Пісьменнік і зямля
10.06.2013. Да мяне на працу прыходзіў пажылы пісьменнік. Хоча выдаць кніжку. Гаварылі доўга. З усёй размовы запомніліся пісьменніцкія пальцы з даўно неабстрыганымі пазногцямі, пад якімі чорная зямля.
***
10.06.2013. Невысокія дзяўчаты і маладыя жанчыны паабувалі туфлі на абцасах па 20 сантыметраў і цяпер ходзяць, як высокія.
***
10.06.2013. Вычытаў: «Люди оскорбляют тремя способами. Они могут сказать, что ты глуп, назвать тебя рабом, упрекнуть в бездарности. Если такое случилось с вами, вспомните простую истину: только дурак назовет этим именем другого, только раб ищет ничтожество в другом, только бездарь оправдывает то, чего не понимает сам, чужой тупостью. Поэтому никогда ни на кого не обижайтесь и не оскорбляйте сами, чтобы не прослыть глупыми бездарными рабами».
***
1.06.2013. Размаўляў з Валерыем Аляксандравічам Яроменкам. Ён мне расказаў, што на востраве сярод балота каля возера Дрывяты да 1951 года ў забітаніраваных зямлянках, абвешаных дыванамі, хаваліся «лясныя браты». У бандзе было 70 чалавек. Час ад часу бандыты рабілі вылазкі і публічна вешалі старшынь калгасаў і камуністаў. З вёсак забіралі дзяўчат і гвалтавалі да смерці. Былы стараста паліцыі, які быў камандзірам банды, пасля распраў над камуністамі, набраўшыся нахабства, тэлефанаваў мясцоваму начальніку КДБ Аляксандру Андрэевічу Яроменку і пытаўся: «Як там твой сын вучыцца? Скажы яму, калі не будзе слухацца бацьку, то я прыйду і пакараю яго!»
***
12.06.2013. На жаль, хата без бацькоў стала больш роднай, чым была пры іх жыцці.
***
17.06.2013. Каля мурашніка спелыя суніцы, як чырвоныя ліхтары на мурашынай вуліцы.
***
17.06.2013. Іржавыя цвікі на асфальце, як мёртвыя дажджавікі.
Уладзімір Стальмашонак і газеты
19.06.2013. Калі я вадзіў дзяцей у пачатковыя класы мастацкай школы, што на Камуністычнай вуліцы, то часта па пятніцах каля кіёска на Старажоўскай сустракаў мастака Уладзіміра Стальмашонка. Аднойчы я запытаўся: «А ці не лепей выпісаць «ЛіМ» і «Культуру», чым хадзіць і кожны раз іх купляць?» Уладзімір Іванавіч усміхнуўся і сказаў: «Калі б не газеты, то я сядзеў бы дома цэлымі тыднямі і мы ніколі б не сустрэліся і не пагаварылі.»
***
19.06.2013. Усё чытаю і чытаю чужыя рукапісы. Добрыя творы, як родныя, радуюць душу, а кепскія толькі раздражняюць, як галодныя бяздомныя сабакі, якім у мяне няма чаго даць.
***
22.06.2013. Ездзіў у родныя Пугачы.
Аўтобус ішоў праз Русакі каля Лягез, дзе я да школы гадаваўся ў бабулі Ганны. З-за дрэў, якія выраслі, вёскі амаль не бачна. Бачна толькі тое, што помніцца з дзяцінства.
У вёсцы Салаўі, праз якую я з мамай хадзіў у Лягезы, салаўёў не чуў, а кожны раз сабакі гаўкалі.