– Які дзіўны доўг! Як дзіўна яго вяртаюць! Чаму ліст прыйшоў толькі цяпер, праз шэсць гадоў? У пасланні, зноў жа, вядзецца пра ўзнаўленне справядлівасці. Але якой справядлівасці? Не варта і спадзявацца, што бацька яе ўсё яшчэ жывы. А пра іншыя крыўды мы нічога не ведаем.
– Безумоўна, некаторыя праблемы ёсць, – задуменна сказаў Шэрлак Холмс, – але сённяшняя выправа дапаможа ўсе іх развязаць. А вось і рамізніцкая карэта, і ў ёй, канечне ж, едзе міс Морстэн. Вы гатовыя? Тады лепш спусцімся – нядаўна прабіла шостая.
Я ўзяў капялюш і самы цяжкі кій, заўважыўшы, што Холмс выцягнуў з шуфляды рэвальвер і схаваў яго ў кішэні. Ён, відаць, быў упэўнены, што нас чакае нялёгкая ноч.
Міс Морстэн хуталася ў цёмны плашч, і яе пяшчотны твар быў спакойны, але бледны. Яе нашая дзіўная выправа не магла не трывожыць, і ўсё ж яна трымалася малайцом і ахвотна адказвала на дадатковыя пытанні Шэрлака Холмса.
– Маёр Шолта быў вельмі блізкім татавым сябрам, – сказала яна. – Бацька шмат пісаў пра яго ў лістах. Яны разам служылі афіцэрамі на Андаманскіх астравах і таму шмат часу бавілі разам. Дарэчы, у бацькавым стале знайшлі адзін вельмі цікавы дакумент, у якім ніхто не можа разабрацца. Не думаю, што ён мае хоць нейкае значэнне, але, можа, вы хочаце зірнуць? Я ўзяла яго з сабой – вось ён.
Холмс асцярожна разгарнуў паперу і расклаў яе на каленях, пасля чаго з верху да нізу агледзеў з дапамогай падвойнай лупы.
– Папера індыйскай вытворчасці, – зазначыў ён. – Калісьці аркуш быў прышпілены да дошкі. Гэта план часткі нейкага вялікага будынка са шматлікімі пакоямі, калідорамі і пераходамі. У адным месцы чырвоным атрамантам пастаўлены крыжык, а над ім – амаль выцвілы надпіс «3.37 злева». У левым куце – дзіўная пазнака, штосьці накшталт чатырох крыжоў, якія судакранаюцца, утвараючы лінію. Над ёй – няроўны надпіс буйнымі літарамі: «Знак чатырох – Джонатан Смол, Магамет Сінгх, Абдула Хан, Дост Акбар». Не, думаю, тут з нашай справай няма ніякай сувязі. Але дакумент гэты, без сумневу, вельмі важны. Яго акуратна захоўвалі ў нататніку, бо абодва бакі аркуша аднолькава чыстыя.
– Мы і праўда знайшлі яго ў нататніку.
– Прашу вас, міс Морстэн, дбайна яго захаваць – ён яшчэ можа нам спатрэбіцца. Я пачынаю падазраваць, што справа акажацца нашмат больш складанай і заблытанай, чым падавалася спачатку. Трэба перагледзець сваю тэорыю.
Ён адкінуўся на спінку сядзення, і па яго ссунутых бровах і безуважным позірку я зразумеў, што ён засяроджана думае. Мы з міс Морстэн пачалі напаўголаса абмяркоўваць сённяшнюю прыгоду і яе магчымыя вынікі, наш спадарожнік жа з непранікальным выглядам праседзеў да канца паездкі.
Быў вераснёвы вечар, амаль сем гадзінаў. Надвор’е не радавала – на вялікі горад апусціўся вогкі густы туман. Над бруднымі вуліцамі змрочна віселі шэрыя хмары. Ліхтары Стрэнда* здаваліся не больш чым імглістымі плямкамі рассеянага святла, што кідалі на слізкі ходнік бляклыя мігатлівыя кляксы. Жоўтыя агні крамных вітрынаў гарэлі ў вільготных задушлівых прыцемках, і іх маркотнае і зменлівае ззянне трошкі асвятляла затлумленую вуліцу. Гэтая бясконцая чарада твараў, сумных і шчаслівых, змучаных і вясёлых, што мільгалі ў вузкіх палосках святла, падавалася мне прывіднай і злавеснай. Вось ён, чалавечы лёс – выслізнуць з цемры ў святло і потым зноў вярнуцца ў вечны змрок. Я не надта ўражлівы чалавек, але гэты цяжкі пахмурны вечар і неверагодная справа, у якую мы ўцягнуліся, зрабілі мяне прыгнечаным і нервовым. Я бачыў, што міс Морстэн адчувае штосьці падобнае. Толькі Холмс быў вышэйшы за ўсе гэтыя дробныя перажыванні. Ён разгарнуў на каленях нататнік і час ад часу запісваў туды ў святле кішэннага ліхтарыка нейкія лічбы і заўвагі.
Ля бакавых уваходаў у тэатр «Ліцэум» ужо тоўпілася шмат людзей. З грукатам пад’язджалі ўсё новыя і новыя хэнсамы* і кэбы, з якіх выгружаліся джэнтльмены з манішкамі і дамы ў шалях і дыяментах. Не паспелі мы прабіцца да трэцяй калоны, дзе было прызначанае рандэву, як нас ужо вітаў нізенькі смуглявы жвавы чалавек у касцюме рамізніка.
– Вы прыйшлі разам з міс Морстэн? – спытаў ён.
– Я міс Морстэн, а два гэтыя джэнтльмены – мае сябры, – адказала нашая спадарожніца.
Чалавечак абвёў нас сваім надзвычай пранізлівым і дапытлівым позіркам.
– Прашу мне дараваць, міс, – з пэўнай настойлівасцю сказаў ён, – але ці можаце вы даць мне слова, што ніводны з вашых спадарожнікаў не звязаны з паліцыяй?