Reveninte en sian kameron Švejk anoncis al ĉiuj arestitoj, ke la enketo estas amuzo. “Oni vin iom alkrias kaj poste vin elpelos.”
“Iam,” daŭrigis Švejk, “tio estis pli terura. Foje mi legis libron, ke akuzito devis paŝi sur ardigita fero kaj trinki fanditan plumbon, por ke montriĝu, ĉu li estas senkulpa. Aŭ oni surmetis al li torturbotojn kaj streĉis lin sur eskalon, se li ne volis konfesi, aŭ bruligis liajn koksojn per fajrobrigada torĉo, kiel oni faris tion al sankta Johano de Nepomuk. Tiu laŭdire ĉe tio kriegis, kvazaŭ li estus sub tranĉiloj, kaj ne ĉesis, dum oni ne ĵetis lin de sur Elizabeta-ponto en akvorezista sako. Estis pli da tiaj okazoj kaj poste la homon oni ankoraŭ kvaronumis aŭ palisumis ie ĉe Nacia muzeo. Kaj se oni ĵetis lin nur en malsatigejon, tiam tia homo sentis sin kiel novnaskita.”
“Nun esti malliberigita estas amuzo,” plu asertis Švejk kun plaĉo, “nenia kvaronumo, neniaj torturbotoj, ni havas tabullitojn, tablon, benkon, ni ne premas nin unu al la alia, ni ricevas supon, oni donas al ni panon, alportas kruĉon da akvo, necesejon ni havas rekte ĉe la faŭko. En ĉio vidiĝas progreso. Estas vero, al la enketejo estas tio iom malproksime, tra tri koridoroj en la pli altan etaĝon, sed kompense ĉie en la koridoroj estas pure kaj vigle. Unu homon oni kondukas tien, la alian reen, junan, maljunan, viran eĉ inan sekson. Ĉiu ĝojas, ke li ne estas ĉi tie almenaŭ sola. Ĉiu iras kontente sian vojon kaj ne devas timi, ke oni diros al li en la kancelario: ‘Do, ni konsiliĝis kaj morgaŭ vi estos aŭ kvaronumita aŭ ŝtiparumita, laŭ via propra deziro.’ Tio estis certe malfacila decido kaj mi opinias, sinjoroj, ke en tia momento multaj el ni estus ege embarasitaj. Jes, nun la kondiĉoj jam pliboniĝis favore al ni.”
Li ĝuste finis la defendon de moderna malliberigado de civitanoj, kiam gardisto malfermis la pordon kaj ekvokis:
“Švejk, vestu vin kaj iru al la enketo.”
“Mi vestos min,” respondis Švejk, “kontraŭ tio mi havas nenion, sed mi timas, ke temas pri eraro, de enketo oni min jam unu fojon elĵetis. Kaj krom tio mi timas, ke tiuj ceteraj sinjoroj, kiuj estas ĉi tie kun mi, ne koleru, ke mi iras al la enketo la duan fojon sinsekve kaj ili ankoraŭ ne estis tie nun ĉi-vespere eĉ unufoje. Ili povus kontraŭ mi ĵaluzi.”
“Elŝoviĝu kaj ne babilu,” estis la respondo al ĝentlemana proklamo de Švejk.
Švejk denove troviĝis antaŭ la krimultipa sinjoro, kiu sen kia ajn enkonduko demandis lin severe kaj senkompate:
“Ĉu vi konfesas ĉion?”
Švejk fiksis siajn bonulajn, bluajn okulojn sur la senkompata homo kaj mole diris:
“Se vi deziras, via moŝto, ke mi konfesu, mi obeos, tio ne povas al mi malutili. Sed se vi diros: ‘Švejk, konfesu nenion,’ mi elturniĝos ĝis mia lasta spiro.”
La severa sinjoro notis ion en aktoj, kaj enmanigante plumon al Švejk instigis lin tion subskribi.
Kaj Švejk subskribis la denuncon de Bretschneider eĉ jenan aldonon:
Viaj supre montritaj akuzoj kontraŭ mi baziĝas sur vero.
Jozefo Švejk
Subskribinte, li turnis sin al la severa sinjoro:
“Ĉu mi subskribu ankoraŭ ion? Aŭ ĉu mi venu nur matene?”
“Matene oni forveturigos vin al la kriminala juĝejo,” li ricevis respondon.
“Je kioma horo, via moŝto? Por ke mi, pro Sinjoro Kristo, ne fordormu.”
“For!” ekkriegis tio al Švejk hodiaŭ la duan fojon de kontraŭa flanko de la tablo, antaŭ kiu li staris.
Revenante en sian novan kraditan hejmon, Švejk diris al policisto, kiu lin akompanis:
“Ĉi tie ĉio iras kiel sur reloj.”
Tuj kiam oni fermis malantaŭ li la pordon, la kunarestitoj surŝutis lin per diversaj demandoj, kiujn Švejk respondis klare:
“Mi ĵus konfesis, ke mi ŝajne mortigis la arkidukon Ferdinando.”
Ses viroj konsterne kuntiriĝis sub pedikoplenajn kovrilojn, nur la bosniano diris:
“Feliĉan vojaĝon.”
Ekkuŝante sur la tabullito, Švejk proklamis:
“Domaĝe, ke ni ne havas ĉi tie vekhorloĝon.”
Sed matene oni vekis lin eĉ sen vekhorloĝo kaj precize je la sesa horo veturigis Švejkon en “verda Antono”[23] al la landa kriminala juĝejo.
“Matena horo plena de oro,” diris Švejk al siaj kunvojaĝantoj, kiam la “verda Antono” ekveturis el la pordego de la polica direkcio.
3. Švejk antaŭ kriminalaj kuracistoj
Puraj, hejmecaj ĉambretoj de la landa kriminala juĝejo faris sur Švejk la plej favoran impreson. Kalkitaj muroj, nigre lakitaj kradoj kaj dika aresteja ĉefgardisto sinjoro Demartini kun violaj galonoj kaj borderaĵo sur la ofica kaskedo. Viola koloro estas preskribita ne nur ĉi tie, sed ankaŭ ĉe religiaj ceremonioj en la Cindra Merkredo kaj la Paska Vendredo.
Revenis glora epoko de la roma hegemonio super Jerusalemo. Oni elkondukadis arestitojn kaj starigis ilin antaŭ Pilatojn de la 1914a jaro suben en teretaĝon. Kaj enketaj juĝistoj, Pilatoj de la moderna epoko, anstataŭ honeste lavi siajn manojn sendadis al si por perkelto kaj biero al ‘Ĉe Teissig’ kaj al la ŝtata prokuroraro transdonadis novajn kaj novajn akuzojn.
Ĉi tie plejparte perdiĝis kia ajn logiko kaj venkis, strangolis, idiotigis, kraĉis, ridis, minacis, mortigis kaj ne pardonis. Estis tio ĵonglistoj per la leĝoj, adorantoj de kodaj laŭliteraĵoj, voruloj de la akuzitoj, tigroj de aŭstra ĝangalo, okulmezurantaj sian salton sur la kulpigiton laŭ la numero de paragrafoj.
Escepton faris kelkaj sinjoroj (same kiel ankaŭ en la polica direkcio), kiuj ne prenis la leĝon tiel strikte, ĉar ĉie eblas trovi tritikon inter agrostemo.
Al tia sinjoro oni alkondukis Švejkon por enketo. Iom aĝa sinjoro de bonanima mieno, kiu iam, enketante konatan murdiston Valeš, neniam forgesis al li diri: “Bonvolu sidiĝi, sinjoro Valeš, ĉi-momente estas ĉi tie libera seĝo.”
Kiam oni alkondukis Švejkon, li kun sia denaska afablo petis lin sidiĝi kaj diris:
“Ĉu vi do estas tiu sinjoro Švejk?”
“Mi opinias,” respondis Švejk, “ke tiu mi devas esti, ĉar ankaŭ mia paĉjo estis Švejk kaj la panjo sinjorino Švejk. Mi ne povas fari al ili tian malhonoron, ke mi malkonfesu mian nomon.”
La vizaĝon de la enketa juĝeja konsilisto laŭflugis afabla rideto:
“Vi kuiris al vi ja belan kaĉon. Vi havas multe da tio sur la konscienco.”
“Mi havas ĉiam multe da tio sur la konscienco,” diris Švejk, ridetante ankoraŭ pli afable ol sinjoro juĝeja konsilisto, “povas esti, ke mi havas da tio sur la konscienco eĉ pli ol bonvolas havi vi, via moŝto.”
“Tio vidiĝas laŭ la protokolo, kiun vi subskribis,” diris la juĝeja konsilisto per ne malpli afabla tono, “ĉu oni ne faris sur vin ian premon ĉe la polico?”
“Tute ne, via moŝto. Mi mem ilin demandis, ĉu mi tion subskribu, kaj kiam ili diris, ke mi subskribu, mi ilin obeis. Ja mi ne interbatiĝus kun ili pro mia propra subskribo. Per tio mi nepre al mi ne helpus. Devas esti ordo.”
“Sinjoro Švejk, ĉu vi sentas vin tute sana?”
“Tute sana, tion ne tute, viamoŝta sinjoro konsilisto. Mi havas reŭmatismon, mi ŝmiras min per opodeldoko.”
La maljuna sinjoro denove afable ekridetis: “Kion vi dirus al tio, se ni igus vin esplori fare de kriminalaj kuracistoj?”
“Mi opinias, ke mi ne fartas tiom malbone, por ke tiu sinjoroj superflue perdu pro mi la tempon. Min esploris jam sinjoro doktoro en la polica direkcio, ĉu mi ne havas gonoreon.”
“Nu, sinjoro Švejk, ni tion tamen nur provos per sinjoroj kriminalaj kuracistoj. Ni formos komisionon kiel decas, vin ni metos en enketan arestejon kaj vi intertempe bone ripozos. Nun ankoraŭ unu demandon. Laŭ la protokolo vi laŭdire proklamis kaj disvastigis, ke nun baldaŭ eksplodos la milito?”
23
arestitojn el diversaj pragaj kvartaloj oni veturigadis al polica direkcio per verde ŝmirita ĉevalveturilo. El la baptonomo de la unua koĉero Antono Douša kaj koloro de la veturilo naskiĝis populara nomo por la veturilo “verda Antono”, uzata ankaŭ pli poste por policaj aŭtomobiloj.