ПРАЖЫЛКІ ТУГІ
Прымі цвікі мае, салодкая яўрэйка,
цвікі гліняныя напружання і болю...
Прымі іх, вечна любая, прымі памкненне
і з крылаў два цвікі і цвік маёй любові!
Вяртаюся з пустэльні, дзе я часта падаў;
цыкуту забяры, частуй віном на вынас:
хай плач любові твой маіх прагоніць катаў,
сляпыя рухі ў іх, як быў сляпы Ланжынас![2]
Прымі цвікі, о новая мая матуля!
Сімфонія аліваў, вып’ю твае слёзы!
З чаканнем сядзем ля маёй змярцвелай плоці,
як жаўранак далей злятае ад пагрозы!
Ідзеш... Сплятае жаль твая валасяніцу
краплінай курарэ і вастрыём людскосці,
каменным гонарам цнатлівасці і ртуццю
Юдзіфінай, дзе мёд таемнай саладкосці.
Золь... восем раніцы, як чарадзей, паветра.
Грызе сабака костку зніклага сабакі...
Запалка пачынае ў маіх нервах плакаць,
што капсуламі цішыні згасіў няўзнакі.
Душы паганскай азіяцкі спеў ласкавы
гучыць у Бахусавай сыці з кубкам кавы!..
ЛЕДЗЯНЫЯ БРАТЫ
Кожны дзень прыходжу, як ты праходзіш,
параходзік, даллю зачараваны...
Вочы — светлачубыя капітаны;
вусны — хусцінкі чырвонай праявы,
звыклай хістануцца ў “бывай” крывавы!
Я прыходжу, праходзіш ты, ды аднойчы
п’яная ад часу, нашай гардыні,
параходзік даллю зачараваны,
зорка вячэрняя ўсё ж нас пакіне!
Ветразі, здрадныя ветрыкі, быццам
тая, што нас зноў пакінула скрусе!
Золка каманду дадуць капітаны,
хто пакіне бераг, я застануся!..
КУЦЦЯ
Замоўк аркестр, адно гуляюць цені
жаночыя пад дрэвамі з вуалем,
і цэдзяцца праз лісце ў летуценні
хімеры поўні зледзянелым жалем.
Забыта плачуць арыямі губы,
і сукні з алебастру, як лілеі.
Шалёныя чародкі, ўсмешкі згубы,
шаўковы водар пералескаў млее.
Святло твайго вяртання ўсмешкай стрэне;
на зграбных форм тваіх богаз’яўленне
спеў свята заблішчыць у велікосці.
Мой верш паўторыць у тваёй гасподзе
містычны голас бронзы ў асалодзе,
што ў свет прыйшоў Хрыстос тваёй мілосці.
ГАРАЧАЕ ВУГОЛЛЕ
Дамінгу Парэ дэль Р'ега
Для Ціліі — ў трагедыі — аздоблю
мае радкі гірляндамі; нявінны
крывяніць кожны меладычны плод,
як сонца жаль, як змрочлівыя віны,
і Цілія мець будзе крыж канання,
ды крыж святлом у міг астанні стане!
Для Ціліі — ў трагедыі — зацеплю
агню крапліну ў вуснах летуценных;
напружацца на пацалунак вусны —
растрэснуцца ў пялёсткі руж свяшчэнных,
і мецьме Цілія кінжал расстанняў,
забойца кветак ранніх і світанняў!
I ў цені, як падзвіжніцу, ахвяру,
страх пяткамі адчуць Жыццё падыме,
пакуль у бессані маліцца будзеш
маім чалом і строфамі маімі.
Лілею ўзняўшы, ўбачыш Смерці выраз
і прагна вып’еш кроў маю, як вірус!
ПРЫЦЕМАК
Я сніў уцёкі і твае карункі,
раскіданыя па спальні спрасоння.
А на пірсе дзіця ў гадоў пятнаццаць
насіла маці, трымала на ўлонні.
Я сніў уцёкі і ўздых “назаўсёды”,
ля карабельнага трапа прадонне;
і сніў я маці, і свежыя хусткі
зеляніны на галовах сутоння,
і зорна вясельную сукню ўсходу.
На доўгім пірсе...
I зграбную шыю, якая тоне!
НІЦАЯ ВЯРБА
Зімою лірыка, як шэпт пануры,
калі наблізіцца пара знікання;
і галасоў сурочлівых віхуры,
нібы малітвы ў вечар развітання.
Ці летуценняў бачу я хаўтуры,
труну, замоўклую ад хвалявання,
ці ўсё заморскай зёлцы па натуры —
там смерць, нібы глыток паветра зрання.
На золку адыду, і покуль ногі
ступаюць, кожны паварот дарогі
касу маёй канчыны гне вясёлы.
Сярод палоцен, дзе вятох канае,
сабачая завые ўнізе зграя,
хаваючы сваё “бывай” у долы.