– Nie wiem, przywiózł go znad Amazonki, gdy odbierał ze statku transport żywności.
– Cóż to za przedmiot przywiązał Mateo do obroży psa? – zagadnął Smuga.
– Nie spostrzegłem, nie mogłem podkraść się zbyt blisko. Bałem się, że pies mnie zwęszy.
– Czy ten pies więcej już nie powrócił do obozu?
– Nie, nie wrócił. Pewno też bał się senhora Mateo. To zły człowiek!
– Może nawet bardzo zły – potwierdził Smuga. – Nie mów mu nigdy o tym, że go wtedy śledziłeś. Mógłby zrobić ci krzywdę.
– Nie powiem, senhor. Boję się go.
Smuga przerwał rozmowę. Nabił fajkę tytoniem, po czym zapalił i począł rozmyślać. Starał się wpleść przypadkowo zdobytą informację w nikłe ślady zebrane podczas śledztwa. Dopiero późnym popołudniem powrócił z chłopcem do obozu. Tego wieczora długo nie mógł zasnąć.
Następnego ranka, jak zwykle, wstał o świcie. Szybko zjadł śniadanie, a następnie założył na biodra pas z rewolwerami i wyszedł z baraku. Zaraz natknął się na Nixona, który zawołałŕ- Hallo! Właśnie chciałem z panem porozmawiać. Czas już wracać do Manaos. Mateo sprytny chłop, podgonił robotę. Wilson może rozpoczynać zbieranie kauczuku. Nic tu po mnie.
– Kiedy chce pan wyruszyć? – zapytał Smuga.
– Jutro o świcie. Czy wraca pan ze mną? Nic więcej pan tu chyba nie wywęszy. Za wiele czasu minęło od napadu. Nie mamy żadnych dowodów przeciw Alvarezowi. Więc co, jedziemy razem?
– Odpowiem panu po południu – odparł Smuga. – Teraz chciałbym pokazać Mateowi miejsce na brzegu rzeki dogodne do zbudowania nowej przystani dla łodzi.
– Stara jeszcze nadaje się do użytku…
– Ma pan rację, ale przy tej okazji chcę pogadać z Mateem.
– Czyżby pan jescze miał nadzieję dowiedzieć się czegoś nowego?
– Chcę porozmawiać z nim na osobności.
– Jak pan uważa. Nie mogę mieszać się w pana kompetencje. Ale to chyba strata czasu.
– Być może. Mimo to porozmawiam. Wrócimy wkrótce.
Smuga podszedł do grupy Indian wykańczających mieszkalny barak. Mateo ochrypłym od ciągłego krzyczenia głosem ponaglał robotników. Smuga znał przysłowiowe lenistwo Metysów, więc wydało mu się, że Mateo przyspiesza pracę, aby tym samym jak najprędzej pozbyć się nadzoru zwierzchników. Uważnym wzrokiem obrzucił Metysa. Na jego biodrach zwisał pas z rewolwerem. Zza spodni wystawała rękojeść noża.
– Mateo! – zawołał Smuga.
– Sim, senhor! – odparł Metys podchodząc bliżej.
– Czy dzisiaj skończycie ten barak?
– Już prawie gotowy.
– To dobrze, wobec tego masz trochę czasu. Pójdziemy nad rzekę. Pokażę ci, gdzie należy zbudować nową przystań.
– Czy zaraz mamy pójść?
– Tak będzie najlepiej. Jutro zamierzamy z panem Nixonem wracać do Manaos – odpowiedział Smuga nieznacznie obserwując Metysa. Zdawało mu się, że Mateo ukrył uśmiech zadowolenia, pospiesznie strzepując pył ze spodni.
Ruszyli w las na przełaj ku rzece. Smuga milczał i szybko prowadził przez bezdroża. Po półgodzinnym marszu Mateo zdziwiony zagadnął.
– Zabłądziłeś senhor! Nie idziemy najkrótszą drogą do rzeki. Tak odległa od obozu przystań nie będzie dla nas przydatna.
– Nie obawiaj się, nie zabłądziłem – odparł Smuga i przyspieszył kroku. Po kwadransie stanęli na brzegu. Mateo parsknął gardłowym śmiechem i rzekłŕ- A jednak zabłądziłeś! To jeden z dopływów, a nie Rio Putumayo!
– Wiem o tym! – lakonicznie odparł Smuga.
Odwrócił się twarzą w twarz do Metysa. Mierzył go zimnym wzrokiem, ale naprawdę wcale nie był tak spokojny. Wiele by dał, żeby mieć już tę okropną rozmowę za sobą.
– Po co mnie tu przyprowadziłeś? – gniewnie warknął Metys, rozglądając się wokoło.
Smuga odczekał dłuższą chwilę zanim odparłŕ- Chcę z tobą porozmawiać.
– O czym?
– O napadzie na obóz.
– Mówiłem już, jak było.
– A może chciałbyś jeszcze coś dodać?
– Powiedziałem wszystko, nic więcej nie wiem. Wracajmy do obozu!
– Nie spiesz się tak bardzo. Musisz mi odpowiedzieć na kilka pytań^ Błyski gniewu zamigotały w oczach Matea. Smuga postąpił krok ku niemu.
– Z czterech naszych capangów tylko ciebie jednego oszczędzili mordercy – odezwał się. – Powiedz, dlaczego pozwolili ujść ci z życiem?
– Mówiłem już, przycupnąłem w baraku, a potem uciekłem w las – odparł Metys. – Więcej nie wiem!
– Słuchaj, Mateo, tylko podlec ucieka, gdy mordują jego towarzyszy.
– Było ich dużo, zaskoczyli nas we śnie, sam jeden nic bym nie zdziałał. Smuga jeszcze bardziej przybliżył się do Matea. Cichym głosem rzekłŕ- Chciałbyś, żebym uwierzył w twoje podłe tchórzostwo. Nic z tego, Mateo. Znam prawdę! Jesteś nikczemnym zdrajcą. Sądziłeś, że nigdy nie dowiem się o psie, którego w przeddzień napadu wysłałeś z wiadomością do swych kompanów. Tyś zawiadomił ich o nieobecności Wilsona w obozie. Ty również wysłałeś z baraku swoich trzech podwładnych dozorców, wiedząc, że zginą bez szans obrony.
Mateo poszarzał z wściekłości. Nagłym ruchem chwycił rękojeść rewolweru. Stali na małej łasze piaskowej nad brzegiem rzeczki. Smuga błyskawicznym kopnięciem obsypał twarz Matea piachem. Metys wprawdzie zdążył pociągnąć za cyngiel, lecz oślepiony chybił. W tej chwili mocny cios w podbródek powalił go na ziemię. Padając upuścił broń.
– Wstań, Mateo! – rozkazał Smuga. – Przyznałeś się do strasznej winy.
Metys już nie odważył się na sprzeciw. Stalowoszare oczy przeciwnika spoglądały bezlitośnie. Wiedział, że jego życie zawisło na włosku.
– Teraz odwróć się tyłem i złóż dłonie na plecach – powiedział Smuga. Wydobytym z kieszeni rzemieniem skrępował przeciwnika. Przez jakiś czas milczał, jakby zbierał się w sobie. W końcu nachmurzony odwrócił Metysa twarzą do siebie.
– Przegrałeś, Mateo! – odezwał się. – Wyznaj wszystko!
Szarość nie schodziła z twarzy jeńca, ale pełen nienawiści wzrok był jedyną odpowiedzią.
– Milczysz! Tym gorzej dla ciebie! – powiedział Smuga. – Wkrótce będziesz prosił, żebym chciał słuchać twego wyznania.
Popchnął Metysa na sam brzeg rzeki, przeciągnął mu rzemień pod pachami, opasując piersi. Wolny koniec arkanu przerzucił przez konar zwisający nad wodą. Po chwili Mateo kołysał się w powietrzu nad wodą, a Smuga przywiązał drugi koniec sznura do pnia drzewa. Teraz usiadł na brzegu i zapalił fajkę. Minęło nieco czasu, zanim wytrząsnął popiół i powstał.
– No, Mateo, mów! Cierpliwość moja już się skończyła – odezwał się do Metysa.
Mateo tylko splunął w odpowiedzi. Smuga wydobył rewolwer. Huknął strzał. Jeden z sępów bujających w powietrzu upadł na ziemię.
Smuga podniósł go i wrzucił do wody prosto pod nogi jeńca wiszącego na sznurze. W kilka chwil nadpłynęła ławica krwiożerczych piranii [27] zwabiona zapachem krwi. Martwy sęp, jak gdyby nagle ożył, szarpany silnymi szczękami małych rybek uzbrojonych w ostre jak noże zęby. Wkrótce tylko czarne pióra zaczęły spływać z prądem rzeki.
Smuga bez słowa odwiązał koniec arkanu od pnia drzewa. Powoli zacząłopuszczać Metysa, dopóki jego stopy niemal nie dotknęły powierzchni wody.
Mateo krzyknął straszliwie; gwałtownie uniósł nogi zginając je w kolanach. W tej pozycji nie mógł jednak trwać długo, a krwiożercze ryby kotłowały się pod nim.
Pot dużymi kroplami spływał po twarzy Matea, wykrzywionej grymasem przerażenia. Czuł, że siły go opuszczają.