Белы конь

Лариса Токарева

Гарем для землянки (СИ)

автору спасибо. немного наивно но интересно. читайте.

perlichka

Среднощна роза

Разтьрстващ разказ,много силно четиво

Деметра Санкер

Рыжее недоразумение для проклятого герцога (СИ)

Полный бред, наивность и отсутствие логики. Героиня - наивная недоведьма, которая вот так сразу овладела всеми стихиями, ей подвластны все заклинания, но разум у неё как у ребёнка. И это

MarijaAlex

Такая душераздирающая книжка, что последнюю страницу я встречаю как праздник.Читатель, если тебе плохо, то надо прочитать эту книжку, где автор сделала все, чтобы твои беды и печали были ничем по сравнением

MarijaAlex

Нелюдимый (СИ)

Наверное книг с таким сюжетом я прочла уйму.Найти для себя что-то новое трудно, удивительно, что книжка мне понравилась и даже какие-то моменты меня задели за живое.Книжку можно читать, в ней есть всё и боль,

MarijaAlex

Так похожа на нее (СИ)

книжка хорошо написана и сюжет хоть избит, но воплощение его неплохое.Здесь нет в прямом понимании золушек и сто процентных принцев.Начало очень даже спокойное и скучноватое.Несколько страниц в конце

MarijaAlex

Мадин

Это такая хрень,поэтому лучше пройти мимо и не тратить своё время понапрасну.

Современная русская и зарубежная проза

Автор: Андросюк Михаил

Серия: Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа

Язык: белорусский

Год: 2006

Издатель: Беларускае літаратурнае аб’яднанне Белавежа

ISBN: 83-85918-41-8

Город: Беласток

Добавил: Admin 2 Янв 24

Проверил: Admin 2 Янв 24

Формат: FB2 (87 Kb) RTF (82 Kb) TXT (83 Kb) HTML (85 Kb) EPUB (188 Kb) MOBI (599 Kb)

Currently 0/5

Рейтинг: 0/5 (Всего голосов: 0)

Аннотация

У чарговы раз, ужо спакойна і не спяшаючыся, перачытваю андрасюковага “Белага каня”. Не падобны гэты “конь” ні да папярэдняй “фірмы”, а ні тым больш да “гравітацыі”. На тытульнай старонцы надпіс — “аповесць”, які сам Міхась спачатку абвяргаў. Дарэмна, гэта сапраўды аповесць, а нават сага аднае сям’і, аднаго рода. Цікавая, часам сумная, часам смешная. Момантамі прымітыўна абмежаваная, а ў цэласці глыбока жыццёвая. Гаворачы пра прымітывізм, маю на ўвазе не майстэрства пісьменніка, толькі думкі, пачуцці герояў аповесці. Чаму “сага”? Бо пачынаецца ад першых, ад раданачальнікаў (у іх асабістай інтэрпрэтацыі) і заканчваецца апошнімі, якія не далі парасткаў. І не важна, што паміж “першымі” і “апошнімі” толькі адно “калена”, важна, што ад пачатку да канца. Калі пачынаеш чытаць аповесць — “уцягвае”, што сведчыць аб мастацкасці. Андрасюк “расце”. Піша пра жыццё так рэалістычна, што маю адчуванне як бы мне хто палец між рэбры ўпіхаў. Чытаю, і быццам, абапёршыся на плот, назіраю з тым, што адбываецца на суседскім панадворку. Балюча, горка, а дапамагчы, змяніць — не ў змозе... Што ж такога ў творчасці Міхася, што і “пальцам між рэбры” і “балюча, горка”? Магчыма, здольнасць зазірнуць углыб, у самы таямнічы і прыхаваны ад самога сябе закамарак душы, убачыць і паказаць свет вачамі героя і пачуць тое, што чуе ён, што чуем мы, што баліць, і чаго змяніць — не ў змозе.