Не прачнецца жаданне збудзіць перапёлку,
напалохаць чарнявага ў лузе грака...
Да зямліцы прыгне мяне, хісткую зёлку,—
патрымаю галоўку зямлі на руках.
На сумежак хоць перыйкам,
гускі, прыляжце!
Палі ценем — i люшку зары зачыняць...
Казытнуў вочы зайчык праменьчыкам шчасця.
Па спрадвечным дунаі плыве зайчаня.
* * *
Hi да чога не здатная я.
Сэрцы раіліся ўчора.
Гора ўспрымаю за гора.
Знікла мая апора.
Ранак — выпадкам госць.
— Як табе йдзе?
— Як ёсць.
Апроч таго, што няма,
рады даю сама.
Цвёрды жыццё арэх.
Перажыла свой грэх.
Ррыгожым рабіць грахі.
Хто прывязе два мяхі
бульбы мне на зіму,
буду маліцца таму.
Высыплю словы ў раллю.
Радасці з ix не ўяўлю.
Нават ад словаў пустая,
нібы святая...
Світае
вечар маёй галавы.
Ясна — хто я, а хто вы.
Чым жыла я раней,
сцяміла...
Той стаў радней,
хто не ратуе мяне.
Шчыра прытуліцца Бонка.
Чуе, нібы перапонка.
— Бонка, а дзе наша зло?
Выгарала святло
з вачэй...
Змяркаецца неба.
I шкадаваць не трэба.
* * *
Дзе сонныя бусляняты
спавіты полкамі хмараў,
дзе прарастаюць зярняты
надзеі сярод папараў,
празрыста, ясна, двурога
маладзік авечкі пасе,
ніхто не чакае нікога,—
там буду я, нібы ўсе.
Там, уцякаючы ў морак,
губляе жар-птушка пер'е.
Самота воддаль ад зорак
плыве па моры бязмер'я.
Неба напіўшыся, коні
сходзяцца ў гай, нібы ў церам,
накрыўшыся волкім денем,—
ніхто ix у стайню не гоніць.
А сонца расчэсвае дым,
у кожным куточку свеціць.
Не трэба на свеце тым
начаваць каля смерці.
* * *
Я вінавата, што зіма ўрадзіла,
што ёсць у бедных прадчуванне дзіва,
што ў лютым у вясковых адпачынак...
Хацелі хлопчыка,
з'явілася дзяўчынка.
А тата маме кажа:
— Быт наш зрэбны,
I вельмі нам араты быў патрэбны.
A ўжо ж як нарадзілася дачушка,
хай апалае словы ў апалушках.
Святую справу ўпадабала гэтак,
што апалала ў апалушках дзетак.
A занядужаў родны чалавек,
сушыла зелле, безнадзейны лек.
Самота-стома чарней, чым сажа.
А мела шмат сябровак, аднадумак.
Сяброўкі ўгору не падносяць сумак.
I без любові жыць на свеЦе як жа?
I дзетак вабіць у блакіт-бязмежжа
ад хаты-казкі пакаці-гарохам.
I скрыпка на чужым вяселлі рэжа.
I рохкае пятак зямлі, як рохкаў.
* * *
— Паглядаю на цябе,
не затлумленую справай.
Скінула маску,
голас не свой.
Коцяцца словы
на долі сувой
i заціхаюць
між часам i явай.
— Быць чалавекам
ясная нагода
i няшчасным быць...
Жанчыне тым болей...
— Паглядаю ў твае вочы,
так пакрыўджаныя доляй,
набрынялыя скрухай
высакоснага года...
— Ды не скрухай, а думкай
над жыцця загадкай:
чалавек шчаслівы,
як дымок над хаткай,
развяселены пагодай,
у нябёсы рвецца...
I чаму няўдачы
робяць чуйным сэрца?
* * *
Так прыгнула мяне
да гаркавай кары,
да гарбатай гары
гэта пустка ўнутры.
Мне пад ногі падкінь
кладку гнуткай ракі,
дзе жарства, нібы шоўк,
мой сынок-веташок.
Мой сынок — белы свет,
мой заступнік ад бед,
мой вясковы, як дзед,
як яго запавет.
Палатніну страхі
нацягні ў два пругі.
З-пад грымотнай дугі
плешча сэрца тугі.
Без надзеі не кінь,
сонда дзённае — сын
i світальнае — сын.
На ўсе сонцы — адзін.
* * *
Спелых жытоў пазалота
на незагойныя раны.
Луг для ласкі вачэй абраны.
Сцежка мая — адзінота.