СВІСТУН. Да, Траяк! По всему відно, что он около твоей жонкі тень наводіт і всякую антіменію подпуская?
ГАННА. I што гэта ён задумаў?
СВІСТУН. Молчы! Вот непрімерно третьего дня мы с ней сіделі, да как-бы тепер елі боршч, а он стоял за акном да всё к ней моргал.
ДРАТВА. Маргаў кажаш?
СВІСТУН. Однім глазом, да так моргал, что я і двумя не сумею. Вот спросі жену, та тебе скажет.
ДРАТВА. (да Ганны) Чаго-ж ты маўчыш?
ГАННА. Ну, моргаў, ужо-ж.
ДРАТВА. А болей што?
ГАННА. Казаў, што ты стары і дурны, а я маладая і прыгожая.
СВІСТУН. А вот, вот...
ГАННА. А пасля зайшоў у хату, абняў мяне і вось так пацалаваў (цалуе Свістуна).
ДРАТВА. Што робіш... Ну і што ты яму на гэта?
ГАННА. Узяла памяло і выгнала вось так, вось так з хаты. (Б’е Дратву).
СВІСТУН. Да пры том і я ему несколько ошейніков заклал. Вот поэтому он тепер к ней і ко мне злобу імеет і всякую клевету наводіт.
ДРАТВА. А такі і праўда клевета.
СВІСТУН. А ты може хорош гусь. Поверыл дураку да понапрасну солдатскую честь задел.
ДРАТВА. (кланяецца). Пане служывы, выбачай мне — як сказана, мужык цёмны, дурны.
СВІСТУН. То, то. А теперыча просі прошченія у своей жены. Ну, двігайся, полуоборот направо!
ДРАТВА. (кланяецца) Жонка, выбач мне.
ГАННА. Дурному і Бог прыказаў выбачыць.
ДРАТВА. Пан служывы, памажыце мне цяпер гэтага Траяка злавіць.
СВІСТУН. А ды мне за гэта што?
ДРАТВА. Дам вам, што захочаце.
СВІСТУН. (прыглядаючыся да ботаў). Как даш мне эті сапогі — так я подстерегу его, поймаю і отдам тебе в рукі, а тогда делай с нім, что угодно.
ДРАТВА. Добра — боты вашы.
СВІСТУН. Моі?
ДРАТВА. Вашы! (б'юць па руках).
СВІСТУН. Вот мы сейчас іх і абуем. (абувае боты).
ДРАТВА. Ну, цяпер гэты сляпы чорт не выкруціцца з маіх рук! Я яшчэ другое вока вылуплю. Я яму пакажу, як да чужых жонак хадзіць!
СВІСТУН. Вот сапагі, так сапагі. (бярэцца пад бокі і тупае нагамі).
ДРАТВА. Ну, цяпер пойдзем у карчму. Я пастаўлю вам боршч. Хоць грошай і няма, прап’ю. пояс, прап’ю світку, а з добрым чалавекам п’ю.
СВІСТУН. Хорошо ідём!
ДРАТВА. Пойдзем. А ты жонка глядзі!...
СВІСТУН. Ну да, ідём (выпіхае Дратву за дзверы). Вот как! (да Ганны) а ты прыготов мне покушать (бярэ старыя боты пад паху і выходзіць).
Ганна (адна)
ГАННА. Ха-ха-ха!... Босы, дурны мой стары. Але такі дурны, што другога такога трэба са свечкай пашукаць. Ён сапраўды паверыў, што гэта шкло такое! Ха, ха, ха!... А салдат хітры, о, о, о, хітры! Накпіў з яго і ўсю віну зваліў на Траяка! Але так яму і трэба! Няхай знае тое, дзе двое б’юцца, альбо кахаюцца, няхай трэці не мяшаецца. Ну, няхай Траяк не пападаецца майму старому ў рукі! (Уваходзіць Свістун).
Ганна і Свістун.
СВІСТУН. А что, правда, я скоро вернулся?
ГАННА. А стары мой?
СВІСТУН. Эгэ! За него оставь попеченіе, он не скоро вернется — пропіл шапку, пропіл пояс, пропіл світку і под стол паваліўся!
ГАННА. Няхай там сабе ляжыць на безгалоўе, ды на кароткі бок. А мы з табой цяпер цэлы вечар будзем вольнымі, як птушкі. Цяпер нам ніхто не перашкодзіць у нашым каханні.
СВІСТУН. Всё это хорошо, толькі песнямі соловья не кормят. Ты прежде провіантом снобжы, а после уже будем баляндрасы точыць.
ГАННА. А што-ж мы будзем есці? У мяне ёсць капуста.
СВІСТУН. Да я уже наелся капусты, бліны есть?
ГАННА. Есць і бліны. (Ставіць на стол міску з блінамі).
СВІСТУН. А я прынёс водкі. (ставіць на стол водку).
ГАННА. Ну еш, — тут як раз для цябе цэлая капа.
СВІСТУН. По-военному артыкулу сперва надо выпіть. (налівае). Я за твоё здоровье! (п'е).
ГАННА. А я за тваё (п’е).
СВІСТУН. А я опять за твоё. (п'е).
ГАННА. Я ізноў за тваё (п'е).
СВІСТУН. А я ешчё за твое (п’е). Ну что-же ты прізадумалась? Пей!
ГЛННА. А ці не многа гэта будзе?
СВІСТУН. Нет! Нет! (Ганна п'е). Вот так. Ну, молодец, молодіца, черноброва, белоліца!
ГАННА. А праўда, што такі маладзец!
СВІСТУН. Верно, точно так! Ах ты мая душенька! (налівае). Ну, вып’ем ешче по одной.
ГАННА. А як буду п’яная?
СВІСТУН. Нічего, будет веселее, спаёш мне что-нібудь (Ганна п'е). Ах! ты моя черноброва (абымае яе). Ну спой мне что-нібудь.
ГАННА. Добра! (бярэцца пад бокі, прытопывае нагамі падыходзіць да Свістуна, каторы есць аладкі).