– Rossi, ten facet z Ufficio Catasto, który zmarł, miał w portfelu numer telefonu jakiegoś adwokata i okazało się, że ten adwokat występował kilka razy przeciw lichwiarzom.
– Adwokat skąd?
– Z Ferrary.
– Nie ten, którego zamordowali? – Paola znów na niego spojrzała.
– Właśnie ten – potwierdził Brunetti, zaintrygowany, skąd u Paoli ta pewność, że sprawców zabójstwa było przynajmniej dwóch, i dodał: – Sędzia śledczy wykluczył udział lichwiarzy i najwyraźniej starał się mnie przekonać, że ten adwokat zginął przez pomyłkę.
– Czy myślisz, że to dlatego miał przy sobie numer telefonu tego adwokata, z powodu lichwiarzy? – spytała Paola po długiej przerwie, podczas której, jak zauważył Brunetti, intensywnie nad czymś myślała.
– Nie mam na to żadnego dowodu. Ale to ciekawy zbieg okoliczności.
– Samo życie jest ciekawym zbiegiem okoliczności.
– Ale nie morderstwo.
Paola oparła splecione dłonie na kupce pustych strączków.
– Od kiedy to uważa się za morderstwo? Mówię o Rossim.
– Nie wiem, od kiedy. Może od nigdy. Ja chcę się tylko dowiedzieć, dlaczego Rossi do niego dzwonił.
– A Franca?
– Ponieważ pracuje w banku, myślałem, że może coś wie o lichwiarzach.
– Przecież to właśnie banki pożyczają pieniądze.
– Ale robią to niechętnie. Nie chcą pożyczać na krótki termin, zwłaszcza ludziom, którzy mogliby mieć kłopoty ze spłatą.
– Dlaczego rozmawiałeś o tym z Francą? – W tej nieruchomej pozie Paola mogłaby uchodzić za sędziego śledczego.
– Myślałem, że może będzie coś wiedziała.
– Już to mówiłeś. Ale dlaczego akurat z nią?
Brunetti nie umiał podać żadnego wyjaśnienia poza tym, że była pierwszą osobą, jaka przyszła mu do głowy. Oprócz tego dawno jej nie widział i miał ochotę się z nią zobaczyć. Wsadził ręce do kieszeni i przestąpił z nogi na nogę. – Bez specjalnego powodu – powiedział w końcu.
Paola wróciła do łuskania groszku.
– Co ona ci powiedziała, że dlaczego boi się o Pietra?
– Wspomniała o dwojgu ludzi, a nawet mi ich pokazała.
Widząc, że żona zamierza mu przerwać, dodał szybko:
– Spotkaliśmy się na San Luca. Oni tam byli, stali na środku placu i rozmawiali. Para ludzi dobiegających siedemdziesiątki. Powiedziała, że oni właśnie zajmują się pożyczaniem pieniędzy.
– A co ma z tym wspólnego Pietro?
– Według niej proceder lichwiarski może się łączyć z praniem pieniędzy i mafią. Nie chciała powiedzieć nic więcej.
Po lekkim skinieniu głowy Paoli zorientował się, że podzielała zdanie Franki. Samo słowo „mafia” wystarczy, żeby wystraszyć każdego rodzica.
– Nie chciała powiedzieć nawet tobie?
Pokręcił przecząco głową.
– Hm, więc to naprawdę poważna sprawa – rzekła.
– Tak sądzę.
– Co to za ludzie?
– Angelina i Massimo Volpato.
– Czy już o nich kiedykolwiek słyszałeś?
– Nigdy.
– Czy kogoś o nich wypytywałeś?
– Nikogo. Zobaczyłem ich po raz pierwszy w życiu dosłownie pół godziny temu.
– Co zamierzasz zrobić?
– Dowiedzieć się na ich temat wszystkiego, co będę mógł.
– A potem?
– Zależy, czego się dowiem.
Zamilkli.
– Dziś myślałam o tobie, o twojej pracy – powiedziała Paola po chwili.
Brunetti czekał na dalszy ciąg.
– Myłam właśnie okna i to sprawiło, że pomyślałam o tobie.
– Czemu akurat mycie okien?
– Myłam najpierw okna, potem lustro w łazience i wtedy pomyślałam o tym, czym się zajmujesz.
Wiedział, że Paola pociągnie swoją opowieść, nawet jeśli będzie milczał, ale wiedział również, że lubi być zachęcana, więc odezwał się pytająco:
– No i?
– Kiedy myje się okno – powiedziała, patrząc na niego – trzeba je otworzyć i przyciągnąć do siebie, a wtedy światło pada na nie pod innym kątem, niż kiedy jest zamknięte. – Widziała, że Brunetti słucha z uwagą. – Więc myje się je i wreszcie jest umyte. Albo myśli się, że jest umyte. Ale kiedy się je zamyka, światło znów pada pod uprzednim kątem i wtedy widać, że z zewnątrz okno wciąż jest brudne albo że zapomniało się o jakimś małym kawałku po wewnętrznej strome. To znaczy, że trzeba je ponownie otworzyć i umyć jeszcze raz. Ale nigdy nie będzie się miało pewności, że jest całkiem czyste, dopóki się go znów nie zamknie.
– A lustro? – spytał.
Popatrzyła na niego z uśmiechem.
– Lustro widzisz tylko z jednej strony. Z tyłu nie pada na nie żadne światło, więc jak się je umyje, jest czyste. Nie ma tu mowy o złudzeniu optycznym.
Wróciła do łuskania groszku.
– No i?
Wciąż patrząc na groszek, może żeby ukryć rozczarowanie jego niedomyślnością, wyjaśniła:
– Taka właśnie jest twoja praca, czy raczej chciałbyś, żeby była taka. Chcesz myć lustra, chcesz, żeby wszystko było dwuwymiarowe i łatwo postrzegalne. Ale za każdym razem, kiedy zaczynasz się czemuś przyglądać, to coś zmienia się w okno: jeśli spojrzysz na to z innej perspektywy, pod innym kątem, już nie jest takie jak przedtem.
Brunetti zastanowił się nad słowami żony.
– Ale w obydwu przypadkach muszę zmyć brud – powiedział w końcu, chcąc rozwiać poważny nastrój.
– Ty to powiedziałeś, nie ja – rzekła Paola. Ponieważ Brunetti milczał, wrzuciła do miski ostatni groszek i wstała. – Cokolwiek zrobisz, jestem pewna, że będziesz wolał zrobić to z pełnym żołądkiem – rzekła, stawiając miskę na blacie.
Tak więc z pełnym żołądkiem Brunetti zabrał się tego popołudnia do „zmywania brudu”, jak tylko wrócił do komendy. Zaczął od biura signoriny Elettry, która przywitała go jak zwykle z uśmiechem, dziś ubrana w strój nieodparcie kojarzący się z morską żeglugą: granatową spódnicę i jedwabną bluzkę ze stójką. Pomyślał, że brakuje jej tylko żeglarskiej czapeczki, kiedy zobaczył koło komputera sztywny cylindryczny kapelusik w białym kolorze.
– Volpato – powiedział, zanim jeszcze zdążyła go przywitać. – Angelina i Massimo. Małżeństwo. Obydwoje dobrze po sześćdziesiątce.
Elettra wyciągnęła kartkę i zaczęła notować.
– Mieszkają tu, w Wenecji?
– Tak mi się wydaje.
– Wie pan może, w jakich okolicach?
– Nie – odrzekł.
– Ale to łatwo sprawdzić – rzuciła. – Co jeszcze?
– Najbardziej potrzebowałbym danych finansowych: konta w banku, ewentualne inwestycje, własność zarejestrowana na nazwisko, wszystko, co uda się pani znaleźć. I niech pani sprawdzi, czy mamy coś u siebie.
– Billingi telefoniczne?
– Nie, na razie to wystarczy.
– Na kiedy mam to zrobić?
– Jak pani myśli? – spytał z uśmiechem.
Odsunęła mankiet bluzki i spojrzała na ciężki zegarek płetwonurka, który nosiła na lewej ręce.
– Informacje z urzędów miejskich postaram się zdobyć jeszcze dzisiaj.
– Ale banki już są zamknięte, więc z tym można zaczekać do jutra.
Elettra uśmiechnęła się do niego.
– Rejestry bankowe nigdy nie są zamknięte. Za kilka godzin powinnam mieć wszystko. – Schyliła się i wyciągnęła z szuflady plik dokumentów. – Mam tutaj coś takiego – zaczęła, lecz przerwała i spojrzała w kierunku drzwi.
Brunetti odruchowo się odwrócił i ujrzał wracającego z obiadu vice-questore Pattę, który spojrzał na niego jak na powietrze.
– Signorina Elettra? – zwrócił się do swojej sekretarki.
– Tak, dottore!
– Proszę przyjść do mnie do biura, chciałbym podyktować pani list.