Насустрач ідуць мужчыны з косамі, наперадзе якраз дыбае Нічыпар.
— Добры дзень!
— Добры дзень!
Спыніліся. Закурылі.
— З поўдня ў копны пакласці можна будзе. Дзяўчат накіруем.
— А сёння мяркуем пад лесам заняць, на паплавах хай яшчэ расце, там асака важная.
— Малаткоў разжыцца, — кажа нарэшце Нічыпар.
Адзін з касцоў сплёўвае.
— А свайго чаму не ўзяў?
Нічыпар маўчыць. І дапраўды — чаму не ўзяў? Гэта ж у кожнага гаспадара ёсць і бабкі, і малаткі, але некаторыя хаваюць, шкадуюць для калгаса. Тамаш дастае з кішэні малаток і дае Нічыпару.
— Навошта мне твой, — кажа той, але малаток бярэ.
Разыходзяцца.
Ужо каля самай вуліцы Тамаш сустракае Стафана. Ён быццам наганяе касцоў. У руках у яго ненасаджаная каса.
— Добрай раніцы, старшыня!
«Абівалка чортава! Гэта ж столькі працягне покуль насадзіць касу! Але ўсё ж пайшоў».
Гарачы, тлумны пачынаецца для Тамаша дзень. Адных ён выпраўляе абганяць бульбу па першым разе, трох мужчын — на будаўніцтва свірна. Брыгадзіру загадвае выправіць на сенажаць дзяўчат з граблямі. Сам жа пасля ўсяго гэтага бярэцца разбіраць жняярку. Хутчэй бы ўжо Мтэсаўскую майстэрню аднавіць, а то цяпер прыйдзецца жняярку везці аж за пятнаццаць вёрст, а адрамантаваць край як трэба.
Кацярына ўжо даўно выглядае Тамаша. Гэта жарты — скора поўдня, а чалавек яшчэ не снедаў. І навошта яму гэты клопат? Усё кажа Кацярыне, што дабра з гэтых клопатаў Тамашу не будзе. Увесну недасеялі, будаўніцтва ідзе слаба, гаспадары назаляюць, каб дапамаглі з калгаса, коней мала і тыя толькі-толькі асілоўваць пачынаюць па траве. Рахманы чалавек яе муж, вось і не адбіўся ад людзей. А людзі, ведама, рады, каб хаця ад іх клопат адпіхнуўся. А Тамашыхі тады не было на сходзе ды яна і не надта спадзявалася, што такога спраўнага ключніка за старшыню абяруць. Каб ведала, не дапусціла б. Хаця і супакойваў Тамаш, што ён — часовы, але клопату не менш. А ўсе прыклады сведчаць, што непатрэбная гэта справа — старшынства.
Сухая і руплівая, Кацярына ў той пары, калі няведама — ці сорак ёй, ці пяцьдзясят год. Прырода, мусіць, доўга меркавала, аж пакуль злучыла ў адну пару Тамаша з Кацярынай. Выйшла гэтая пара ў адно, абое руплівыя, абое працавітыя. Толькі абышла іх доля — няма дзяцей. Дык якраз тую колькасць клопатаў і пяшчоты, што аддае маці сваім дзецям, не было каму аддаць Кацярыне. Частку іх яна аддала Тамашу, але з таго ўжо было гэтага вельмі і вельмі, а частку Кацярына скарыстала на бога. Тамаш, сказаць, не быў нехрысцем, але рэдка ўспамінаў бога, а ў царкве, мусіць, гадоў дваццаць не быў. Затое Тамашыха выказвала асаблівую актыўнасць у рэлігійных справах і гэтым набыла сярод многіх жанчын нешта накшталт павагі. Бог Тамашыхі быў адменны. Не толькі збаўца ад гора і пакут чалавечых, але і караючая рука. І ведала Тамашыха безліч прымоў, нагавораў, умела ўгледзець знаменне.
От, скажам, барабаніць лыжкай па стале не можна, бо людзі языкамі аббарабаняць. Калі нясеш малако ў гладышы, укінь у яго драбок солі, каб людзі не нагаварылі благога на карову. Забараняецца смецце месці праз парог, бо паросная свіння не прынясе добрых парасят. Гэтак жа не можна выносіць смецце пасля захаду. Спатрэбілася б шмат новых і старых заветаў, каб упісаць усе гэтыя забабоны. Яны спалучаліся ў Кацярыны з практычным розумам, з неадольным імкненнем дапамагаць і мужу, і людзям. Цяпер, калі яны рабілі ў калгасе, яна малілася за дождж і пагоду, за ўраджай — для калгаса так, як раней малілася для сваёй гаспадаркі. Як даўней пераймала першы воз з жытам хлебам і соллю, так і цяпер выбягала з рушніком, у якім ляжаў хоць блін, насустрэчу калгаснаму возу з першымі снапамі. Вось такі быў Кацярынін бог — частка хрысціянскага, частка паганскага, і чалавекалюбны Хрыстос, і каварны Д’ябал, і дзед-вадзяны — у адным. Тамаш такі пасміхаўся ў пасівелую бараду на гэта ўсё, але Кацярына верыла, што гэтыя яе веды абароняць і яго, і яе.
Нарэшце Тамашыха ўгледзела мужа.
— Ты доўга нашча хадзіць будзеш? Ідзі падсілкуйся.
— Святым духам сыты! — пажартаваў той, апускаючыся на бервяно. — Мяркую ў нядзелю ў раён паехаць, няхай змяняюць. Мне з людзьмі не ўправіцца.
— Я даўно кажу тое ж самае! — паставіла перад мужам міску шчаўя, забеленага малаком. — Нашто табе гэты клопат. Учора ў сне... — Але, глянуўшы ў Тамашоў твар не даказала. У гэты час па вуліцы прайшлі жанчыны з граблямі. — Міскі абрусом прыкрый, я пабягу.
— Куды?
— На сена. Гэта ж глядзі, старая Ганна і тая ідзе, а мне і сам не загадвае.
— А вось Альжбета не ідзе ж, — ні то да яе, ні то сам да сябе заўважыў Тамаш. — І Стафан не надта рупіцца.