Паэзія Анатоля Вялюгіна атрымала шырокае прызнанне на роднай зямлі і далёка за межамі рэспублікі. У адно паняцце зліліся два словы: майстар і Вялюгін. Вялюгінская манера, вялюгінскі радок, вялюгінская рыфма, вялюгінская школа перакладу — гэта і літаратуразнаўчыя тэрміны і паўсядзённая практыка нашай паэзіі.
Праз парк над Свіслаччу, як з касьбы, ідзе апоўдні ў рэдакцыю «Полымя» мажны, з пасівелымі скронямі, нібы неатухлы касцёр з белым прысакам, чалавек. Акуратна загорнуты ў газету пакуначак — паэзія наступнага нумара часопіса.
З ім абдымаюцца кіношнікі, бо па сцэнарыях ягоных пастаўлены двухсерыйны мастацкі тэлефільм «Рэха ў пушчы» і 40 дакументальных фільмаў. I сёлета па яго сцэнарыях здымаюцца два фільмы: мастацкі «Глядзіце на траву» (па матывах апавяданняў Янкі Брыля) і поўнаметражны дакументалыіы «Навальнічная далеч памяці», прысвечаны 40-годдзю вызвалення Беларусі.
З ім вітаюцца кампазітары, бо на вершы ягоныя пяюцца дзесяткі песняў з кінаэкранаў і ў сяброўскіх застоллях.
Яму шчыра ўсміхаюцца маладыя паэты, бо на ягоным творчым рахунку каля чатырох дзесяткаў кніг паэзіі, што выдаваліся ў Мінску і ў Маскве, у Ленінградзе, у Кіеве і ў Сафіі.
Анатоль Вялюгін — заслужаны дзеяч культуры Беларускай ССР, лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Янкі Купалы і Дзяржаўнай прэміі БССР. Паэмы «Вецер з Волгі» і «Песня зялёнага дуба» вучаць на прыкладзе жыцця неўміручага Уладзіміра Ільіча Леніна жыць, змагацца і перамагаць.
Адрас паэзіі Анатоля Вялюгіна ведаюць усе — ад пачаткоўца да старога машыніста, у якога «далоні ўсё яшчэ ў метале».
Некалі мама мая напісала ліст з Ушач, удзячны паэту за фільм «Балада мужнасці і любові», а на канверце пазначыла: «Мінск, паэту Анатолю Вялюгіну». Ліст дайшоў хутчэй, чым цяпер па ўдакладненаму індэксу.
Дарэчы, на фільме пра партызанскую рэспубліку, як называлі Ушаччыну нават тыя, каму тут неба з аўчынку здалося,— след спыніцца. Тут яскрава праявілася сіла таленту Анатоля Вялюгіна, таленту захапляць, апладняць думку сабрата па пяру. Даўні і шчыры сябра Беларусі, вядомы балгарскі паэт, празаік, эсэіст Стэфан Паптонеў наведаў Ушаччыну, з якой быў знаёмы па творах Васіля Быкава і Петруся Броўкі. Расказы і ўспаміны Васіля Быкава, непасрэднае знаёмства з краем партызанскай славы натхнілі балгарскага паэта на паэму «Беларуская міфалогія». Адзін з самых уражлівых раздзелаў пачынаецца з дакладнага эпіграфа: «Фільм па сцэнарыю паэта Анатоля Вялюгіна «Балада мужнасці і любові» ва Ушацкім РДК паказалі нямецкай дэлегацыі...» I далей гаворыць паэма:
Пасля таго як па тэлебачанні ў перадачы пра Ушаччыну прагучаў гэты раздзел, рэдакцыя атрымала шмат узрушаных пісем ад былых партызан, ад былых воінаў. А паэма «Беларуская міфалогія» атрымала другую прэмію на Усебалгарскім конкурсе на лепшы твор, прысвечаны 60-годдзю ўтварэння СССР, які праводзілі Усенародны камітэт балгара-савецкай дружбы і Саюз балгарскіх пісьменнікаў.
Нацыянальны герой Беларусі, славуты партызанскі камандарм, Герой Савецкага Саюза Уладзімір Елісеевіч Лабанок у адной са сваіх кніг [3], расказваючы пра Варвару Архіпаўну Ардыновіч, якая падчас акупацыі ў Лепелі выратавала жыццё многім ваеннапалонным, пераслаўшы іх потым у партызаны, поўнасцю прыводзіць верш Анатоля Вялюгіна «Здаецца, зноў жыццё пачата»:
Бясстрашнаму народнаму помсніку запалі ў душу простыя і дакладныя, шчырыя і поўныя ласкі радкі. Яны нагадалі маленства, яны нагадалі мірныя дні, пра якія марылі ў лютых баях змаганцы за волю краю.
Ніколі не бачыў Анатоля Вялюгіна з традыцыйнай запісной кніжкай. Колькі памятаю, ён любіць слухаць суразмоўніка, умее падтрымаць і пачаць цікавую бяседу з пачаткоўцам і класікам, з энтээраўцам і селянінам. Бывала, прысутнічаеш пры гутарцы, хапаешся занатаваць нейкае слова, выраз, затрымаць на паперы нейкі штрых, а пройдзе час, і разважліва-задуменна паэт напомніць табе амаль даслоўна і размову і падкрэсліць самае галоўнае, што прапусціў ты, стараючыся занатаваць.