Аднойчы, калі Ігар Бурсевіч быў маладым афіцэрам, сустрэўся ён на Украіне ў горадзе Камянец-Падольску са сваім земляком генерал-лейтэнантам інжынерных войск Яўгенам Леашэнем. Слонімскі генерал быў даволі адукаваным чалавекам, добра ведаў гісторыю Беларусі, гісторыю роднага горада Слоніма, у свой час ён шчыра сябраваў з многімі беларускімі пісьменнікамі, у тым ліку і з Якубам Коласам. Таму сустрэча двух слонімцаў была шчырай і незабыўнай, асабліва для Ігара Бурсевіча. Падчас гутаркі генерал Леашэня параіў маладому афіцэру Бурсевічу пісаць вершы, у якіх можна выказаць свае ўласныя думкі, перажыванні і хваляванні.
Сустрэча на Ігара Бурсевіча аказала такі ўплыў, што юнак з Чамяроў сапраўды ўзяўся за пяро і пачаў пісаць вершы. Але пісаў толькі для сябе. Пісаў па-беларуску і па-руску. А за трыццаць гадоў паэтычных радкоў напісалася шмат на самыя розныя тэмы…
Два гады назад да мяне ў рэдакцыю “Газеты Слонімскай” прыходзіць чалавек і кладзе на стол агульны сшытак вершаў. “Прачытайце, калі ласка, а калі гэтыя вершы вам спадабаюцца, хачу асобным зборнічкам іх выдаць у Слоніме і каб вы былі рэдактарам”, — кажа незнаёмец. Гэтым незнаёмцам аказаўся ўсё той жа чамяровец Ігар Бурсевіч. Тут мы і пазнаёміліся.
Сшытак я забраў дадому і вечарам пачаў чытаць. Калі сярод беларускімоўных паэтычных радкоў сустракаліся рускія словы-рыфмы і бачна было, што не ўсе яны ў мастацкіх адносінах роўныя, то рускамоўныя вершы былі адшліфаваныя, хоць таксама мелі розныя шарахаватасці і недакладнасці. Радавала тое, што пражыўшы столькі гадоў далёка ад Бацькаўшчыны, Ігар Бурсевіч не страціў і не адрокся свайго роднага, незабыўнага, светлага і цёплага:
Пасля прачытання вершаў, запала ў душу адна адметная асаблівасць — гэта шчырасць, беларуская памяркоўнасць і дабрыня. Нават няглядзячы на тое, што большасць вершаў былі напісаны на рускай мове.
Праз некалькі месяцаў у Слонімскай друкарні пабачыў першы паэтычны зборнік Ігара Бурсевіча “Романтика дорог”. Яго склалі вершы, прысвечаныя роднай Слонімшчыне, гісторыі Беларусі, юнацкай пары і каханню:
Па першай кнізе вершаў адчувалася, што Ігар Бурсевіч — паэт лірычнага складу, які выяўляе пачуцці і думкі, навеяныя ходам падзей і абставінамі жыцця. Яго лірычны герой — чалавек узнёслай і рамантычнай душы, якая ўмее верна і горда любіць радзіму, свой народ, ап’яняцца хараством прыроды, захапляцца здабыткамі чалавечага духу, хораша і без ілжывай сарамлівасці кахаць:
У 2005 годзе ў Слоніме выходзіць з друку новы паэтычны зборнік Ігара Бурсевіча “Звёздный перезвон”. Аўтар яго прысвяціў армейскай службе. Але і ў ім паэт шчыра сумуе па роднай Беларусі, па Слонімшчыне:
У новым зборніку паэта вельмі шмат вершаў-прысвячэнняў. Звяртае на сябе ўвагу і верш, прысвечаны Максіму Тарасавічу Бурсевічу, як факт таго, што да сённяшніх дзён чамяроўцы пра яго памятаюць і расказваюць пра свайго знакамітага вяскоўца дзецям, унукам і праўнукам. Верш складаецца з васьмі строф, але прывяду дзве апошнія: