Раптам васпан Бэлём, якi ўсё затуляў насоўкай вуха, жаласна застагнаў. I пры кожным сваiм "вой... м-м... ммм..." ён ажно прытупваў нагою ад нясцерпнай пакуты.
- У вас баляць зубы? - паспачуваў кюрэ.
Селянiн на момант перастаў стагнаць i адказаў:
- Ды не... пане ойча... Не зубы... Нешта ў вуху, там... глыбока...
- Што ж там такое ў вашым вуху? Скула?
- Ды не ведаю... Мо скула, мо не скула. Але, далiбог, туды залез нейкi страшны звер, калi я спаў на сене,
- Звер? Вы ў гэта верыце?
- Дзiва што! Як у iснаванне раю веру, пане ойча! Я ж чую, як ён шалпочацца там, у вуху. Ён грызе мне галаву, далiбожачкi, грызе галаву! Вох, ммм... ммм... ммм... - i Бэлём зноў затупаў нагою.
Гэта падзея надзвычай зацiкавiла пасажыраў. Кожны меркаваў па-свойму. Пуарэ сцвярджаў, што ў вуху павук, настаўнiк - што вусень. Ён бачыў ужо нешта падобнае ў Кампмюрэ, у дэпартаменце Орн, дзе пранастаўнiчаў шэсць гадоў; дык там вусень запоўз у вуха i выпаўз цераз нос. Але чалавек аглух на адно вуха, бо вусень прадзiравiў барабанную перапонку.
- Хутчэй за ўсё гэта чарвяк, - падагулiў кюрэ.
Васпан Бэлём, адкiнуўшы галаву набок i прыпёршыся да дзверцаў - ён залез у дылiжанс апошнi, - стагнаў:
- Вой! Ммм... ммм... ммм... Па-мойму, там мурашка, вялiзная мурашка... Вой, як кусае!.. Во, во, пане ойча, шавелiцца, рынулася... Вох! Ммм... ммм... ммм... Горачка маё!..
- Ну, а ў доктара ты быў? - папытаўся Канiво.
- Вядома, не!
- А чаму?
Ад страху перад доктарам Бэлёму ажно палягчэла. Ён выпрастаўся, праўда, насоўку ад вуха так i не адняў.
- Чаму! Сам плацi гэтым лайдакам, як у цябе лiшнiя грошы завялiся! Хiба ён парадзiць табе за раз? Не, пайдзi да яго i раз, i два, i тры, i чатыры, i пяць разоў! А гэта ж цэлыя два экю па сто су, цэлыя два экю, не меней!.. Дый што б ён зрабiў мне, лайдак той, што б ён зрабiў мне, га? Ну от скажы!
Канiво засмяяўся:
- Не ведаю. А куды ж ты едзеш?
- У Гаўр, да Шамбралана.
- Да якога Шамбралана?
- Ды да лекара.
- Да якога лекара?
- Каторы вылечыў майго бацьку.
- Твайго бацьку?
- Ну. Даўно ўжо.
- А што ж з iм такое было, з тваiм бацькам?
- Сярэдзiну адняло, i варухнуць нагою не мог.
- I як жа яго вылечыў Шамбралан?
- А штомоцы скусаў яму спiну - як цеста мясiў, аберуч! I што ты думаеш? Праз гадзiну-другую ўсё як рукой зняло!
Бэлём прыгадаў, што Шамбралан у дадатак яшчэ i шаптаў нешта, але ў прысутнасцi святара не пасмеў сказаць пра гэта.
Канiво са смехам прадаўжаў:
- То, можа, трусяня якое залезла табе ў вуха? Убачыла зараслi дый падумала, што гэта яго нара! От чакай, зараз я вытуру яго адтуль.
Канiво склаў трубкай рукi i ўзяўся падрабляць галасы гончых сабак на паляваннi. Што ён толькi нi вырабляў: i якацеў, i рыкаў, i вiшчаў, i брахаў! Усе пасажыры ажно клалiся ад рогату, смяяўся нават вечна сур'ёзны настаўнiк.
Але Бэлёма злавала, што з яго пацвельваюцца, i кюрэ тактоўна павярнуў размову. Ён абярнуўся да таўстухi Рабо i папытаўся:
- А цi вялiкая ў вас сям'я?
- Ды вялiкая, пане ойча... Ледзьве спраўляемся з неслухамi!
Рабо згодна закiваў галавой, маўляў, праўда-праўда, ледзьве спраўляемся!
- Колькi ж дзетак у вас?
Кабета з гонарам, гучна i ўпэўнена абвясцiла:
- Шаснаццаць, пане ойча! Пятнаццаць ад мужа!
Рабо яшчэ шырэй заўсмiхаўся, закiваў галавой. Праўда-праўда, гэта ён, Рабо, бацька пятнаццацi дзяцей, сам настараўся, нiкога не прасiў! Сама жонка прызнала гэта! Значыць, i сумнявацца няма чаго! Яму было чым ганарыцца, чорт вазьмi!
Ад каго шаснаццатае? Яна прамаўчала. Вiдаць, гэта быў першынец. I, мусiць, гiсторыю з'яўлення яго на свет ведалi ўсе, бо нiхто не здзiвiўся. Нават Канiво не выявiў нiякай цiкаўнасцi.
Але тут Бэлём заенчыў зноў:
- Ой! Вой! Ммм... ммм... ммм... Глыбей, глыбей паўзе... Ой, горачка!..
Дылiжанс спынiўся каля кавярнi "Палiт". Кюрэ прапанаваў:
- А калi б трохi вады ўлiць у вуха? Можа, той звер i выплыве? Давайце паспрабуем!
- Давайце! Я ўжо на ўсё згодны.
Падарожныя вылезлi з карэты: усiм карцела паглядзець, як будуць выганяць звера.
Свяшчэннiк папрасiў тазiк, ручнiк i шклянку вады; потым загадаў настаўнiку схiлiць галаву пацыенту набок, а як толькi вадкасць трапiць у слухавы праход, хутчэй адвярнуць галаву назад.
Аднак Канiво, якi ўжо зазiраў Вэлему ў вуха, спадзеючыся ўбачыць там звера, усклiкнуў:
- Ну i мармеладу, чорт вазьмi! Давай спачатку выкалупвай усё гэта, стары. Iнакш тваё трусаня век не вылужацца з гэтага павiдла. Улiпне ўсiмi чатырма лапамi!
Кюрэ таксама агледзеў вуха i мусiў прызнаць, што з такой цеснай, бруднай нары звера не выгнаць. Давялося настаўнiку ўзяць запалку, наматаць на яе шматок анучкi i прачысцiць вуха. I вось настаў момант, калi ўсе трывожна сцiшылiся, а свяшчэннiк лiнуў у прачышчаны слыхавы праход з палову шклянкi вады, якая пацякла Вэлёму i па твары, i ў валасы, i за каўнер. Настаўнiк iмгненна, нiбыта хочучы адкруцiць, павярнуў галаву пацыенту да тазiка. У белую пасудзiну капнула некалькi кропель. Усе кiнулiся разглядваць iх. Аднак нiякага звера ў тазiку не аказалася.