— Каторы?
— Гэты бландзін, што размаўляе з венграм.
— А-а-а-а!.. — задаволіўся адвакат. — Гэта якраз і ёсць уладальнік «Аргенціны» і яе галоўны магніт — дырэктар Вінклер.
— Гэты амерыканец?
— Так. Ён вам падабаецца?
— Так, нічога сабе. А чаму вы пытаецеся?
Адвакат Лэньчыцкі шчыра рассмяяўся.
— Таму, пані Аліцыя, што ўсе жанчыны па ім млеюць! О, паглядзіце на столікі. Бачыце? Усе галоўкі павернуты ў бок гэтага шчасліўца.
Аліцыя паціснула плячыма:
— Крыўдна мне, адвакат, што вам магло хаця б на хвіліну падацца, быццам я належу да тыпу жанчын, якія «млеюць» па кім-небудзь. Давайце вячэраць.
— Добра, давайце, — капітуляваў Лэньчыцкі. — Зрэшты, Вінклер, абходзячы ложы, завітае і да нас. Можа, каньячку?
— Дзякуй, — панура адсунуў свой кілішак Чухноўскі.
Аліцыя холадна паглядзела на яго.
— Уладэк, калі ты збіраешся ў святыя і будзеш псаваць нам настрой, то лепей ідзі спаць. Я не прывыкла зносіць чые бы тое ні было выбрыкі.
Яна залпам выпіла кілішак і звярнулася да адваката:
— Дык вы кажаце, што гэты ўладальнік наведвае ложы?
— Так, дарагая, у яго такое правіла, што ўсіх сваіх гасцей ён павінен ведаць асабіста. Вось убачыце, які гэта мілы чалавек.
«Мілы чалавек» не прымусіў сябе доўга чакаць. Праз некалькі хвілін парцьера адсунулася і яны пачулі за сабой нізкі глыбокі голас:
— Добры вечар, панове. Я не перашкоджу, калі падзякую дарагому пану адвакату за падтрымку «Аргенціны»?
— Але ж, мілы дырэктар, калі ласка, прашу, — клікаў, устаючы, Лэньчыцкі. — Пані дазволіць?.. Пан Вінклер, пані Горн… — Чухноўскі, — буркнуў пад нос доктар, падаючы прыбыўшаму руку.
Гэты ж, не чакаючы запрашэння, сеў за стол:
— Вы не сумуеце? Цяпер яшчэ пуста, але праз паўгадзіны пачнуцца так званыя мастацкія нумары. Як вам у мяне падабаецца? — звярнуўся дырэктар да Аліцыі.
— Вельмі… прыемны клуб, — яна ўважліва прыгледзелася да дырэктара і падумала, што недзе ўжо напэўна яго бачыла. Так, так, зараз… гэта было ў нейкай кавярні.
— Мне здаецца, што я некалі ўжо бачыла вас, — прамовіла Аліцыя нібыта ў апраўданне свайго маўчання.
— Абсалютна дакладна, — рассмяяўся Друцкі, — я пазнаў вас ужо пятнаццаць хвілін таму, знізу.
— У цукерні на Новым Свеце? — спыталася яна. — Некалькі месяцаў таму?
— Так. Я тады быў такі нязграбны, што разбіў попельнічку са свайго століка.
— Так, так! — усміхнулася Аліцыя. — Я памятаю. У мяне тады было такое ўражанне, што ваш твар мне знаёмы.
— Стойце! — усклікнуў Лэньчыцкі. — І я памятаю. Мы тады былі такой самай кампаніяй.
— Ага? — здзівіўся Друцкі. — Дык гэта пан адвакат пстрыкаў тады драўлянай папяросніцай?.. О, гэта corpus delісtі[6]?
Смяяліся ўсе, акрамя доктара, які рабіў выгляд, што заняты праціраннем лінз.
Перакінуліся яшчэ некалькімі фразамі, і Друцкі ўстаў:
— Вы дазволіце мне яшчэ раз да вас наведацца?
Аліцыя ветліва кіўнула галавой, а Лэньчыцкі шумна радзіў яму, каб толькі ён не забыўся.
Яны бачылі дырэктара і далей, як ён уваходзіў у ложы насупраць, як хадзіў па зале і весела вітаўся з усімі.
А між тым, пачаліся забавы.
Пад каляровымі пражэктарамі танцавалі трое зграбных мускулістых хлопцаў, пазней на танцавальным рынгу з’явілася сеньярыта Фіямета і неверагодным чынам выгінала амаль голае цела ў акрабатычным танцы. Пасля гучных апладысментаў публіка зноў запоўніла рынг шчыльнай масай, якая дрыгалася ў такт румбы.
Чухноўскі пад уплывам выпітага алкаголю зрабіўся сентыментальным і са слязамі на вачах умольваў Аліцыю, каб яна яму прабачыла. Пры гэтым ён так настойліва запэўніваў, што ўжо будзе вясёлы, што аж зусім расплакаўся.
Аліцыя шчыра смяялася, гледзячы на яго міну і на жывую супрацьлегласць у асобе Лэньчыцкага, які прытупваў і зухавата ўскідваў чупрыну.
Сотні рознакаляровых шарыкаў напоўнілі залу. Знізу гаманілі, з лож кідалі кветкі ў танцораў.
І зноў былі два выступленні: тры танцоркі, пераапранутыя ў флейшэравых[7]мышэй, Мікі і вельмі смешны мядзведзь (акцёр, канечне), які граў на саксафоне і выконваў матроскі танец.
Калі нарэшце пачаліся танцы, у ложы Аліцыі з’явілася па-экзатычнаму апранутая кветачніца і паклала перад ёй букет белых руж.
Чухноўскі спужаўся, а адвакат выняў банкноту ў сто злотых.
— Дзякуй, — здрыганулася кветачніца, — але гэта ад адміністрацыі.
— Як жа так, — здзівіўся доктар пасля таго, як яна выйшла, — прэзенты?
Аліцыя адсунула кветкі, але адвакат падаў ёй іх зноў:
— Ну вазьміце, пані, тут такая традыцыя, што дамам рассылаюць кветкі.