БОБКІН. Ну і марудзіць часам, гэта таксама бывае.
ТОБІ. Ну, бяз гэтага не можна. Жаноцкая ўдача.
БОБКІН. Ось аднаго разу, ведаеце, здарылася так, што я ўваходжу да яе, а яна мяне не пазнала, ды як брыкне...
ТОБІ. Яна й брыкаецца?
БОБКІН. Ого! яшчэ й як! На мілу душу!
ТОБІ. Як гэта яна таго... брыкаецца, дык мы можа пачакаем год, другі, пакуль я скончу навуку...
БОБКІН. Што вы, што вы? Сапсуецца, зусім сапсуецца! Пэўна, што яна спачатку вас баяцімецца, але потым, як гаворыцца, сцерпіцца — злюбіцца.
ТОБІ. Ой! Як я вам удзячны!
БОБКІН. Ну, добра, добра! Толькі-ж не забывайце, што раніцай і вечарам даваць ёй пойла. А пасля трэба, каб хлеў, дзе яе будзеце трымаць узімку, заўсёды быў цёплы. Калі яшчэ гэтага не маеце, дык збудуйце.
ТОБІ. А я думаў для яе знайсці кватэру на першым паверсе (этажы).
БОБКІН. Што вы, што вы? Не ўлезе, ды хто-ж іх там трымае? Пачакайце, ось я вас зараз пачастую яе творамі (малаком і маслам), пальчыкі абліжаце! (Выходзіць).
БАРБАРА (уваходзячы). Ну, што? У цябе яшчэ ўсе рэбры на мейсцы?
ТОБІ. Усе, усе! Ён згадзіўся!
БАРБАРА. Нашто згадзіўся? Ці ты з глузду з’ехаў?
ТОБІ. Ані трошкі! Я яму адразу ўсё выклаў, што й люблю, й жыць без цябе не магу. А ён адразу маўчаў, маўчаў, а потым і кажа: шкада мне яе вам аддаваць. Толькі ось што пагана, што я даведаўея, што ты любіш марудзіць.
БАРБАРА. Што, табе бацька казаў?
ТОБІ. Так! Ужо і пра пасаг гутарылі: там вёдры, там дайнічкі...
БАРБАРА. Не паверу! Ай, бацька йдзе! (Уцякае).
БОБКІН (уваходзіць з малаком). Ось пакаштуйце. Не, вы выпійце да рэшты. Ну што, праўда смачнае?
ТОБІ. Паршыв... ці то пах... дзіўна, дзіўна!
БОБКІН. От бачыце, якое малачко! Барбара, Барбарачка! (Уваходзіць Барбара). Ты ведаеш, чаго прыйшоў гэты сымпатычны (прыемны) дабрадзей?
БАРБАРА. Ведаю датачка!
БОБКІН. Без тваёй згоды я не магу. Ну, як ты думаеш, аддаваць ці не?
БАРБАРА. Татачка! (Кідаецца яму на шыю).
ТОБІ. Татачка!
БОБКІН. Ну добра, добра! Толькі не забывайце-ж, што рана і вечарам даваць пойла. Акром таго, купіць сабе разлучнік (Сэпаратар).
ТОБІ. А на што-ж разлучнік?
БОБКІН. Як нашто? У гаспадарцы прыдасца. Ну, Барбарачка, правядзі яго да яе, няхай ён бліжэй з ёю пазнаёміцца. (Званок). А я пайду, а то там яшчэ хтось прыйшоў. (Пайшоў).
ТОБІ. Дык гэта табе даваць пойла?
БАРБАРА (плача). Не, карове.
ТОБІ. Дык, значыць, гэта карова брыкаецца, а не ты?
БАРБАРА. Т-т-а-к (Паўза). Калі ласка, хадзеце, я вас бліжэй пазнаёмлю з вашаю маючаю быць нявестаю. (Ідзе ў дзверы).
ТОБІ. Барба...! Барбарачка! Ты-ж зразумей, што тут непаразуменне. (Ідзе за ёю, выходзяць. Паўза).
Уваходзяць: БОБКІН і МАРГАНЧЫК.
МАРГАНЧЫК. Дазволю сабе адрэкамендавацца: Марганчык. Звяртаю вашу сардэчную ўвагу на тое, што маё прозвішча Марганчык, а не Марданчык, морга, а не морда.
БОБКІН. Дужа прыемна. (Убок). Прэпаршывая морда! Чым магу служыць?
МАРГАНЧЫК. От-жа, прашу, бачыце, я з’явіўся ў справе, так сказаць... тут ваша дачка... прыгожая дачка ..
БОБКІН (сам сабе). Ага, так і ёсць, гэта той самы падлюка, пра якога яна мне казала. Ну і што-ж там мая дачка?
МАРГАНЧЫК. Цудоўнае стварэнне! Яна мяне тут, як вас не было, аж два разы пацалавала.
БОБКІН. Што такое? пацалавала? Дзе мой кій? Ой, трымайце мяне, бо я яго акалечу! Ну, што-ж далей?
МАРГАНЧЫК. Бачыце, а ось з’явіўся да вас, каб наладзіць афіцыйную справу... ўмову...
БОБКІН. Так? Умову, законны шлюб?
МАРГ'АНЧЫК. О, не! Я прынцыпова вораг шлюбаў. У мяне ёсць эканомка (служанка), што выконвае гаспадарчыя абавязкі ды ўсялякія іншыя рэчы?
БОБКІН. Ды пасля гэтага вы наважыліся бацьку прапанаваць гэткія рэчы?
МАРГАНЧЫК. Выбачайце, не ведаў, што вы яе бацька!
БОБКІН. А хто-ж яе бацька? Га? Проч ад мяне.
МАРГАНЧЫК. Але-ж дазвольце, я першы, які запрапанаваў вам адносна...
БОБКІН. Проч адгэтуль!... бо я за сябе не ручаюся! Барбара! (Уваходзіць Барбара).
БАРБАРА. Што такое, татачка?
БОБКІН. Ось гэты дабрадзей, якому ты чаплялася на шыю...
БАРБАРА. Памылкова, татачка!
БОБКІН. Ось гэта морда прапануе табе пайсці да яго! Але ён вораг шлюбу ды жыве са сваею служанкаю! Проч! Проч!
МАРГАНЧЫК. Што? Што такое? Мяне проч! Мяне проч! Дык я пляваць хачу на вашу карову! Я такіх тысячу знайду!
БОБКІН. Што такое? мая дачка карова? Дык мо’ яшчэ цяля?! Проч ад мяне! Проч ад мяне, паршывая морда!
МАРГАНЧЫК. Каровін бацька!
БОБКІН. Проч! А то я з цябе зраблю кашу. (Марганчык выходзіць). О, Барбара, Барбара! Каму ты сябе хацела аддаць? Гэтаму агіднаму галышу! Дзе-ж былі твае вочы?
МАРГАНЧЫК (высоўвае галаву ў дзверы): Цялячы галыш.
БОБКІН. Проч, проч ад мяне, паршывая морда! Ну, я яшчэ разумею, калі-б ты застанавіла свой выбар на гэтым дзяцюку, што купляе ў нас карову...
БАРБАРА. Татачка!
БОБКІН. Маўчы! ну, тады іншая справа, а то агідны, распусны галыш. (Уваходзіць Тобі). Ну, падзівіся. Ці-ж можна параўняць? Ну, ну, як ён табе падабаецца?
БАРБАРА. Нічога сабе, толькі дужа тонкі.
БОБКІН. Ён тонкі! А на што-ж табе грубы? Дабрадзей! хочаце ў прыдачу да каровы атрымаць яшчэ й маю дачку? Хочаце?
ТОБІ. Не ведаю, дальбог, як вам і сказаць...
БОБКІН. Ну, дзеці мае, пабярэцеся. Ну, зрабеце гэта для мяне. Ось падзівецеся: яна гэткая прыгожанькая, а вы таксама нічога сабе. Я вам ужо і карову так дам... і разлучнік куплю. Зрабеце гэта для мяне старога. Ну, дзеля Бога, зрабеце. Няўжо-ж гэта вам так трудна зрабіць?
ТОБІ. Дык я не дзеля таго... калі вы ўжо так просіце...
БАРБАРА. Я таксама не адмаўляюся.
БОБКІН. Ну, й добра! Жанецеся, любецеся, ды дай вам Божа, каб у вас праз год было цялятка, цфу, дзіцятка! (Вяртаецца Марганчык).
МАРГАНЧЫК (хапаючы капялюш, што задыў на дзверах). Бачачы галыш!
БОБКІН. Ты ізноў? Проч, проч ад мяне, паршывая морда!