Віктар ШНІП
ЗАЎТРА БЫЛА АДЛІГА
Студзень. 2013
***
1.01.2013. Упершыню за апошнія чатыры гады мама і тата Новы год сустрэлі разам — на Ракаўскіх могілках...
***
7.01.2013. Прыснілася. З мамай вярнуўся з поля, дзе выбіралі бульбу. Папілі вады і залезлі на печ грэцца сярод падушак. Печ цёплая. Мама кажа: «Кінулі бацьку. Не глядзелі. Не бераглі, і ён памёр...» Я не апраўдваюся, але кажу: «Усе памром. Ніхто вечна жыць не будзе...» Мама хоча нешта сказаць, але не можа, бо з рота цячэ вада...
***
10.01.2013. Прыходзіў сын Якуба Коласа Міхась Канстанцінавіч. Прынёс рукапіс кнігі пра Янку Маўра для выдавецтва, а для мяне кнігу з серыі «ЖЗЛБ» «Якуб Колас. У думках, у сэрцах, у песнях» з дэдыкацыяй: «Стараўся, назбіраў я — успамінаў кіпу! За іх выданне — дзякуй Шніпу!»
***
11.01.2013. Чытаю рукапіс славацкага паэта Яна Замбара ў перакладзе Вікторыі Ляшук. Цікавая еўрапейская паэзія. Цяпер і ў нас так пішуць і нават лепей. Запомніліся радкі:
О, лагод агрэсарка, вітаю.
Тваё цела — набітая зброя,
кожны твой рух — бліскавіца стрэлу.
Асеў,
скошаны двухстволкай тваіх ног.
***
13.01.2013. Люда пастрыгла мяне. Накідка, якой яна прыкрывала мяне ад стрыжаных валасоў, яшчэ пахне бацькам, якога я стрыг напачатку лістапада.
***
14.01.2013. Яшчэ ўсё палохаюся тэлефонных званкоў, бо здаецца, што мне скажуць: «Гэта звоняць з Ракава. З бальніцы. Ваш бацька памёр. Заўтра прыязджайце і забірайце...» А мінула ўжо тры тыдні, як я пачуў гэтыя словы.
***
14.01.2013. Ранкам на працы, як развіднела, зірнуў у акно. І ўбачыў горад белы, як намаляваны крэйдай.
* * *
15.01.2013. Каля кнігарні «Светач» сустрэў Алеся Разанава, з якім мы, гаворачы пра жыццё-быццё, праклалі па снезе пункціры нашых слядоў да Нямігі.
***
16.01.2013. Бацькі жывуць ува мне.
Усё сыходзіць і знікае,
І не паўторыцца ані
Ні восень рыжа-залатая,
Ні шэрыя, як мышы, дні...
***
17.01.2013. На вуліцы снегу, як у дзяцінстве...
***
18.01.2013. Сумна і адзінока, як у бяскрайнім заснежаным полі...
***
18.01.2013. Да бацькавых слоў «мама была добрая.» дадалося «бацька быў добры.»
***
24.01.2013. Бацькі памерлі, а страх, што яны вось-вось памруць, і сёння жыве ўва мне.
***
25.01.2013. Нараджаемся і жывём, каб пахаваць тых, хто памрэ раней за нас.
***
25.01.2013. Нечакана зарыфмавалася:
Жыццё забівае паэтаў
Дурной галавой аб асфальт.
Чытаем пра гэта з газетаў,
І кожны, хто піша — Уайльд.
***
26.01.2013. Снег, як белая моль, над намі лятае.
***
26.01.2013. Хадзіў да цешчы. Калі падыходзіў да дома, здалёку ўбачыў над дзвярыма, якія былі ўпрыгожаны каляровымі стужкамі і шарыкамі, плакат: «Нявеста. Цілі-цілі-цеста! З нашага пад’езда!». Зайшоўшы ў пад’езд, дзе стаялі тры мужыкі, пачуў: «Вы жаніх?»
***
26.01.2013. Цешча расказвае: «Калі Люда была малая, я ў час адпачынку павезла яе ў Малдавію. Адпачывалі каля возера. Сядзім на беразе. Загараем. Раптам бачу, што Люды няма. Куды дзелася? І тут бачу: стаіць мая Люда сярод возера на вадзе.»
***
26.01.2013. Размаўляючы з цешчай, пачуў: «Калі памерла мая мама, я доўгі час ездзіла ў Чыжоўку да яе магілы. І неяк, папраўляючы свечку, так апякла палец, што аж узнік велізарны пухір. А ў мяне дома бялізна замочаная з парашком. Як цяпер мыць? І расказала я пра гэта памерлай маме, і, калі прыехала дамоў, на пальцы і знаку не было ад апёку.»
***
30.01.2013. Зарыфмаваўся настрой:
Нас штодня забівае самота
І не можа да смерці забіць,
Бо мы ходзім-паўзём на работу
Хоць не хочам нікуды хадзіць,
І самота вандруе за намі,
Спакушае да вусмерці піць,
Каб мы п ’яныя вылі ваўкамі:
«Аніхто нас не хоча любіць!»
***
30.01.2013. Ранкам па рэдакцыйных справах тэлефаную ў Быхаўскі райвыканкам: «Добры дзень!» — «Здароў!» — чую ў адказ. «Добры дзень!» — паўтараю. «Здароў!» — бурчыць мужык. «Гэта Быхаў?» — пытаюся. «Я не бухаў!» — чуецца крык, і я кладу трубку, разумеючы, што патрапіў не туды, куды хацеў.
***
31.01.2013. Яшчэ знайшоў пару слоў пра свайго сваяка: «Усе беларускія паломніцтвы ў Кальварыю, якія ладзіліся перад Другою сусьветнаю вайною, не абышліся безь ягонага (Глякоўскага) удзелу, а ў 1939 г., калі ўжо былі выселены зь Вільні ксяндзы Станкевіч і Талочка, ксёндз Глякоўскі ачольваў беларускае паломніцтва. Маючы на сэрцы справу рэлігійнага жыцьця моладзі, ён заснаваў першы беларускі рэлігійны часапіс для дзетак «Пралескі» і выдаваў яго да 1939 г.
Для беларускіх студэнтаў ён зарганізаваў у часе Вялікага Посту рэкалекцыі; толькі ў 1939 г. ня сам кіраваў рэкалекцыямі, а папрасіў дапамогі беларускага езуіта айца Шніпа, які быў прэфэктам малое езуіцкае духоўнае сэмінарыі ў Вільні. А для самога сябе ён браў духовую ежу ў малітве перад Вострабрамскім абразам Маці Божае. Агулам дзейнасьць ксяндза Глякоўскага была тою душпастырскаю дзейнасьцю, якая найбольш патрэбна ў парахвіях і моладзі ў школе».