Голас меў трапяткі, малады.
Мне такога на шчасце хапала.
Але знакам планіды заўжды
несмяротны быў Янка Купала.
Усміхнуся — прыпомню нагоду.
Але ж сорамна думаць пра тое:
нецярпенне сваё маладое
зблытаць з прагай служэння народу!
Адчуванні жаночыя будзячы,
каб шуканняў настрой не патух,
спадзяюся на радасць у будучым,
ачышчаю мінуласцю дух.
НІНЕ
Шчасце — жыццё.
У шчаслівых сцяжыны прасцей.
Ды нешчаслівыя
шчасце спаткаюць часцей,
у беспрытуллі
блукаючы па бальшаках...
Носяць мужчыны
сяброўку маю на руках.
Я не пытаю,
куды вы мяне несяце.
Паліць мяне i палае
лес мой —
касцёр.
Луг —
мая песня
ў мяне пад нагамі цвіце.
Ножанькі — словы падлётныя...
Шчасце — жыццё.
* * *
Зрэдку мроіцца дзёрзкі на від
ca шчытом Гарадзенскі Давід.
Быў у плечы штылетам забіты
прадажнай душою ca світы.
Як здзічэлыя, выйшлі з лесу,
Што вядома пра нас — варта жалю.
Хто не вывучыў продкаў лёсу,
той сучаснікаў не паважае.
Абыякавыя да даўніны,
не ашчаслівім нашчадкаў.
Але скарбы дзедаўскіх спадкаў
берагуць за душой курганы.
КАСЦЁР
M.K.
Узляцеў у нябёсы касцёр.
Крылле сполахаў распасцёр
пад аблокі маёвых фарбаў.
Наша сэрца — ахоўнік скарбаў.
Не парадаваў іскраў град
дябе, мой па духу брат?
Апрытомнеў зноў краявід.
Уваскрэс наш касцёр, як прывід,
на кап'і алоўка, у пальцах.
Толькі памяці свечка паліцца.
На жалейцы душы іграе.
He даклічам грачынай зграі,
што ў паддашшы грэлася ўночы.
Прыб'ецца да іншага краю.
Уцяклі ад памяці продкаў,
што дабро бераглі на запас.
Як рукой дакраналіся сподкаў
i жагналіся, верылі ў нас,
што з паддашшаў сваіх без прычьшы
не разгонім вырай грачыны.
* * *
Што ты надумаўся мне падарыць?
Вылепі цемру знарок на двары.
Вылепі горад наш з гліны чырвонай
i прынясі мне запазухай
з дзікай альтанкай,
табой зачарованай,
з грушкай, засушанай насуха...
Новых завулкаў не натвары.
Вылепі з памяці,
мне падары.
Вочы твае прамянеюць вясной.
Хай бы мне пець захацелася зноў
у вечаровай тваёй цішыні.
Вылепі свет,
жыццё ў ім вярні.
У СУСЕДНІХ КРАІНАХ
У шляхотных настроях — адліга.
На балотных абшарах — таксама.
Каралева Польшчы Ядзвіга
за Ягайлу выходзіць замуж.
З Вільні ехаў жаніх у Кракаў.
З ім вялікае войска i світа.
Памірыўся часова Вітаўт.
А за войскам крук чорны кракаў,
прадчуваючы,
што браты
не вязуць між сабой дабраты.
Шлях у Кракаў з Вільні кароткі.
Жаніха апярэдзілі плёткі:
крываваты, брыдкі i варвар.
Апаганіць паганствам Вавель.
Князь прыехаў пакорны,
скароны.
Гэтак мала прагнуў —
кароны!
Прад каронай паклаў на вагі
жмудзь,
Русь Чорную i яцвягі.
Нашы продкі на тым вяселлі
мёд пілі,
марцыпаны елі.
Прапівалі мову Літвы,
не губляючы галавы.
Бачыў позірк Ягайлы хітры
перамогу Грунвальдскай бітвы.
I як быццам ведаў сакрэт,
што ў сівыя часы i заўсёды
не кароны злучаюць народы,
а змаганне яднае свет.
У ДОЦІШКАХ
Зацвіў, нібы сто дваццаць год назад,
у доцііпскіх далінах белы май
i белы сад i ў ім дзідячы сад,
а Бурачка i ў Доцішках няма.
Не стукаюць набіліцы красён,
якія ткалі світку дудару
i патыкалі бураю зару...
Але народ запамятаў усё.