Выбрать главу

Новая манаграфія “Рэальнае і магчымае: проза Якуба Коласа” (1991) Івана Чыгрына была прысвечана праблеме мастацкай эвалюцыі творчасці класіка беларускай літаратуры Якуба Коласа. Аўтар даследуе шляхі эпічнага станаўлення пісьменніка ў жанры рэалістычнага апавядання, філасофска-алегарычнай прозы і ў жанры рамана.

У 1994 годзе наш зямляк выдае новую кнігу “Паміж былым і будучым”, прысвечаную даследаванню шляхоў станаўлення творчай індывідуальнасці класіка беларускай літаратуры Максіма Гарэцкага.

Як бачыце, нядрэнна працуецца на службе літаратуразнаўства пісьменніку з Чамяроў. Але гэта яшчэ не ўсё. Іван Чыгрын — цікавы і самабытны паэт. Ён выдаў сем зборнікаў вершаў: “Капеж” (1992), “Трыба” (1998), “Бераг” (1998), “Люблю вясну” (2000), “Вынікі падсумоўваліся ў панядзелак” (2001), “Пялёсткі полымя” (2002), “Фантазіі старога дзеда” (2005).

Вершы, якія склалі гэтыя зборнікі, з філасофскім бачаннем прыроды і жыццёвых з’яў. Паэт знаходзіць тэмы і дэталі з блізкага яму вясковага побыту. На першы погляд здаецца, што празаічныя рэчы пад пяром творцы ператвараюцца ў тонкую лірычную паэзію:

Пасяджу. Пасумую. Пагляджу. Патанцую. Не, паеду. Пабуду. Трэба быць сярод люду. Спраўна моладзь вальсуе. Спраўна песні спявае. Працягну ім руку я, Маладосць прывітаю. Баба плача ў хусцінку!.. Да слязы я не дужа. Яны з “Несцеркам” дружаць, Яны ставяць “Паўлінку”. Кажаш, голас нямоглы. Сведчыш, ногі не тыя. Зразумела, аблогі Былі чыста крутыя. Сам Лявон ў карагодзе Там з Лявоніхай ходзе. Чорта водзяць за рогі. Мішка ходзіць на задніх, — На гулянне з бярлогі Паднялі раннем раннім. Не маё гэта шчасце Адзіноты напасце. Трэба быць сярод люду. Я паеду, пабуду. [31]

Вершы Івана Чыгрына пра наша жыццё, хаця жыццё — гэта не толькі радасці. Таму лірычны герой ягоных паэтычных твораў заўсёды ў роздуме, у няпростым, нярэдка балючым самааналізе:

Шчасця няма. Шчасце недасягальнае. Шчасце ў тым, каб вечна цягнуцца… да шчасця. [32]

Як сведчаць паэтычныя радкі Івана Чыгрына, галоўнае для яго — моцнае пачуццё, думка, якія шукаюць глыбіні і змястоўнасці. Паэт вядзе няўрымслівы і наватарскі пошук ва ўсім. Паэзія чамяроўца адрозніваецца ад паэзіі яго равеснікаў і ад вершаў сучасных маладых наватарскіх паэтаў. Гэтым ён і цікавы, эмацыянальны, новы:

Імгненні вечнасці ў адчуваннях Не для нас. Калі вечнасць выбіваецца з-пад ног, Не тая справа — адчуванні. [33]

Пра паэзію Івана Чыгрына можна разважаць шмат. І крытыкі яшчэ скажуць важкае слова пра Івана Чыгрына — як паэта. Мне яшчэ хочацца дадаць, што Іван Пятровіч вельмі шчыры чалавек. Ён заўсёды адгукнецца на просьбу, падзеліцца сваім жыццёвым і творчым вопытам, асабліва з землякамі. Шкада толькі, што ўсё радзей ён бывае ў сваіх Чамярах, дзе стаіць бацькава хата. Бацькоў ужо даўно няма, але як не хапае іх цяпла, усмешак і вясковых навін. У адным з вершаў Івана Чыгрына пра родную вёску прачытаў такія радкі:

Хадзіў па садзе. З рэчкай размаўляў. І сам душой, здаецца, баляваў. Там мудрая Валобрынка паміж альшын цячэ. У вёску ездзіў я. Да матчыных вачэй.[34]

Проста сказана, але вельмі чулліва і моцна. Па-нашаму сказана, па-чамяроўску. У гэтых радках і ўвесь Іван Чыгрын.

ІВАН МІСКО

Скульптар Іван Якімавіч Міско — самы тытулаваны чамяровец. Ён з’яўляецца заслужаным дзеячам мастацтваў Беларусі, лаўрэатам Дзяржаўных прэмій СССР і Рэспублікі Беларусь, ганаровым акадэмікам Міжнароднай акадэміі навук Еўразіі, ганаровым акадэмікам Міжнароднай акадэміі інфармацыйных працэсаў і тэхналогій…

вернуться

31

Чыгрын Іван. Трыба. Мн., 1998. С. 57-58

вернуться

32

Чыгрын Іван. Вынікі падсумоўваліся ў панядзелак. Мн., 2001. С. 38

вернуться

33

Чыгрын Іван. Фантазіі старога дзеда. Вільня. 2005. С. 16

вернуться

34

Чыгрын Іван. Трыба. Мн., 1998. С. 17-18