S-ro de Sotenville. — Al la diablo! Se vi kontraŭparolos al mi, mi vin instruos, kio estas moki nin.
Georgo Dandin. — Ha, Georgo Dandin!
Sceno dek kvara
S-ro de Sotenville, s-ino de Sotenville, Angeliko, Georgo Dandin, Klaŭdino, Colin.
S-ro de Sotenville. — Venu ĉi tien, mia filino, por ke via edzo petu de vi pardonon.
Angeliko. — Mi! pardoni al li ĉion, kion li diris al mi? Ne, mia patro, mi neniel povas decidiĝi al tio; kaj mi petas vin disigi min de edzo, kun kiu mi plu ne povus vivi.
Klaŭdino. — Kiel oni povus ĉion elporti!
S-ro de Sotenville. — Mia filino, tiaj disiĝoj ne povas esti farataj sen granda skandalo; kaj vi devas montri vin pli saĝa ol li kaj pacienci ankoraŭ ĉi tiun fojon.
Angeliko. — Kiel! pacienci post tiaj indignindaĵoj! Ne, mia patro, tian aferon mi ne povas konsenti.
S-ro de Sotenville. — Estas necese, mia filino, kaj mi tion al vi ordonas.
Angeliko. — Ĉi tiu vorto fermas al mi la buŝon, kaj vi havas super mi senliman potencon.
Klaŭdino. — Kia bonkoreco!
Angeliko. — Estas ĉagrene, se oni estas devigata forgesi tiajn ofendojn; sed kian ajn perforton mi devas fari al mi, mi devas vin obei.
Klaŭdino. — Malfeliĉa ŝafeto!
S-ro de Sotenville al Angeliko. — Alproksimiĝu!
Angeliko. — Ĉio, kion vi devigas min fari, servos al nenio; kaj vi vidos, ke morgaŭ ĉio denove rekomenciĝos.
S-ro de Sotenville. — Ni faros ordon. (Al Georgo Dandin.) Venu, genuiĝu!
Georgo Dandin. — Genuiĝi?
S-ro de Sotenville. — Jes, genuiĝu, kaj tuj!
Georgo Dandin genue, kun kandelo en la mano; al si mem. — Ho, ĉielo! (Al s-ro de Sotenville.) Kion mi devas diri?
S-ro de Sotenville. — «Sinjorino, mi petas vin pardoni al mi …»
Georgo Dandin. — «Sinjorino, mi petas vin pardoni al mi …»
S-ro de Sotenville. — «La sensencaĵon, kiun mi faris …»
Georgo Dandin. — «La sensencaĵon, kiun mi faris …» (al si mem) edziĝante kun vi.
S-ro de Sotenville. — «Kaj mi promesas al vi pli bone konduti en la estonteco.»
Georgo Dandin. — «Kaj mi promesas al vi pli bone konduti en la estonteco.»
S-ro de Sotenville al Georgo Dandin. — Gardu vin, kaj sciu, ke ĝi estas la lasta el la arogantaĵoj, kiun mi toleras.
S-ino de Sotenville. — Per Dio! se vi ankoraŭ unu fojon permesos al vi[62], oni instruos al vi la respekton, kiun vi ŝuldas al via edzino kaj al tiuj, de kiuj ŝi devenas.
S-ro de Sotenville. — Jen jam tagiĝas. Adiaŭ! (Al Georgo Dandin.) Iru en vian domon kaj penu esti bonkonduta. (Al s-ino de Sotenville.) Kaj ni, mia koro, ni iru enlitiĝi.
Sceno dek kvina
Georgo Dandin, sola. — Ha, mi nun rezignacias, ĉar mi vidas plu nenian rimedon. Kiam oni, simile al mi, edziĝis kun malbona virino, tiam la plej bona, kion oni povas fari, estas iri ĵeti sin en la akvon, la kapon antaŭen.
[62]
Mankas objekto («permesos al vi