Dokter Den Koninghe zette zijn bril weer op en borg zorgvuldig zijn pochet weg. Hij wierp nog een blik op de dode. Toen trok hij van onder zijn jacquet, uit een zakje van zijn parelgrijze vest, een knol van een horloge aan een zware zilveren ketting te voorschijn, klikte een deksel open en bekeek de cijferplaat.
’Ik vraag mij af hoeveel ik er vandaag nog te schouwen krijg,’ bromde hij. ’Het is pas twaalf uur.’ Hij schudde bedroefd zijn hoofd. ’Doodgaan, het is gewoon zonde van het fraaie weer.’ Hij borg zijn horloge weer weg, wuifde een groet en verliet het kamertje.
De Cock keek hem even na. Daarna draaide hij zich om en keek toe hoe Bram van Wielingen zijn aluminiumkoffertje sloot. ’Ben je klaar?’
’Ja.’
’Ik wil nog een foto van dit pand buiten, compleet met die scheef aan zijn scharnieren hangende halfopen buitendeur.’ Bram van Wielingen grijnsde.
’Ik begrijp het, ter bevestiging van dat zotte verhaal van jou, een in-spec-tie-tochtje.’
In zijn stem trilde de spot.
De Cock knikte glimlachend.
’Exact.’
Ben Kreuger kwam binnen, zette zijn koffertje op de vloer en spreidde zijn handen in een verontschuldigend gebaar.
’Sorry, ik ben laat. Ik zat opgesloten in het verkeer. Het Damrak zat muurvast.’
De Cock snoof.
’Het verkeer in Amsterdam lijdt al jaren aan een zwaar hartinfarct.’
Ben Kreuger grinnikte.
’En er is geen bypass meer te vinden.’
De dactyloscoop liet zijn blik langs de deur en het lijstwerk glijden.
’Er is volgens mij wel wat te kwasten,’ constateerde hij verheugd. ’Ik denk dat er heel wat prentjes vanaf komen.’ De Cock glimlachte.
’Doe je best. Jouw vrouw krijgt van mij een bloemetje als jij de vingertjes[2] van de dader vindt.’
’Dat heb je mij wel eens meer beloofd.’
De Cock ging aan de opmerking voorbij.
’Ik wil ook dat je vingertjes van het slachtoffer neemt.’
’Weet je wie zij is?’
De Cock plukte aan zijn onderlip.
’Vermoedelijk heet ze Henriëtte de Waal. Maar zij lijkt mij niet het type dat in ons dactyloscopisch bestand voorkomt. Wel lijkt het mij zinnig om aan de hand van haar vingerafdrukken vast te stellen of zij hier min of meer permanent woonde. Deze woning lijkt meer op een vluchtadres.’
’Voor wie?’
De Cock wees naar de dode.
’Voor haar.’
Ben Kreuger fronste zijn wenkbrauwen.
’Met een naamplaatje op de deur?’
De Cock wreef over zijn kin.
’Er is iets vreemds met het naamplaatje. Het plaatje zelf is oud… het ”Hen” van Henriëtte is geschilferd, maar de koperen schroefjes zijn nieuw.’
Ben Kreuger hurkte bij zijn koffertje, pakte zijn dikke glasplaat met inkt en keek omhoog.
’Jouw sores.’
De Cock reageerde niet.
Toen Ben Kreuger de handen van het slachtoffer had losgemaakt en haar vingerafdrukken had genomen, schoof de oude rechercheur de vingers weer in elkaar. Daarna wenkte hij de broeders van de Geneeskundige Dienst naderbij en gebaarde dat zij hun gang konden gaan.
Zij tilden de dode jonge vrouw behoedzaam van het bed op de brancard, drapeerden een laken over haar heen, sloegen de canvasflappen dicht en sjorden de riemen vast. Zacht wiegend droegen ze haar het kamertje uit.
De Cock keek naar Vledder, die vanuit het woonvertrek naar het slaapkamertje kwam.
’Heb je iets gevonden?’
Vledder hield een hemelsblauwe muts omhoog, een soort kepie met aan beide zijden in goudborduursel RDCA gevolgd door een gestileerd vleugeltje.
’Dit is alles wat ik heb gevonden. Vermoedelijk hoort het bij het hemelsblauwe uniformpje dat ze droeg.’
De Cock bekeek de kepie.
’Wat betekent RDCA?’
Vledder liet het topje van zijn rechterwijsvinger over het borduursel glijden.
’Samen met het vleugeltje vormt het een logo, het logo van Real Dutch Continental Airlines.’
’Bekend?’
Vledder knikte overtuigend.
’Ik heb er wel eens mee gevlogen.’
In tintelend lenteweer slenterden de rechercheurs van de Binnenkant via de Binnen Bantammerstraat, de Stormsteeg en Lange Niezel terug naar de Warmoesstraat. Vledder lachte.
’Ik heb Ben Kreuger nog nooit zo horen foeteren. Vet, riep hij steeds, vet. Alles is vet. Er komt geen behoorlijk greepje af.’ De Cock glimlachte.
’Ben Kreuger is bezeten van de dactyloscopie. Hij hoopt altijd het beslissende spoortje te vinden. Als de oppervlakken, zoals vaak in oude woningen en kraakpanden, te vet zijn, komen er alleen maar vieze smeervegen op de folie.[3]’
Vledder blikte opzij. Zijn gezicht stond ernstig.
’Ik heb bewondering voor je, dat je ondanks mijn afwijzende, bijna cynische houding, doorzette. Wist jij dat wij daar een lijk zouden vinden?’
’Hoe bedoel je, door-zet-te?’
Vledder maakte een vaag gebaar.
’Ik… eh,’ sprak hij schuchter, ’ik zou na zo’n melding van Mariandel von Liechtenstein… een weinig opwindende zaak over een verdwenen geliefde… niet direct op pad zijn gegaan.’ De Cock trok een bedenkelijk gezicht.
’Dat zou dan niet verstandig zijn geweest. Ik zag voldoende reden om de zaak direct aan te pakken. Geloof me, ik heb daar aan de Binnenkant niet direct een lijk verwacht. Maar mij bekroop vrijwel onmiddellijk een gevoel van onbehagen.’
’Intuïtie?’
De Cock maakte een afwerend gebaar.
’Het interesseert mij niet hoe je het noemen wil. Het verhaal van Mariandel von Liechtenstein bevatte elementen die mij gruwelijk nieuwsgierig maakten. Al had ik aan de Binnenkant die deur op de tweede etage open moeten trappen, dan had ik het gedaan.’
Vledder lachte.
’Je bent gelukkig met de erfenis van je vriend Handige Henkie.’
’Beslist.’
’Wat waren die elementen, waarvan je sprak?’
De Cock gebaarde voor zich uit.
’Niet zozeer het feit dat Matthias von Ravensburg aan de zijde van de knappe en erotisch gewilde Mariandel was verdwenen, maar dat hij haar had gebeld met de mededeling dat de jonge vrouw met wie hij was gezien, ene Henriëtte de Waal was, woonachtig op de Binnenkant met de toevoeging: als er wat met mij gebeurt… informeer bij haar.’
Vledder grinnikte vreugdeloos.
’We behoeven bij haar niet meer te informeren.’ Hij zweeg even. ’Zou die Matthias von Ravensburg betrokken zijn bij de moord op Henriëtte de Waal?’
’Hoe?’
’Als dader?’
De Cock keek hem verrast aan.
’Als de man die haar wurgde?’
Vledder knikte.
’Als we straks aan de kit zijn, kunnen we hem op de telex zetten.’ De Cock schudde zijn hoofd.
’Geen ooaaveetje,[4]’ sprak hij beslist. ’Niet als verdacht van moord. Daarvoor zie ik nog geen argumenten, geen motieven. Het feit dat Matthias de naam van Henriëtte de Waal aan Mariandel doorbelde, compleet met haar adres, wijst niet in de richting dat hij het plan had haar te doden. Wat mij wel verbaast, is dat Matthias von Ravensburg zich nog steeds niet bij Mariandel heeft gemeld. Die jonge vrouw aan de Binnenkant, als dat Henriëtte de Waal is, stierf al enige dagen geleden.’
’Je bedoelt dat zijn mededeling aan Mariandeclass="underline" als er iets met mij gebeurt… informeer bij haar al enige dagen zinloos is.’ De Cock knikte instemmend.
’De enige verklaring zou kunnen zijn, dat hij nog niet weet wat de jonge vrouw aan de Binnenkant is overkomen.’ Het gezicht van de oude rechercheur verhardde.
3
Het materiaal waarmee na het inpoederen met aluminiumpoeder een vingerafdruk wordt afgenomen.