie miał…
Za szklanym wysokościowcem stał dawny dom towarowy Wojsław, malutki, przytłoczony sąsiednimi budynkami.
– Państwowe Centrum Eutanazji Pasożytów Społecznych – Jakub odczytał tabliczkę. – Fabryka preparatów biologicznych dla szkół i kolekcjonerów prywatnych. Coraz mniej mi się tu podoba. Nigdy nie lubiłem szkoły, a tu robią coś żeby lepiej działała…
Na rogu budynku wisiał ciekłokrystaliczny ekran. Akurat nadawano wiadomości. Spiker mówił po rosyjsku, ale pod spodem wyświetlano chińskie znaczki.
– Nadal trwają poszukiwania szefa polskiej sekcji Al-Quaidy Osamy ibn Wędrowycza. Namiestnik, pierwszy sekretarz Iwan Bardak informuje, że aktualna nagroda za jego schwytanie wynosi pięć kilogramów prawdziwej wołowiny.
– Co!? Pięć kilo mięcha za mojego potomka? – obraził się Jakub.
A potem złapał żeliwny kubeł na śmieci i przyładował z rozmachem w telewizor. Ekran popękał promieniście i zgasł.
Coś zadudniło i zza rogu ulicy wyszedł robot w kształcie metalowego kościotrupa. Popatrzył na nich czerwonymi oczkami. Na głowie miał czapkę policyjną, ozdobioną chińskimi znaczkami.
– Jesteście aresztowani, pasożyty – powiedział. – Żywi lub martwi, idziecie ze mną na eutanazję.
Jakub w pierwszej chwili chciał sięgnąć po granat ale dłoń namacała w kieszeni probówkę z czarną dziurą. Wyjął korek i wytrząsnął jedną na policjanta. Tylko cmoknęło. Gliniarz przestał istnieć.
– Faktycznie, mocna rzecz – rzekł z uznaniem Jakub. A potem rzucili się do ucieczki.
Knajpa jeszcze stała, ale najwyraźniej przeznaczona była do rozbiórki. Zabite dechami drzwi i okna, popękany strop… Oderwali kilka desek. Wcisnęli się do pomieszczenia, które kiedyś było główną salą.
– Nareszcie w domu – mruknął Wędrowycz. – Nic dziwnego że splajtowała, skoro jest prohibicja…
Nieoczekiwanie ich uszu dobiegł szmer. Podkradli się do drzwi od drugiej sali i otwarli je z rozmachem. Na stole stała walizka pełna kabli oraz świecących diod. Na krześle siedział dziwny typek w turbanie. Odwrócił się w ich stronę. Miał włosy nieokreślonego koloru, wodniste oczka, wyglądał zupełnie jak Jakub w młodości
– Osama ibn Wędrowycz? – zdumiał się egzorcysta.
– Jakub Wędrowycz? – zdumiał się terrorysta.
– Mów mi dziadku!
Uściskali się serdecznie. Miło spotkać przodka.
– Jak tu trafiliście? – zapytał. – Dziura w czasie?
– Tak jakby, za pół godzinki ściągnie nas z powrotem – wyjaśnił Semen.
Nagle Jakubowi coś się przypomniało. Wyrżnął prawnuka kułakiem w mordę, aż turban zleciał.
– To za ten islam – warknął.
– Ależ dziadku – jęknął Osama. – Czy wy nie słyszeliście o katolickim fundamentalizmie?
– Co? To wy nie poganie?
– Skąd. Zaraz na początku XXI wieku chrześcijanie zaczęli przenikać w szeregi Al-Quaidy. A jak już było nas więcej, wyrżnęliśmy bisurmanów mahometańców i przejęliśmy organizację…
– A z kim wy właściwie walczycie? – zdziwił się Semen.
– Z taoistami, buddystami i konfucjanistami.
Trzej starcy poskrobali się po głowach. Nic im te nazwy nie mówiły.
– A tak właściwie to co kombinujesz z tą walizką? – zainteresował się egzorcysta.
– To walizkowa bomba kwantowa. W Chełmie przebywa z wizytą namiestnik Polski, Iwan Bardak.
– Chełm to przecież 30 kilometrów stąd?
– Spokojnie, lej po wybuchu będzie miał co najmniej osiemdziesiąt kilometrów średnicy.
– Fascynujące – mruknął jego przodek. – A co z ludźmi?
– Wiadomo, dobrzy pójdą do nieba, a reszta do piekła – wyjaśnił ochoczo Osama.
Jakub z uznaniem kiwnął głową. Mocna rzecz ten katolicki fundamentalizm. A i prawnuk coś po pradziadku przejął. Podobnie jak Jakub, nie bawił się w subtelności oraz nie uznawał półśrodków… Jego krew.
– A nie dałoby się mniejszej odległości i słabszą bombą? – zainteresował się Semen.
– Gdzie tam, zawsze kordony stoją na dwadzieścia kilometrów wokoło…
I znowu zaczął regulować jakieś pokrętła. Józef popatrzył na zegarek.
– Za pięć minut mija godzina – powiedział. – Poczekaj aż znikniemy i dopiero wtedy odpalaj.
– A my ci pomożemy – mruknął Jakub. – I obejdzie się bez tej atomówki, czy co to jest…
– W jaki sposób? – zaciekawił się prawnuk.
– Ten wasz namiestnik to potomek czyj?
– Józka Bardaka.
– Jak się cofniemy, po prostu wykończymy drania i w twojej teraźniejszości skasuje jego potomków. Tak jak to było w filmie „Terminator”.
– To jest pomysł – ucieszył się terrorysta. – Ale to może więcej ich wykończyć? Zaraz wam napiszę listę…
W tym momencie powietrze cmoknęło i trzej kumple zmaterializowali się na ławce przed knajpą.
– A nie mówiłem, żeby skakać do tyłu? – zapytał zgryźliwie Semen. – Przeszłość to konkret, a w przyszłości czeka na człowieka wiele niebezpieczeństw…
– Dobra, dobra – mruknął Jakub pojednawczo. – Trzeba poszukać Józka Bardaka i rozwalić mu makówkę…
– Co nas obchodzi przyszłość? – wzruszył ramionami stary kozak.
– W zasadzie to równo mi zwisa, ale obiecałem… A Józka dorwiemy w knajpie.
Weszli w półmrok gospody. Kandydat do likwidacji właśnie przemawiał do swoich kumpli.
– Podejrzałem wszystko. Wędrowycz gadał z dżinem, który wylazł z samowara.
– Pierdoli jak potłuczony – mruknął jakiś menel. – To pewnie delirium…
– Zaraz sami zobaczycie – wyjął z worka zaśniedziały samowar i potarł go brudną łapą, a gdy to nie podziałało – obrusem. Z wnętrza z cmoknięciem wyłonił się Sasza.
– O Panie, spełnię twoje trzy życzenia – popatrzył z pewnym obrzydzeniem na zarośniętą gębę Bardaka.
– Wódka, śledź i ogórek?
– Sasza, nie słuchaj go – powiedział Jakub, unosząc spluwę. – Zaraz go stuknę i możesz spać w samowarze kolejne dwieście lat.
– Nie możesz go zabić – zaprotestował dżin. – Każdy kto ma prawo wypowiedzieć życzenia, znajduje się pod moją ochroną, dopóki nie zostaną spełnione.