МІКІТА. Замуж? За Саўку? Вой! Вой! Вой!
ЗОСЬКА. Ну, Мікіта, і ты паскачаш на вяселлі. Бо каб не твой лапаць, мо'-б яшчэ не хутка яно было.
МІКІТА. А мо' не мой лапаць. (углядаецца).
ДЗЯУЧЫНА. Ну, хутчэй абувай, чуеш! Скакаць пойдзем!
МІКІТА. З табой?
ДЗЯУЧЫНА. Ну, а што-ж! Са мною? Ох ты дурніла! Яшчэ падзякуй, што бяру!
МІКІТА. Бярэш?! Буду абувацца. (сядае і абувае лапця)
ЯУМЕНЬ. Трасца вам ў бок! Праспявайце што небудзь ды паскачыце!
ДАР’Я. Але дзяўчаткі. (пяюць вясельную).
УСЕ. А цяпер паскачам!
ДЗЯУЧЫНА. Хутчэй, Мікіта!
МІКІТА. Абору завяжу!
ЯУМЕНЬ. Мо' і мы сванько, тупнем, трасца ім ў бок?
ДАР’Я. А чаму-ж не!
ХЛАПЕЦ. А я з вамі цётачка, каб не зайздросна было, што ўсе скачуць.
ГРЫПІНА. Дый даўно я ўжо не скакала.
МІКІТА. А цяпер і я тупну! Вось гэтым лапцям, што Зоську ажаніў! Пойдземь Аўгіня, ды тупнем, каб чорту моташна стала! (Пачынаюць скакаць).
ЗАСЛОНА.