– Зусім не.
– Я так і думаў. Тады ўбачымся а шостай. І прашу вас пакінуць мне гэтыя паперы. Магчыма, я паразважаю над вашай справай – цяпер усяго палова чацвёртай. Да пабачэння!
– Да пабачэння! – сказала нашая наведніца, схавала за пазухай скрынку з перлінамі і, зірнуўшы на нас па чарзе сваім чыстым добрым позіркам, выйшла з пакоя.
Стоячы ля акна, я назіраў, як яна імкліва ідзе вуліцай, пакуль шэры капялюшык і белае пёрка не зніклі ў змрочным натоўпе.
– Якая прывабная жанчына! – усклікнуў я, паварочваючыся да свайго кампаньёна.
Ён зноў запаліў люльку, заплюшчыў вочы і адкінуўся на спінку фатэля.
– Прывабная? – абыякава спытаў ён. – Я не заўважыў.
– Вы проста нейкі аўтамат! – усклікнуў я. – Сапраўдная лічыльная машына! Мне часам здаецца, што ў вас зусім няма душы!
Холмс лагодна ўсміхнуўся.
– Бо гэта самае важнае, – усклікнуў ён, – не дазваляць, каб пэўныя якасці асобы ўплывалі на тваё меркаванне! Кліент для мяне – не больш як складнік праблемы, яе фактар. Эмоцыі супярэчаць чыстаму розуму. Паверце, самую прывабную жанчыну, якую я бачыў, павесілі за атручванне трох дзяцей дзеля іх страхоўкі, а самы агідны сярод маіх знаёмых – дабрачынец, які ахвяраваў каля чвэрці мільёна на лонданскую беднату.
– Аднак у нашым выпадку…
– Для мяне не існуе выключэнняў. Выключэнне абвяргае правіла. Ці даводзілася вам калі-небудзь вывучаць характар па почырку? Што вы думаеце пра гэтага спадара?
– Почырк выразны і правільны, – адказаў я. – Гэта чалавек справы і з моцным характарам.
Холмс пакачаў галавой.
– Зірніце на літары, – сказаў ён. – Яны амаль не вылучаюцца сярод астатніх: рукапісную «а» можна пераблытаць з «о», а «р» – з «п». Людзі з моцным характарам заўсёды вылучаюць высокія літары, якім бы неразборлівым ні быў іх почырк. Літара «к» нашага адрасанта сведчыць пра няўстойлівасць, а вялікія літары – пра пачуццё ўласнай годнасці. Але мне трэба ісці – мушу высветліць пару рэчаў. Дазвольце парэкамендаваць вам гэтую кнігу, «Пакутніцтва чалавека» Ўінвуда Рыда* – адзін з найлепшых у свеце твораў. Праз гадзінку я вярнуся.
Я сеў ля акна з кнігай у руках, але думкі мае луналі далёка ад смелых разважанняў аўтара. Яны круціліся вакол нашай ранішняй госці – яе ўсмешак, глыбокага голасу і дзіўнай таямніцы, што прынесла ў яе жыццё неспакой. Калі на момант знікнення бацькі ёй было сямнаццаць, значыць, цяпер дваццаць сем – цудоўны ўзрост, калі маладосць, трохі выцверажаная досведам, губляе сваю самаўпэўненасць. Так я сядзеў і летуценіў, пакуль у маю галаву не пачалі закрадацца небяспечныя думкі, пасля чаго я паспешліва перасеў за стол і люта накінуўся на нядаўні трактат па паталогіі. Хто я такі? Як магу я, сціплы ваенны доктар з ненадзейным здароўем і яшчэ больш ненадзейным банкаўскім рахункам, нават думаць пра такое? Яна – толькі складнік праблемы, яе фактар і не больш. Калі будучыня не абяцае мне нічога добрага, варта сустрэць яе як мужчына і не расквечваць падманнымі гульнямі ўяўлення.
Раздзел 3. У пошуках рашэння
Калі Холмс вярнуўся, была палова шостай. Ён быў радасны, ажыўлены і рваўся ў бой – такі настрой зазвычай прыходзіў на змену яго найзмрачнейшай прыгнечанасці.
– У гэтай справе няма нічога асабліва таямнічага, – сказаў ён, беручы кубак гарбаты, які я для яго наліў, – факты сведчаць пра тое, што ёсць толькі адно тлумачэнне.
– Што? Вы ўжо з усім разабраліся?
– Ну, вы мяне пераацэньваеце. Я даведаўся пра адну рэч, якая наводзіць на пэўныя думкі, вось і ўсё. Але гэта вельмі важна. Тым не менш трэба больш дэталяў. Праглядаючы падшыўку «Таймс», я толькі што даведаўся, што маёр Шолта з Апэр-Норвуда, былы афіцэр трыццаць чацвёртага бамбейскага пяхотнага палка, памёр 28 красавіка 1882 году.
– Я магу падацца вам дурнем, Холмс, але не разумею, на якія думкі можа навесці гэтая дэталь.
– Сур’ёзна? Вы мяне здзіўляеце. Давайце зірнем на справу з іншага боку. Капітан Морстэн знік. Адзіны чалавек у Лондане, якога ён мог наведаць, – гэта маёр Шолта. Але маёр Шолта сцвярджае, што пра вяртанне капітана не ведаў. Праз чатыры гады Шолта памірае, а праз тыдзень пасля яго смерці дачцэ капітана Морстэна прыходзіць каштоўны падарунак. Гэта паўтараецца з году ў год, пакуль урэшце яна не атрымлівае ліст, дзе пішацца, што яе пакрыўдзілі. Пра якую крыўду можа там весціся? Хіба што пра знікненне яе бацькі. І чаму падарункі пачалі прыходзіць адразу пасля смерці Шолта? Магчыма, ягоныя спадкаемцы ведалі штосьці пра гэтую таямніцу і хацелі вярнуць нейкі доўг? Можа, у вас ёсць іншая тэорыя, што не супярэчыла б фактам?