Зноўку наросхрыст рыпучыя дзверы!
Разбагацела душою ад страт.
Вецер у чыстым полі — мой Эрык.
Бераг пясчаны ля Немана — брат.
Гора?
З карэннем слязы яго вырву.
Гаўя-дачушка ў Нёман вядзе.
Ямка ў сярэдзіне цёмнага віру,
бы ва ўзвей-ветрыка на барадзе.
Ветрык-узвей дае прахалоду
целу, якое стамляецца ў сне.
Цётухны сталі гісторыяй роду.
Краю гісторыя — цётухна мне.
Глыбу жыцця на далоні падыме,
Нёман пачне боль на хвалях драбніць.
Паспавядаюся толькі радзіме.
Будзем з ёй Хмаркі-кароўкі даіць.
Будзем плысці з ёй за песнямі чаек,
з бельмаў нябёс выціраючы мут...
Потым я знікну крыкам адчаю
i здзірванею грудочкам вось тут.
* * *
Буду шукаць я гаючае зелле,
каб на няшчасце,
як на пахмелле.
Хай тое зелле гора астудзіць,
каб пра яго забыліся людзі.
Каб зацвіталі,
пад неба прыўзнятыя,
нібы грамнічныя песні, дзяўчаты.
Каб узляталі за аблачыны,
бы навальнічныя песні, жанчыны.
Каб сваю долю з дужай рукі
не выпускалі дарма дзецюкі.
Згодна
апошняй згарэць у адчаі
у перапёлкай аплаканым краі.
* * *
На стрэшку пасярод жытнёвых гонейкаў
сяброў склікаю на капытны збор.
Каго ў дзяцінстве абагрэлі сонейкам,
прамення хопіць да настылых зор.
Сунічныя, сасновыя шляхі
матулі Беларусі пояць сілай.
Узыдуць словы — скочкі над магілай.
Знямоглы ачуняе i глухі.
Вясковы лад адкрытага пісьма —
адно багацце, што пакіну сыну.
Ці можа гэта грэць, калі прастыну?
I ці нічога ійшага няма?
Між рэкамі i пушчамі стаю.
Зблуканых запрашаю на вячзру.
Люблю ix, нібы Віку i Валеру.
Каму ж яшчэ аддам любоў сваю?
Вярніся лёткай птушкай, маладосць!
Гляджу — паміж ружовага чабору
мне сонейка нясе прамень гумору,
нібы пачула...
Так яно i ёсць...
* * *
Выпрастала смерць крывыя сцежкі.
Я жыву. I засталася з чым?
Маладой суперніцы на ўсмешкі
з вечнаю агідай да мужчын.
...Але хлопец засвяціўся раптам
месячыкам на вуголлі страт.
Ён падаўся мне малодшым братам,
аніякі сапраўды не брат.
Выйдзе мой цяняк, сама не выйду
арабінай пад крыло дажджу.
Выплакала даўкую агіду,
але соннага не абуджу.
Проста ў наваколлі пасвятлела.
Крышку сонейка было шкада.
Проста —
i навошта? —
я ўцалела
словы смяглыя перакідаць...
Хай у недагледжаным прасторы
палятаюць.
З хлопцам насур'ёз
ні аб чым на мове пагаворым,
на якой тут шэпчацца авёс.
ЖУРАЎЛІК
Ужо дапаў да гурбаў перыстых,
з вятрыскам недасяжным роўны.
I пазалочанае перыйка
не пакалолася на промні.
A ў халадочку рэха спеўнае
сядзіць i лапцікі пляце.
Глядзіць разгублена, не ўпэўнена:
куды з падвор'я паляцеў...
У выш бясконцую рыўком.
А каня на балоце плача.
Дзядулеў крыж, як перыскоп —
каб i з магілы ўнука бачыў.
Матуля ў пасмах промняў вечара
здаецца стомленай бярозкай.
Але бадзёрыць сонда вечнае
усмешкам шчыраю сяброўскай.
Пагорак, скуль разгон браў некалі
да мары бацькавай высокай,
глядзіць узбуджанымі рэкамі,
якія злучаны вясёлкай.
Ляці, сынок-жураўлік босы!
Хай белы свет дябе ратуе,
натхняюць родныя нябёсы,
чакае вёска i матуля!
Мужчына
* * *
Наблытала спакусная вясна,
запэўніла,
што я табой жадна.
Ля возера,
дзе выдумшчыкі йшлі,
вясновыя бярозы расдвілі.
На беразе ракі
ні чалавечка.
Званіла смехам вадаспада рэчка.
Свяціўся дзіўны горад, бы касцёр.
Па горадзе прайшліся —
ён замёр:
глядзеў, не зводзіў здзіўленых вачэй,
але гарэў кастром яшчэ зырчэй.
А нехта непрыдумана ўздыхнуў,
каго наш воблік смуткам закрануў.
Таго вясновы смутак пранізаў,
хто возера вачэй успомніў сам,
з чыёй душы
зляцелі птушкі броў,
хто ведаў,
што любоў не на дабро...