1970
* * *
Ёсць адзінае выйсце — жыць,
Кожнай хвілечкай даражыць,
Той хвілінаю, што — з табою,
Тою вечнасцю, што — без цябе.
I не згледзім, як нас з любоўю
Ненасытны нябыт заграбе.
Не даводзіцца наракаць.
Журавінкай ірдзее пэўнасць:
Застаецца па нас —
напеўным
Лёгкім клёнікам —
цень радка.
Пад яго жыццяноснай галінкай
Пасвятлее хоць на краплінку
Сэрцу, бедамі спаласаванаму,
Неўміручаму —
Закаханаму.
...Як на лета пяе сінічка!..
Дзе шчэ спелае жыта!..
Дзе знічка!..
1981
* * *
Я сёння ўсміхаюся з самага ранку,
Мне сёння ўсё чыста ўдаецца,
Чародкаю вольнай жураўкі-спяванкі —
I тыя вярнуліся ў сэрца.
Вярнуліся, быццам і не пакідалі.
Рабіна ў падворку — і тая
Ірдзяныя ў сонцы высокім каралі
Да свята майго прымярае
I ценем прыхільным парог мой вартуе,
Бо знае, каго сёння ўсё мне вяшчуе!
1989
СЭРЦУ
Замацуй у глыбінях сваіх
Дзеля веры ў жыццё гэты міг.
Смутак прыйдзе яшчэ. А цяпер,
Калі дзень усміхнуўся вяснова,
Паўнапраўна — і ўдзячна! — прымер
Гэтай шчырай хвіліны абнову.
Не ўкарочвай святлоты яе,
Не змарнуй гэтых рэдкасных шатаў.
Чуеш, як пацішэлі твае
Несуладдзі набыткаў і стратаў?
Гэта прагне зліцця да краёў
Са святлом, пасыланым з аддалі,
Падсвядомае мкненне тваё
Да гармоніі і дасканалля.
Замацуй у глыбінях сваіх
Знакам веры ў жыццё гэты міг.
1989
VITA BREVIS. PATRIA ETERNIS[1]
Пажадаў дабра мне друг зычлівы.
Добра мне.
Дзень, адмалку на журбу ўрадлівы,
У цане.
Ах, не час валошкавы мой тае —
То пылок
З трапятлівых крыльцаў асыпае
Матылёк!..
Vita brevis. Patria eternis.
Зорны цвет
Чалавечых дум аб шляху ў цернях,
Запавет.
Як не выйду больш на васільковы
Я парог —
Пагукай безмежжа гэтых словаў
Чатырох...
1989
* * *
Жыццю векавечна ў далноні
Гады за гадамі страсаць.
Узросту не мае Гармонія,
Не ведае межаў Краса.
Свяціць на сцяжынцы й найвузенькай
Святлу чалавечай душы,
Пакуль ёй жывільная Музыка
Нябёснай крынічкай гучыць!
1997
* * *
Я маю толькі ймя.
Чатары літаркі-
нібы чатыры бакі свету.
Твор,
мне прадвызначаны
дзеля пераствору
у плынь жыцця.
Тайнапіс лёсу, каторы
спрабую адтаемніць.
Той час, які прасякнуты табою...
НЕ ТРЭБА ПЫТАЦЦА
Не трэба пытацца, што можа
Любоў наша, еднасць людская:
Не ўсё ўзяць нам тут на аброжак,
Вось справа якая.
Ды ўсё ж узаемныя смуткі
Мы здольны хоць трошкі ўтаймоўваць —
Пакуль не змялела ціхутка
Сардэчная мова.
Купаным у гэтым вытоку
Найгодных людскіх парыванняў,
I сам ён кладзецца пад крокі —
Шлях да ратавання.
1984
* * *
Адным і тым жа вёрстам —
Карацець
І доўжыцца —
На подзіў.
Страчаемся з сябрамі ўсё радзей.
Ужо як подзвіг —
Парыў з-за кратаў неадкладных спраў
Да тых нябёсаў,
Дзе грае фарбамі адвечны спрат
Апоры ў лёсе.
Ужо і здольны на такі парыў
Між нас не кожны.
І зорка лучнасці ўжо ледзь гарыць
Перасцярожна...