А белы селезень да чарнаты аслеп —
пад чорным берагам
забіўся ў чорны склеп.
У склеп няма хады —
ля лаза чорны склют.
Спрадвечны шлях бяды —
з кутка начнога ў кут.
Чарнота даўкая да сэрца спазмаю.
I хваля коціцца з сівою пасмаю.
* * *
Світанак звёў валацуг.
Мы — Азія i Еўропа.
Між нас Уральскі ланцуг —
твая хвароба.
Лёс заваліў перавал.
Кожны сам з сабой піраваў.
Ты зеллечка выпіў мора,
такая пакора.
Я, салігорскае дно,
плачу шмат i даўно.
Ужо змагаюся мала,
адваявала.
З намі рахункаў не маюць
ні сваякі, ні магілы.
Над намі з дакорам лунаюць
сын i дачка, нашы крылы.
* * *
Поўнач тчэцца.
На мароз бярэцда.
Пачарнела, як у песні, сэрца
за грачынае чарней пяро...
Гэта па каго плыве паром?
Гора не забіла напавал.
Толькі сценам нас, прапашчых,
шкода.
Ты сваім жыццём не авалодаў,
i разбіліся адразу два.
* * *
Ha забытай віцебскай дарозе
сцюжа правіць жорсткія правы.
У засыпаную клёнам восень
абтрусіла стому з галавы.
Не ўзыду крынічкаю нікому,
сумнай знічкаю не пасвячу.
Не знайду між ночкамі праёму.
Звечарэла.
Цемрадзь уваччу.
Золкім прадзівам сцяжыну выткуць
мне на памяць вербы-спарышы.
Клёны, клёны, змоклыя да світкі,
ветрыкам прытуляць да душы.
Як прыбой на моры, свет спакусны,
адпусці ад ашуканства сном.
Так марудна астываюць вусны...
Стынуць птушкі з выраю вясной.
Бурай узрасла на шчыльным грудзе,
стромкаю гранітнаю градой.
Паўз акно забыту ходзяць людзі
міма сэрца стрыманай хадой.
Дзе ж мой край, агнём наканаван
ы,
мой ратунак?
Як жа я адна?
Даганяў ручай, ад шчасдя п'яны.
Абнімаўся бор ля Астрына...
* * *
Дубіцца мораны дуб
у бягучай вадзе.
Дубіцца сэрца
у немінучай бядзе.
Маці-зямля,
зачыняеш акенцы зары,
над вачамі асуджаных злітуйся,
вейкі закрый.
Жоўтыя кветкі бяссмертніку —
жоўцевы лек.
Зыркія барвы заходу
не зычаць бяды.
Дужым
гулы-ія гарцаваць
па хрыбтах дужых рэк.
Як абярнуцца ракой
да людской глухаты?
Прорва блакіту
віруе у зрэнках дзяцей
i разліваецца шчасцем
па ўсёй цемнаце.
Раптам
пачнецца адлік нашых дзён
ад каляд.
Што ні пагляд,
развіднеецца свой далягляд.
Вечар, нікім не прыдуманы,
дадзены нам,
я пералётнаму ветру
дарэмна аддам,
птаху аддам высокіх надзеяў пасеў,
божай кароўцы,
якую ніхто не пасе.
З твару світанак расцвіў,
хоць напіся вады!
Дзеці, не злуйце,
што вывела вас за руку:
вось пералескі, прасторы,
гушчар лазняку...
Толькі прырода
аддадзена ўсім назаўжды.
Боль да вытокаў вяртае,
як род уцалеў.
Рана, мой сын,
з непапраўнай бяды пасталеў...
Гора прагнала шпакоў-спевакоў ca двара.
Шчасцейка — знічка.
Доля людская — зара.
* * *
Пакручуся яшчэ, дзе світае святло.
Для вачэй несвядомых ратуй мяне, божа!
Следам за дзедам адкладу падарожжа.
Перастану трымацца, як разам было.
Перад ім апраўданне —
жыву як найгорш.
Між няздатных гібею слабой небаракай.
Сцісне сэрда заплакаць —
хоць дзе буду плакаць.
А навошта сляза?
Супакойвае ўсё ж!
Двайнічок — узвей-вецер
са мной пагалосіць.
Неспатольная мара — віднецца сасной.
Падарунак, што вечар маўклівы прыносіць,
як абразу прыму — а навошта адной?
Урачыста прыкленчу на нашу мяжу,
дзе заўчасныя выспелі барвы граніту.
У спрадвечны спакой маладога забыту
беспрасветнаму небу адкрыю душу.